Nev, Els en Katrien volgden
|
|
Dag 1 en 2
|
De cursus Bibliodrama is nu echt begonnen! De meeste deelnemers arriveerden in de loop van zondag en maandagvoormiddag. In het totaal zijn we met achttien en een mix van verschillende nationaliteiten van ver buiten Europa en een variëteit aan geloofsachtergronden. Deelnemers komen uit België, Engeland, de Filippijnen, Duitsland, Zweden, Finland, Hongarije, Zuid-Afrika, Litouwen, Polen en De Verenigde Staten. Iedereen heeft een christelijke achtergrond, maar dat kan Katholiek, Luthers, methodist of Anglicaans zijn. Sommigen verblijven in de school, anderen, waaronder Nev, Katrien en ikzelf in een nabijgelegen hotel. Het is er heet, lawaaierig, maar het ontbijt is geweldig en er is een fijn dakterras!
Maandag hadden we onze eerste gezamenlijke lunch, kregen we een hoop praktische informatie en dan waren er enkele kenninsmakingsrondjes en oefeningen met het doel om elkaar wat beter te leren kennen in de avond trokken we naar een nabijgelegen natuurgebied met meer in het midden voor een barbecue. ’s Avonds verkenden we het verhaal van Jacob en diens uitgebreide familiestamboom en kroop ieder in de rol van een van deze personages. Ieder werd dan uitgenodigd om een vraag te stellen. Vervolgens was het tijd voor een partijtje worstelen! Jacob was degene die met God worstelde, dus in paren verkenden we hoe dat voelde: speels en plezant, maar op een dieper niveau soms frustrerend of ongemakkelijk, vooral wanneer je het gevoel had vast te zitten of als je aan het verliezen was. Tegen het einde van de dag merkten verschillende mensen op dat een groep zich had beginnen te vormen en dat het verbazingwekkend was hoeveel vertrouwen er reeds was en hoe makkelijk in elkaars gezelschap te verkeren, ondanks uiteenlopende leeftijden, nationaliteiten en verschillende talen. De volgende dag stond helemaal in het teken van het Scheppingsverhaal. Na een opwarming bewegen op muziek met een doek mochten we een dier oppikken, of beter gezegd: een dier ons laten kiezen om ons vervolgens daarin in te leven op de tonen van ‘Messiah’ van Ánimal & Me. Een andere oefening was iemand tot leven brengen met je adem en dan volgde een eerste bibliodrama spel waarbij er vier rollen waren: Adam, Eva, de slang en God. Eerst ging ieder met dezelfde rol in een groep om deze te verkennen en over het personage van gedachten te wisselen. Ikzelf zat in groep God en had het gevoel op dezelfde golflengte te zitten dan de anderen: God is meer dan mannelijk of vrouwelijk, is de triniteit, is relatie en dat is misschien wel het allerbelangrijkste. Als God ‘relatie’ is kan en moet God in relatie staan met alles en iedereen. Helaas, wanneer we werden opgesplitst en in een groep van vier kwamen waarin de vier rollen aanwezig waren was het een ander verhaal: in mijn groep bleek algauw dat de slang een heel eigen agenda, Adam was een beetje hulpeloos en op zoek naar een leider en of dat uiteindelijk God, de slang of Eva zou worden, dat was niet meteen duidelijk en Eva had zich afgekeerd en was op zoek naar geluk in de wereld en was vooral bekommerd om geld en plezier. Ik had het gevoel dat ik mezelf en mijn motieven moest verdedigen: dat het verlies van het paradijs geen straf was of het einde van onze relatie hoefde te zijn. Dat Adam en Eva zelf hun keuze hadden gemaakt uit vrije wil en dat ze de consequenties over zichzelf hadden uitgeroepen, maar daar had niemand oren naar… Daarna keerden we terug naar onze initiële groepen om te ontrollen en over de ervaring uit te wisselen. Verdere verwerking gebeurde op een heel andere, maar bijzonder creatieve manier. Op de grond was nu een groot canvas waarrond iedereen plaatsnam uitgerust met verf en penselen om samen de wereld te creëren, maar voortdurend door te schuiven, zodat het een echt gezamenlijk kunstwerk werd. In de namiddag werd ons de tekst gegeven (Genesis 3) en mochten we een woord uitkiezen dat tot ons sprak om dat dan uit te beelden in klei en in de wereld te plaatsen. Dan namen we de rol aan van het object dat we zelf gecreëerd hadden en werden we allen geïnterviewd: vragen waren ‘wie’, ‘waar’ en ‘wilden we ons verplaatsen’? ’s Avonds volgde een terugblik en de mogelijkheid om vragen te stellen. Het is reeds duidelijk dat het een heel intense cursus beloofd te worden: fascinerend en leerrijk, ver rijkend buiten de officiële workshops wanneer vragen en ideeën nog nazinderen tijdens pauzemomenten, zoals een wandeling rond het nabijgelegen meer of zelfs in dromen uit ons onderbewustzijn. Een cursus die niet enkel gaat over bibliodrama, maar over onze hele persoon gaat, die ons uitnodigt open te zijnen daardoor soms ook kwetsbaar, ons te laten raken door de tekst, muziek, het groepsproces, … en te vertrouwen… in de groep, in het proces, in God en Gods genade…. Els Nev vertelt deel 2 van het avontuur
