​Door oude verhalen dwalen
in de witte ruimte
achter en tussen de letters
doet dingen gebeuren,
brengt voelen, denken en leven in beweging.... 
Enkele beelden uit de praktijk

Als alles duister is,
Ontsteek dan een lichtend vuur
dat nooit meer dooft, 
Vuur dat nooit meer dooft. 
( melodie Dans nos Obscurité)

Brigitte Puissant , oefende op de experimenteer vierdaagse en zette haar eigen speelgroepje in de schoenen van Clara, Franciscus en hun omgeving. 
Lees hier haar uitgebreide verhaal. Het verhaal waar ze mee speelde vind je hier. 

NIeuwe vrijwilliger, Els, vertelt over haar ervaringen in haar begeleidingswerk

Op weg naar Kerst met Maria
In Advent kwamen zeven jonge apostolische religieuze zusters, woonachtig in Engeland, samen voor een weekend in Birmingham. Een bont gezelschap van vijf verschillende congregaties en elk een eigen nationaliteit: Brits, Duits, Keniaans, Indonesisch, Nieuw Zeelands, Roemeens en ikzelf uit België. Ten gevolge van de pandemie hadden we mekeer al lang niet meer gezien en sommigen hadden elkaar zelfs nog nooit ontmoet. Ik stelde voor bibliodrama in te weven als een weg voor ontmoeting en verdieping. Omdat het Advent was, koos ik Maria als leidraad met twee workshops: de Annunciatie op zaterdag en het Magnificat op zondag. De workshops stonden op zichzelf, maar waren toch met elkaar verbonden ondat ze chronologisch op elkaar volgen in de bijbel en natuurlijk telkens is Maria de centrale figuur.
Niemand van de zusters had reeds ervaring met Bibliodrama al hadden sommigen er wel van gehoord, dus ik begon met een woordje uitleg.
Met de leerlingen op school programeerde ik een aangepaste versie. 

Lees hier de rest van het verhaal. 

​

Online Bibliodrama of Internet Bibliodrama: een Europees experiment. 
Lees hier een getuigenis van Anne en ontdek hoe het gaat. 

---

Een intense 4-daagse basisopleiding met het accent op "beleven".   

​Negen nieuwsgierige deelnemers uit alle windstreken.
Drie begeleiders vol spanning én goesting om de bibliodrama-microbe door te geven.
Malle, 9 tot en met 12 april 2018.
Koffers in alle maten, tassen en rugzakken.
Ze vertellen elk een verhaal.
Hùn verhaal, en dat van Noömi en Ruth.
Over vallen en opstaan.
Over weggaan: niet willen maar niet anders kunnen, dus wel moeten.
Omdat er geen kruimel brood meer is in dat Huis van Brood.
In Betlehem, dat dorp rond de waterput waar zoveel verhalen groeiden.
Aarzelend omkijken, en toch verdergaan, tot ver voorbij de Jordaan.
Op hoop van zege en toekomst voor je liefsten.
Vreemde zijn in een land dat zo anders is.
Daar doodgaan van de heimwee, en het liefste wat je hebt verliezen.
Met niets meer terugkeren dan maar,
naar daar waar je vandaan komt.
Maar Orpa en Ruth willen mee.
Hen dat bittere lot willen besparen.
Orpa die op haar stappen terugkeert. Wie keert wie de rug hier toe?
Ruth die sterk sal wees en naas Noömi wil staan al sal dit moeilijk wees.
En, thuis aangekomen, het commentaar van al die mensen:
de vrouwen, de vriendin, de kapper, de speelkameraad,…
Kan thuis weer thuis worden?
Daar tussenin de ekster die ook weggaat, en nooit meer terug wil.
De beestenbende die het allemaal niet meer zo goed weet.

