Een psalm is zoveel meer....
Enkele getuigenissen over hoe de tekst tot leven kwam 
in drie verschillende groepen
op drie verschillende locaties
​op drie verschillende manieren. 
Bijdrage van Tineke 

Ontmoetingsweekend Postel 
Psalm 139 – hoogte en diepte
Een psalm – kun je daar wel iets mee in bibliodrama? Het is geen verhaal, er zijn nauwelijks rollen. Hoe kun je dat gebruiken als uitgangspunt voor verdiepend spel?
Psalm 139: het is een psalm die raakt aan het begin en einde van een mensenleven, aan het wonder van bestaan.
Het is een psalm die ofwel troostend werkt ofwel gevoelens van beklemming oproept.
En dan hebben we het nog niet eens over die vreemde verzen, bijna aan het einde ….
 
Afgelopen weekend ontdekten we dat psalm 139 zoveel rijker is dan wij denken.
Elke versregel roept een beeld op: tegenstelling, afstand, nabijheid.
Elke versregel nodigt uit tot geluiden die uit ons binnenste komen.
En het kwaad …. de vijand …. Zijn wij niet zelf vaak het toneel van de strijd tussen goed en kwaad?
We blijven dus wel even stoeien met die psalm, en met onszelf.
Het is de moeite waard. 

Psalm 139 – hand in hand
 
Driemaal is scheepsrecht, zegt een spreekwoord.
En zo was het ook deze week.
Want wie had durven denken dat de psalm zo rijk was, dat je met gemak drie keer kort achter elkaar met dezelfde 12 verzen bezig kunt zijn, en er steeds weer hele andere ervaringen worden opgeroepen?
 
Bibliodans in Amsterdam: ik doe het graag!
In een studio komen we bij elkaar, ons lijf is daarbij ons instrument voor spirituele diepgang.  
We dansen met gratie en trots, we dansen op de maat en in de maat.
We dansen onze eigen maat.
We zoeken naar de bewegingsvrijheid van onze handen: die tasten, strelen, slaan, onderzoeken, afwijzen, samenvlechten, vormen; onze handen leggen we op anderen neer, we beuren anderen op, dragen de ander, schrijven woorden in de lucht.
Wat beelden de handen van de Eeuwige uit in de psalm? Zijn het speelse handen, die verlokken en verleiden? Zijn het handen die de Almachtige gebruikt om zijn schepselen de weg te wijzen? Zijn het handen die ruggensteun bieden, of juist handen die je tegen houden?
We dansten als dichters rond die hand, die ons uitdaagde een eigen reactie te zoeken, een relatie aan te gaan met die 5 vingers.
Die dansende hand: ze bood een basis om te vertrekken, een plek om te schuilen en een duwtje in de rug, het leven tegemoet.
Jazeker: de psalm biedt nog genoeg uitdaging voor de komende dagen. 

Psalm 139 – een proeverij
 
Wat te doen als je een grote groep nieuwsgierige mensen treft, maar liefst 17 in totaal?
Wat te doen als de helft daarvan nog nooit iets met bibliodrama heeft gedaan?
Je kunt een verhaal gaan zoeken met een grote hoeveelheid rollen … die zijn er genoeg.
Maar zo’n verhaal goed tot haar recht laten komen kost tijd en vertrouwen.
En veel speeltijd is er niet, als je voor het eerst aan de gang gaat met elkaar.
En vertrouwen dat elke rolinvulling goed is, moet nog groeien zo’n eerste keer.  
 
Wat te doen?
Het uitgangspunt werd een psalm, een levenslied. Schijnbaar losse woorden en verzen vormen samen toch een geheel.
Een psalm is geen doorlopend verhaal, het is als het ware een serie losse schilderijtjes aan de muur.
Een psalm nodigt uit om met korte werkvormen te spelen.
 
We hoorden psalm 139 als nieuw klinken door de woorden hardop uit te spreken, al lopend langs de versregels.
We voelden aan den lijve wat het betekent nabij of veraf te zijn van de ander.
We ontdekten dat de psalm vol tegenstellingen zit, en in een klein verstild gebaar probeerden we die uit te vergroten.
We stelden prikkelende vragen over het leven, vragen waarop niet altijd een antwoord kwam.  
De wereld van de psalm en de wereld van vandaag: ze raakten elkaar, soms, even, geheimzinnig.