|
Een dag in Bromma Katrien
There are three themes that can describe my takeaways from the first part of the course: First is giftedness. We have received so much presence and presents, such as: the opportunity to partake in the course through the support of Het Leerke, EBN, and Erasmus; the wealth of experiences, methods, materials, and insights that Lotta, LG, Andrea, and Anna have shared with us; the venue blessing us to be in close proximity to nature; and the generosity of the participants to open themselves to the group, bringing in their respective backgrounds that add flavor and texture to the overall experience. We have all that we need. We have been gifted. The second is appreciation. Recognizing what we have received, all of us have expressed how grateful we are to our facilitators and co-participants. The invitation is to translate gratitude to a motivation to use our gifts to gift others through facilitating Bibliodrama. We can express our appreciation through the careful planning and crafting of our respective workshops. Third is anticipation, which for me is about patient waiting for the good that can come out despite feelings of anxiety. Most of the gifts we receive come wrapped. On the one hand, there is a sense of eagerness to discover what is in store for us. On the other hand, not knowing what to expect can also make one worry. With God’s grace, we trust that Bibliodrama can bless us. Every workshop brings something new to the participants and the facilitators. But new things are not always pleasant or meaningful, at least in the beginning or on the surface. I hope we choose to anticipate. This can involve grappling with the text. We have to be kind to ourselves, despite our lack of understanding at the moment. Nev |
Een terugblik van Els bij haar begeleidingswerk: kippenvel
Week 2: Van deelnemer tot (be)geleider
In de tweede week was het de beurt aan ons, deelnemers, om zelf een bibliodrama van 2.5 uren in elkaar te steken en dat vervolgens daadwerkelijk uit te testen op de groep. Zaterdagochtend werd de helft van de deelnemers, waaronder ikzelf, geblinddoekt. Vervolgens werden we uitgenodigd tot een dans: een oefening in vertrouwen om zich te laten leiden door de muziek en de ander. Wanneer de muziek stopte, mochten we de blinddoek afnemen en kregen we te horen dat we met onze danspartner een bibliodrama zouden gaan maken en uitvoeren.
Ik vormde een duo met de Duitse Almouth. Wij kregen ‘Profeten’ toegewezen met de mededeling dat het meteen onze beurt zou zijn op maandag. Voor wie niet zo met de bijbel vertrouwd is: er zijn er 15 in het totaal en deze nemen in de bijbel ettelijke honderden pagina’s in beslag. Eerste uitdaging was om overeen te komen welke passage we zouden kiezen in het besef dat er geen tijd te verliezen was, niet in het minst omdat we ook smachten naar een beetje vrije tijd in Stockholm! We besloten om beurten een suggestie te doen om dan te kijken of er spontane ideeën volgden. Ik stelde Hosea 11:1-4 voor, een passage die voor mij een grote betekenis had, maar voor Almouth onbekend was, doch meteen aansprak.
Toen Israël nog een kind was, had Ik het lief;
uit Egypte heb Ik mijn kind geroepen.
Hoe harder ze geroepen werden,
hoe meer ze hun eigen weg gingen.
Ze brachten offers aan de Baäls
en brandden wierook voor godenbeelden –
terwijl Ik het toch was die Efraïm leerde lopen
en hem op mijn arm nam.
Maar zij beseften niet dat Ík hen verzorgde.
Zacht leidde Ik hen bij de teugels,
aan koorden van liefde trok Ik hen mee;
Ik verloste hen van het juk om hen te laten eten,
Ik hield hun het voer zelfs nog voor.