Een reisverhaal: reflecties en reacties na de Opleidingsvierdaagse, Paasvakantie 2018

• PS Er gaat geen week voorbij of ik doe wel minstens 1 vorm van bibliodrama in een van mijn klassen.
• Inlevingsspel bij de terugkomst van Noömi 

Ik verschoot ervan hoe snel ik opging in een ‘rol’. Ik ben van nature een heel rustig en begripvol persoon en had tijdens een bibliodrama sessie bewust een rol gekozen die boos en veroordelend was. Ik had ervoor gekozen om me in een ander standpunt in te leven dan ik zelf zou aannemen in een specifieke situatie. Ik verschoot ervan hoe hard ik opging in mijn ‘gespeelde’ woede. Ik ontdekte zo tijdens het spel dat het heel makkelijk is om me in woede te laten meeslepen. Na een tijdje was het ook geen gespeelde woede meer. Ook het inleven in het standpunt van iemand anders vond ik een grote meerwaarde. De reacties van anderen zien door de ‘boze ogen’ van mijn rol, was echt een meerwaarde!

•  Open stoel (met Jezus): Het moment dat we in de rol van apostel terugkwamen bij Jezus na de zending 

Zijn (Jezus) blik viel op mij en bleef even hangen, Hij keek me recht in mijn ogen. Hij keek dwars door me heen, zag me voor wie ik was: naakt, kwetsbaar. Ik verstijfde, verstokte en verwrong daarna. Wie dacht Hij dat ik was? Thomas, Judas, Zijn geliefde pupil? Ik daverde, beefde…
Nog voor ik het zelf wist, zag Hij me al voor wie ik werkelijk was: Kwetsbaar, klein en onzeker. Hij begreep me, Hij zag me (ook al wou ik niet dat Hij me kon zien). Hij had me lief en dat wrong bij mij. 

---

Psalm 136 : klik hier voor een ervaring 3 keer anders

Hoe een fles met zand een uitnodiging werd

Op het bibliodrama weekend van januari 2019 vulden we een fles met het gekleurde zand van onze emoties. 
Bij de afronding werd het idee gelanceerd om elkaar in de zomer met de fles weer te zien op het strand van Zeeland en om daar het zand met al onze emoties mee te geven aan de stroming van de zee. 
Op zaterdag 6 juli troffen zes van de acht aanwezigen elkaar op het strand van Koudekerke. 
We maakten er Warmekerke van door samen gezellig te eten en te drinken, verhalen op te halen, te dromen van de toekomst en op een speelse manier ritueel het zand terug te geven aan de zee. 
We spraken af dat de fles verder met ons mee zal gaan en dat we dit elk jaar hopen te doen. 
Een nieuwe traditie van verbondenheid is geboren. Voor meer ga naar Rituelen. 
​

Met jongeren op plusweekend op zoek naar de parel en de ware vreugde 

Een zomerse dag
een school in vakantiesfeer
een negentigtal jonge mensen met ondersteuningscrew
een grote stille ruimte die even niet meer zo stil is
en twee groepjes die ik mag meenemen. 
De parel van je leven, wat is dat? 
En alles opgeven? Alles? 
Gelukkig zijn is zo makkelijk gezegd. 
Maar lukt dat ooit? 
Er bleven meer vragen dan antwoorden, 
maar de groep groeide
de verbondenheid werd sterker
en de zekerheid 
dat blijven zoeken
én tegelijk genieten van al die kleine parels
meer dan de moeite waard is. 
Ik zag alvast een hele grote parel
en echter vreugde
in de stille ruimte 
van het plusserskamp in Haacht. 

Ik ben Jezus op de kast 
Inspiratieweekend Postel 
Een levend schilderij bij de film: Le tout nouveau testament
Ik ben Jezus.
De mensen hebben van mij een beeld gemaakt
waarin ik ben bevroren.
Onherkenbaar geworden.
Alle vuur en enthousiasme eruit gehaald.
Alle rebelsheid, rechtvaardigheidsgevoel
en drang om daar iets aan te doen:
uitgegomd!
Braaf prentje. Versteend beeld.
Ik kom alleen weer tot leven
als mijn zusje Ea mij aanraakt met haar ogen,
als ik in haar ogen diezelfde lichtjes zie
die in de mijne nu zijn gedoofd.
Dan ontdooi ik…

