Bibliodrama met de hulp van cyberspace
Internet-bibliodrama… Wablief?
|
Internet-bibliodrama… Wablief? Ervaringsverhaal… |
|
Je gaat gedurende een paar weken je eigen weg met een Bijbeltekst. De ‘facilitator’, Anna deze keer, geeft je wat opdrachtjes mee: opwarmers om in je lijf te komen, doe-dingen om communicatie op gang te brengen tussen de tekst en jouw leven, tussen jou en de andere deelnemers, de uitnodiging om daarover te reflecteren en er woorden – kleuren – beweging - symbolen aan te geven in een gemeenschappelijk reflectiedocument in Teams… Elke deelnemer kan op zijn eigen ritme, op zijn eigen wijze zich voorbereiden op de uitwisseling die volgt, wél binnen het tijdschema dat de facilitator voorstelt. Via datzelfde Teams- kanaal wordt dan gezocht naar een gemeenschappelijk tijdstip om met elkaar in gesprek te gaan, per 4, per 2, al naargelang… Niet altijd simpel om zo’n minstens anderhalf uur durend moment te vinden, maar het lukt blijkbaar! En dan zit je voor je scherm, na wat technisch geklungel en geknoei weliswaar, maar het werkt: je ziet naast en onder elkaar de 3 andere mensen uit alle hoeken van Europa, waarmee je gaat uitwisselen, en stelt je voor dat je met elkaar in een kring bijeen zit. Voertaal is het Engels. Je hebt de bijbeltekst bij de hand, de reflecties die je bij de voorbereiding maakte, papier en wat materiaal om creatief mee te werken (verf, potloden, stiften, tijdschrift,…) Facilitator Anna schetst hoe het gesprek zal verlopen: ze nodigt iedereen één voor één uit om zijn verhaal te doen, bewaakt de tijd, geeft na elk verhaal het woord aan de luisteraars die vertellen wat ze hoorden, wat hen opviel en welke vragen ze zouden willen stellen. Daarna krijgt de verteller weer even de kans op die vragen en reacties in te gaan. Na elke ronde noteer je voor jezelf één kernwoord. Als afronding gaat elk op zijn eigen manier gedurende 5 à 10 minuten creatief aan de slag met de woorden die bleven hangen. Een kort toonmoment is de afsluiter. Het lijkt erg omslachtig, maar het werkt echt verdiepend, en rustgevend. Meer dan in een life-bibliodrama voel ik me uitgenodigd om als verteller mijn tijd te nemen om te zeggen wat ik kwijt wil, én als luisteraar om echt actief te luisteren, de ander niet te onderbreken. Het vrij intuitief zoeken naar symbolen, kleuren, bewegingen die mijn beleving uitdrukken, maakt dat het niet louter een HOOFDgebeuren is, alleen maar nadenken en praten over de tekst. Een mooie aanvulling bij het feit dat elke deelnemers wel wat klungelt met de taal waarin het gesprek gevoerd wordt. Dat creatieve stuk geeft dan toch een meer doorleefd gevoel, ook al ga je (tot nu toe, in de beperkte ervaring die ik heb met dit soort bibliodrama!) niet echt vanuit een rol samen spelen. Je spreekt vooral met elkaar vanuit je reflecties op wat je met de opdrachten deed tijdens de week voorafgaand aan de uitwisseling. |
Een ‘verbeelding’ van ons tweede ‘bibliodrama-online’ rond de tekst Matteus 6, 25-34. Laat de foto maar voor zich spreken… Op stap gaan met een kompas in de hand. Ondanks dat kompas verloren lopen. Of tóch de weg vinden, ‘er’ geraken. Wat is ‘er’? En wat heb je nog méér nodig dan alleen dat kompas? Een doel in de verte? Een verrekijker om het te kunnen zien? Mag het: ‘ongerust zijn’, ‘being anxious’, als je het (éven?) niét ziet? Is de Australische ‘No worries’ wel ‘human’, of is het net supermenselijk, en zelfs vaak ook waardevol dat je je zorgen maakt over dingen die op je weg komen? Ze maken je behoedzaam in nieuwe situaties, doen je reflecteren op moeilijke momenten, even halt houden vooraleer te kiezen… Wat helpt dan? Kleine ‘landmarks’ op je weg? Weg-en-weer-wijzers van vlees en bloed, waardoor je ‘not alone’ bent, ‘connection’ en ‘belonging to…’ voelt? Een soort van ‘basic trust’, iets / iemand / Iemand ‘to lean on’ die je niét ontslaat van zelf denken – voelen – kiezen – doen… |