We besloten eerst wat persoonlijke tijd te nemen de tekst op ons gemak door te nemen, in verschillende talen en ons te laten beroeren en wat de tekst voor ons betekende.
Twee thematieken kwamen naar voor: de relatie ouder – kind en onze persoonlijke relatie met God. Het eerste deel zou centraal staan in het eerste deel, het tweede na de korte voorziene pauze.
De relatie ouder – kind exploreerden we vooral door gebruik te maken van muziek en een rollenspel. Op de tonen van kinderliedjes vroegen we de deelnemers om hun innerlijke kinderen aan te spreken en naar boven te laten komen.
Vervolgens vormden deelnemers een paar om even kind en ouder te zijn en daarna om te wisselen. We selecteerden drie instrumentale klassieke muziekstukken om in de juiste stemming te komen en gaven de volgende drie opdrachten: samen spelen, straffen/gestraft worden en troosten/getroost worden. Vervolgens was er tijd om van gedachten uit te wisselen over de ervaring.
Aanvankelijk vonden de meeste deelnemers het plezierig zich in te leven in de kinderrol. Echter na enkele minuten merkten we dat het voor sommigen de intensiteit groeide en deze oefening allerhande gevoelens naar boven bracht en hen aan het denken zette over hun eigen kindertijd en relatie met hun ouders, wat niet voor iedereen makkelijk en aangenaam was.
Na deze uitgebreide opwarming besloten we de tekst binnen te brengen. We begonnen deze voor te lezen. Daarna konden deelnemers de tekst lezen in hun eigen taal en vervolgens gaven we ieder een Engelse kopie om woord per woord in groep te lezen. Ieder koos dan een woord, enkele woorden of een zin die bleef hangen of bijzonder aansprak. Met deze in het hoofd stapten ze de kapel binnen. We vroegen hen deze woorden luidop te zeggen en dan deze al wandelend te herhalen op zoveel mogelijk verschillende manieren (luid, zacht, boos, verdrietig, teder, ...).
Dan nodigden we alle deelnemers uit een altaar te bouwen, ofwel buiten ofwel binnen, gebruik makend van verschillende ruimten en materialen die voorhanden waren. Aanvankelijk leek het een goed idee om de altaren buiten te bouwen, maar de laatste uren was het weer wisselvallig: stortregen, gevolgd door stralende zon. Een deel van de deelnemers begon inderdaad buitenshuis te bouwen, maar helaas korte tijd later brak de hemel wederom open en vluchtte iedereen naar binnen. Sommigen nog net op tijd om hun altaar te redden en te verplaatsen, maar voor anderen was het te laat.
Met een dramatische stortbui in de achtergrond buitenshuis, trokken we als pelgrims rond van altaar tot altaar, waar de bouwer telkens een korte duiding kon geven en een gebed kon uitspreken of ritueel voltrekken. Het was een bijzondere ervaring voor iedereen om dit te doen en mooi om een glimp te zien van het Godsbeeld van onze mede deelnemers, hun twijfels, hun verlangens, hun hoop, hun relatie met hun God...
Voldaan eindigden we ons bibliodrama in de vertrouwde kring met een finaleronde waarin ieder iets kon zeggen over hoe zij dit bibliodrama beleefd hadden. Enkele commentaren die me zijn bijgebleven waren: “playful and prayerful”, “de groep is naar een dieper niveau getreden met elkaar” en “we zijn op gewijde grond geweest”.
Het was een echt plezier en privilege om dit bibliodrama te bedenken en uit te voeren en het smaakt beslist naar meer.
Els
In de tweede week was het de beurt aan ons, deelnemers, om zelf een bibliodrama van 2.5 uren in elkaar te steken en dat vervolgens daadwerkelijk uit te testen op de groep. Zaterdagochtend werd de helft van de deelnemers, waaronder ikzelf, geblinddoekt. Vervolgens werden we uitgenodigd tot een dans: een oefening in vertrouwen om zich te laten leiden door de muziek en de ander. Wanneer de muziek stopte, mochten we de blinddoek afnemen en kregen we te horen dat we met onze danspartner een bibliodrama zouden gaan maken en uitvoeren.