God wordt...
God, vertrager…
Die mij trage vragen stelt en laat stellen.
Mij uitnodigt tot geen snelle antwoorden.
Die zo laat merken dat achter elke dichte deur
er weer een andere zich opent.
Die ramen opengooit
zo haast onzichtbaar lucht en leven
binnenstebuiten laat
mij altijd weer ontdooit
niet langer verstarde maar open ogen geeft…​

Een pinksterverhaal ( ervaringen met mensen op de dag van schoolpastoraal Sint- Baafshuis Gent Mei 2018)

In de bovenkamer zitten de leerlingen samen. Buiten wordt Pinksteren gevierd, maar zij zijn er niet klaar voor. Het verdriet en gemis is te groot. Zeker nu Jezus echt afscheid van hen nam daar in de mist, boven op de berg. 
En dan gebeurt er iets: wind, stof dat opvliegt, gedruis en ze voelden vuur dat zich verdeelde over hen... 
Enkele uitspraken van toen mensen, in hun rol van leerling, de veilige kamer verlieten: 
- Als je vast zit in je verdriet, als je het gevoel hebt dat de wereld te snel gaat, dat je niet kan volgen... Als dan een wildvreemde op je af komt , je verdriet niet wegsust en je zegt: " Het is ok, maar ga toch maar mee naar buiten." Dat veranderde iets in me. Ik leg wel mijn mantel van apostel af.  Daar ben ik nog niet aan toe, maar buiten komen doet me goed. ik krijg weer wat adem." 
​- Een andere apostel: staat te kijken en zegt: " Ik zie daar mensen doen zoals Jezus. Ze delen brood. Ik denk dat ik daar naartoe gaan. Ik heb wel honger én ik denk, voel dat Hij daar ook is;" 
- " Iemand vroeg mij: Ben jij ook niet één van die leerlingen van Jezus? En ik heb geantwoord: Ja, en als je wil, vertel ik je over Hem. We hebben dadelijk afgesproken," zegt een volgende. 
- En Petrus zou het willen uitroepen en doet het ook: “ We willen niet langer zwijgen, we willen vertellen, en delen wat we hebben meegemaakt met Jezus. Mag ik jullie uitnodigen om rond te kijken naar de mensen met een vlammetje hier. Spreek hen aan, vraag, en luister. Ik ben zeker dat het iets met je zal doen”. - - - Iemand in een andere groep bracht de medespelers tot ontroering toen die in de rol van Petrus zei: “ Hier is iets gebeurd. Ik weet niet echt wat en ik kan het niet uitleggen. Maar ik voel, ja , echt, dat Hij hier weer is. Op de één of andere manier.” 
En het was echter dan echt. 

Wat is jouw muziekje? 
Inspiratieweekend Postel 
Bibliodrama spelen houdt niet op bij het moment zelf waarop je speelt in een groep. Je neemt onbewust iets mee van het spel en je ervaringen in je lijf en ziel. In de dagen (maanden, jaren) erna plopt er dan onverwachts vaak iets op, wat je doet denken aan eerdere spel-ervaringen.
In ons spelweekend in de abdij van Postel keken we naar een film “Le tout nouveau testament” van Jaco van Dormael. Onze Gods- en mensbeelden werden door de personages op de korrel genomen - en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Éen van de meest indrukwekkende zinnetjes die bleef hangen was “Ieder mens heeft zijn eigen hart-muziekje”.
Een paar dagen later danste ik in een groep bij Riette Beurmanjer op donderdagochtend over … Godsbeelden. Welke beelden hadden wij, hoe vormden die ons, en hoe vormden wij die beelden? Toen kwam dat zinnetje weer boven drijven ….
In dans, in beweging werden beelden zichtbaar en voelbaar gemaakt. We dansten alleen en samen, we stootten elkaar af en kwamen naar elkaar toe. We inspireerden elkaar en bevroegen elkaar in beweging en op papier, in woorden en in tekeningen.
Ik ben benieuwd waar de hart-muziek nog meer gaat stromen . ( Tineke)