​Joa dèr woer wa afgepruld. Vrugger hemmen noegal wa muwders, tantes, zusters den braai van e joenk mèske afgewerkt.
Der woer ok wa afgevlukt, as bèt braien er ne steek was gevallen, verdoemme toch een lejer van boven na beneje. En diej lejer dè du me denken oan ’t Lerke.
Lappen dèt er genaaid wirren vrugger. Tuwn en nèw noeg wèren dè kunstwerre’(k)en. Ik hem inne wèk noeg bè ne vriendin ne lap geziejn van heur grötmuwder, alle joaren int school wir der bè oan genaaid. Nèw ga ze dije lap gebroiken oem mi minjsen te kunne klappen as ze wa oep zoejk zèn in der lèven. Dès nuw is ècht un ferm gedaat sè, zowene naailap helpt zujken in’t lèven. Onthawt het: het Leerke, doar kunde terèt.
’t Vurnamste was vrugger dè de meskes lejerden lappen. Alles moes gelapt woerren. Ge moest vrugger een bruwk langer gelapt oandun as niejw (dè zi main overgrutvoader al) en ik mut tuwgeven as ge zowen aauw naailappen zie, het zèn ejen vur ejen kujnstwèrkskes. Uw dè ze toch fain mit de hand koesse naaijen tuwn, dè is genne zejever. 

Een filmpje, zomaar wat uit wat er aan schoonheid ( en lelijkheid) ronddwaalt in de ruimte van het wereldwijde web... De rust van het "leerke" dat daar staat en veranderende wereld en hemel errond... Zomaar... 

​De kamers van het appartement
resoluut en eerlijk herverdelen.
Solidair durven zijn.
Opkomen voor de zwakste.
Het is niet eentje van de zovele jasjes
die je bij gelegenheid eens kunt aantrekken.
Het is niet iets dat afhangt van de goesting
of van het moment…
Het is een levenshouding,
iets wat je hele manier van zijn doordringt.
Iets waar je mee op staat
en dikwijls niet kunt van slapen.
Waar je keihard van weg wil lopen bij momenten,
want je botst overal
tegen muren van kritiek en onwil.
Je wordt bedreigd zelfs
door wie zich door jouw ‘revolutionaire’ gedachten bedreigd voelt!
Zo moet het voor Jezus geweest zijn.
En dan kan je een kleine ‘time-out’ wel gebruiken,
efkes de rust opzoeken,
boven op die berg misschien.
Bergschoenen aan,
een paar goeie maten mee om mee te klappen
en om samen stil te zijn.
De duvelkes, de dooddoeners die zeggen
‘wuk’n avance’ en ‘’t ga toch nooit lukken’,
de mensen met lange tenen…
Die laten ze achter, beneden in het dal,
al is ‘t lastig om je der niet door
naar beneden te laten trekken,
altijd opnieuw.
Maar ze klimmen dus, gestadig naar omhoog.
Er hangt mist rond de top,
ze zien nog niet ‘klaar’ waar ze gaan uitkomen.
’t Is zoeken en tasten soms,
en durven vertrouwen vooral op dat kompas
dat Jezus van zijn Vader meegekregen heeft ooit,
en dat hij altijd in zijn zakken heeft zitten.
“Jongen”, had ie gezegd toen dat ie ’t hem gaf,
“Als je niet meer weet waar in of waar uit,
als je der echt geen doen meer aan ziet,
vergeet je kompas niet!”
(’t Was er één in de vorm van een hartje,
de LIEFDE in zakformaat!)
Ook nu kwam het dus weer van pas,
onderweg naar de top van deze berg, in de mist.
Ze spraken over het leven en over hun dromen,
over de vragen die zonder antwoord bleven,
over hun verdriet, hun angst, hun machteloosheid,
maar ook over wat deugd deed,
hen content maakte en deed glimlachen…
En just op dat moment gebeurde het:
héél efkes trok de mist op en vlakbij
zagen ze helder en duidelijk de top van de berg.
Het leek wel of er nóg mensen waren?!
Ze dachten aan Mozes, aan Elia…
Die 2 waren er ook geweest, boven op een berg!
En ze hadden allebei gestraald
toen ze weer naar beneden kwamen.
Mozes met zijn tien wegwijzers
naar het beloofde land van vrijheid en recht
voor alle mensen.
En Elia die in zijn grootste vertwijfeling
tóch weer de zachte bries had mogen voelen
van Gods levensadem.


Even maar was de mist verdwenen:
een moment van éven heel helder
weten weer waar het om gaat in je leven,
zien dat ànderen je op die weg zijn voorgegaan,
voelen dat ze met je mee blijven gaan,
dat je nooit alleen bent.
Omdat je grootste supporters
bij je blijven en blijven zeggen:
doe maar, goe bezig,
ge doet da goed, nie opgeven,
geloof er maar in!
Bij Jezus zijn het Petrus en Johannes,
Mozes en Elia,
en, dóór hen ook God zelf, die zegt:
“Komaan volhouden!”.
Ze wéten dat je goed gezelschap nodig hebt
om de moeilijke weg van je leven te gaan.
Zo is dat met Jezus
en nog veel meer mss met ons, kleine mensen!



We hebben moed nodig, én God’s zegen,
én niet in het minst ménsen
die ons voorgaan, die met ons meegaan.


Ik zie ze samen de berg afdalen, lieve mensen,
Jezus en zijn beste vrienden.
Nog vol van dat genademoment op de berg,
en toch ook met lood in hun schoenen…
Tóch weer helemaal het leven in duiken:
het moét, ook al is het spannend!
Want mooie woorden en dromen alléén,
daar wordt de wereld niet béter van!


Hier samenkomen
kàn ook voor ons zo’n bergmoment zijn
als we maar niet vergeten
dat er ook een dal is
om straks vol vertrouwen naar terug te keren,
met stevige schoenen aan
om met de voeten op de grond te blijven,
in goed gezelschap om af en toe op te leunen,
en om daar beneden in het dal van de wereld
de handen uit de mouwen te steken:
om daar eens en voor altijd duidelijk te maken
dat je niet spéélt met het leven,
dat élk leven telt,
zelfs en vooràl het kleine en zwakke…

Ik weet nog waar ik voor het eerst het verhaal van Gideon hoorde... Zowaar geen "evergreen" in bijbelverhalen. Het was in het heilig Land, op een snikhete dag bij een boom met lange scherpe doornen en op de achtergrond joelende mensen in een zwembad. 
Gideon, de vrijheidstrijder geloofde zelf nauwelijks dat hij iets kon betekenen voor de bevrijding van zijn volk uit de handen van Midjan.  Hij had bewijzen nodig om te durven geloven dat de Ene HEM zond, dat HIJ iets te doen had, dat HIJ het verschil kon betekenen
De engel van de Ene en Gideon speelden vandaag de hoofdrol in het bibliodramaspel in Eindhoven. En wij stonden in hun schoenen en voelden aan de lijve wat twijfel is, en angst, wat het betekent als iemand achter je staat, met je mee gaat en dat je uiteindelijk toch zelf te gaan hebt... Warm en uitdagend en zo verrijkend weer. dankjewel Tinneke... 
​

Het verblijf in de woestijn was verkwikkend. 
Graag deel ik wat van het woordje dat klonk in de viering. Zomaar als inkijkje. 
​Heb je deze plek, hier, ooit gezien als “een woestijn” ?
Als een plek die alles heeft om te  ‘VASTEN’ ?
Of om het anders en misschien uitdagender en positiever te zeggen te  ‘LOSSEN’
leren om los te laten…
 
Ik hoor hier zo veel klagen. Het is inderdaad frustrerend om het leven te voelen voorbijglijden terwijl je er zelf niet meer echt deel uit van lijkt te maken. Om je te moeten schikken naar het werk en de informatie van anderen …
Je wordt zo vaak gedwongen je leven uit handen te geven en te wachten, uit te zitten…
Het is niet wat we organiseren als we het voor het zeggen hebben.
En dan zie ik hier ook verschillende manieren waarop mensen met de situatie omgaan…
Sommigen accepteren… Ik heb verkeerd gedaan, dit heb ik verdiend. Ik kan eruit leren en ik maak er het beste van.
Anderen marchanderen en foefelen en lopen de kantjes eraf. Ze zetten voor een stuk hun leventje van buiten voort.
Nog anderen zinken weg in depressiviteit en verdriet of verliezen zich in opstandigheid en weerbarstig zijn…
 
Ook ik betrap mezelf regelmatig op zeuren en jammeren over al die dingen die niet zijn zoals ik ze droom…
En door ze te zeggen, worden ze alleen maar zichtbaarder en groter en sterker…
De stenen in mijn woestijn worden heter en scherper, het zand vervelender en de atmosfeer verhit en droog…
 
Je zou honger en dorst krijgen om minder…
En tegelijk wordt zo de bodem klaargemaakt voor de duvelkes… Want die leven van het negatieve…
Die voeden zich ermee en worden alsmaar groter en machtiger.
Van wat niet is, nog niet is,
Van wat we verlangen en dromen
En ze maken er
Verleidingen, bekoringen van …
‘Diabolos’ staat er in het Grieks,
Letterlijk betekent DIABOLOS
‘hij die alles uiteen trekt en tegen elkaar opzet’!
 
Maar we mogen ons gelukkig prijzen vandaag. We ontdekken dat we niet de enigen zijn die ermee te kampen hebben.
Ook Jezus komt ze tegen,
zijn duvelkes, in de woestijn…
De plek bij uitstek waar Hij
teruggeworpen wordt op zichzelf.
De plek waar niets meer is
om je achter te verbergen.
Alles kan Hij achterlaten,
als Hij naar de woestijn trekt,
àlles, behalve zichzelf!
Zoals hier ook, in dit huis?
 
Uiteindelijk denk ik
Dat dat de grote opdracht is van elke mensen:
Leren leven met zichzelf en zijn duvels in de ogen zien en kiezen telkens weer voor het leven en de liefde…
Bij Jezus waren het de duivels van brood , macht en superpower…
Zeker zijn het ook vaak de onze:
Dingen willen hebben, steeds meer, nooit genoeg en dan bezorgd zijn om ze te verliezen
Macht hebben en laten gelden tegenover anderen… Herkenbaar? Ook hier? Ook bij jou?
En IEMAND zijn, geen pluisje dat verdwijnt in de wind van het leven, maar graag gezien worden en liefst heel graag… door iedereen…
En ik hoor het mezelf graag zeggen.
Het is allemaal zo herkenbaar…
Daarom is deze vastentijd zo een mooi uitdaging
Om te lossen
De droom van steeds meer
Macht , bezit en aanzien
En om te kijken naar de ander naast ons
Dichtbij en veraf
In Colombia, dit jaar waar Broederlijk Delen de schijnwerpers op zet.
Waar grond er is om te delen en te leven
Niet om uit te buiten
En weet je wat
Ik durf geloven dat Lucas vandaag
Jezus niet wil laten zien
als de mens
die Bovenmenselijk-Goddelijk is
en alle (menselijke) bekoringen
kan weerstaan daarom.
Maar net als een heel ménselijke Jezus
die net als wij heen en weer getrokken wordt
en levenslang worstelt
tussen ja of nee zeggen
aan datgene waartoe je geroepen wordt.
Ik geloof dat de woestijn tijd het beste kan zijn dat ons overkomt, net zoals bij Jezus en Mozes en Het volk dwalend door die bergen en dalen… Voor ze aankwamen bij het beloofde land..
De duivel ging “voor een tijd” van hem vandaan… zegt het evangelie… We mogen hem dus terug verwachten… We zijn er beter op voorbereid.

Straks duik ik samen met onze kerkgangers in de gevangenis weer maar eens de woestijn in.
We gaan er niet alleen zijn. Dat is zeker. 
we gaan er Jezus himself tegenkomen én de duivelkes die hij en wij telkens opnieuw in de ogen zien. 
De woestijn: een plek van rust en chaos, van te veel en te weinig, van vechten en stilvallen, van dromen en wanhopen, ... 
De plek ook om vertrouwen te oefenen en geloof dat het wel goed komt. 
De woestijn in onszelf waar liefde altijd weer de oase is... 
En altijd zie ik mezelf ook weer een beetje in de Negev woestijn onder de sterrenhemel... 
​

​Indrukwekkende boodschap vol hoop en vertrouwen....
http://damnbored.tv/dancers-take-their-places-nobody-expected-their-next-move/

Het zal in een parochiezaal aan zee zijn...
Men beloofde ons een 40-tal vormelingen.
En we zullen hen trakteren op een namiddag vol "werken van barmhartigheid". 
Ken jij ze nog? 
Dan zie jij waarschijnlijk het verband tussen een vieruurtje en stijve armen ( gespalkt met kokers), de zeven snaren van Suske en Wiske, een schilderij van Breughel, gevangeniscelletjes op schaal en wenskaartjes, levende schilderijen van vluchtelingen en zieken.... 
​Een mooi programma . We kijken ernaar uit.