Ik vormde een duo met de Duitse Almouth. Wij kregen ‘Profeten’ toegewezen met de mededeling dat het meteen onze beurt zou zijn op maandag. Voor wie niet zo met de bijbel vertrouwd is: er zijn er 15 in het totaal en deze nemen in de bijbel ettelijke honderden pagina’s in beslag. Eerste uitdaging was om overeen te komen welke passage we zouden kiezen in het besef dat er geen tijd te verliezen was, niet in het minst omdat we ook smachten naar een beetje vrije tijd in Stockholm! We besloten om beurten een suggestie te doen om dan te kijken of er spontane ideeën volgden. Ik stelde Hosea 11:1-4 voor, een passage die voor mij een grote betekenis had, maar voor Almouth onbekend was, doch meteen aansprak.
Toen Israël nog een kind was, had Ik het lief;
uit Egypte heb Ik mijn kind geroepen.
Hoe harder ze geroepen werden,
hoe meer ze hun eigen weg gingen.
Ze brachten offers aan de Baäls
en brandden wierook voor godenbeelden –
terwijl Ik het toch was die Efraïm leerde lopen
en hem op mijn arm nam.
Maar zij beseften niet dat Ík hen verzorgde.
Zacht leidde Ik hen bij de teugels,
aan koorden van liefde trok Ik hen mee;
Ik verloste hen van het juk om hen te laten eten,
Ik hield hun het voer zelfs nog voor.
We besloten eerst wat persoonlijke tijd te nemen de tekst op ons gemak door te nemen, in verschillende talen en ons te laten beroeren en wat de tekst voor ons betekende.
Twee thematieken kwamen naar voor: de relatie ouder – kind en onze persoonlijke relatie met God. Het eerste deel zou centraal staan in het eerste deel, het tweede na de korte voorziene pauze.
De relatie ouder – kind exploreerden we vooral door gebruik te maken van muziek en een rollenspel. Op de tonen van kinderliedjes vroegen we de deelnemers om hun innerlijke kinderen aan te spreken en naar boven te laten komen.
Vervolgens vormden deelnemers een paar om even kind en ouder te zijn en daarna om te wisselen. We selecteerden drie instrumentale klassieke muziekstukken om in de juiste stemming te komen en gaven de volgende drie opdrachten: samen spelen, straffen/gestraft worden en troosten/getroost worden. Vervolgens was er tijd om van gedachten uit te wisselen over de ervaring.
Aanvankelijk vonden de meeste deelnemers het plezierig zich in te leven in de kinderrol. Echter na enkele minuten merkten we dat het voor sommigen de intensiteit groeide en deze oefening allerhande gevoelens naar boven bracht en hen aan het denken zette over hun eigen kindertijd en relatie met hun ouders, wat niet voor iedereen makkelijk en aangenaam was.
Na deze uitgebreide opwarming besloten we de tekst binnen te brengen. We begonnen deze voor te lezen. Daarna konden deelnemers de tekst lezen in hun eigen taal en vervolgens gaven we ieder een Engelse kopie om woord per woord in groep te lezen. Ieder koos dan een woord, enkele woorden of een zin die bleef hangen of bijzonder aansprak. Met deze in het hoofd stapten ze de kapel binnen. We vroegen hen deze woorden luidop te zeggen en dan deze al wandelend te herhalen op zoveel mogelijk verschillende manieren (luid, zacht, boos, verdrietig, teder, ...).
Dan nodigden we alle deelnemers uit een altaar te bouwen, ofwel buiten ofwel binnen, gebruik makend van verschillende ruimten en materialen die voorhanden waren. Aanvankelijk leek het een goed idee om de altaren buiten te bouwen, maar de laatste uren was het weer wisselvallig: stortregen, gevolgd door stralende zon. Een deel van de deelnemers begon inderdaad buitenshuis te bouwen, maar helaas korte tijd later brak de hemel wederom open en vluchtte iedereen naar binnen. Sommigen nog net op tijd om hun altaar te redden en te verplaatsen, maar voor anderen was het te laat.
Met een dramatische stortbui in de achtergrond buitenshuis, trokken we als pelgrims rond van altaar tot altaar, waar de bouwer telkens een korte duiding kon geven en een gebed kon uitspreken of ritueel voltrekken. Het was een bijzondere ervaring voor iedereen om dit te doen en mooi om een glimp te zien van het Godsbeeld van onze mede deelnemers, hun twijfels, hun verlangens, hun hoop, hun relatie met hun God...
Voldaan eindigden we ons bibliodrama in de vertrouwde kring met een finaleronde waarin ieder iets kon zeggen over hoe zij dit bibliodrama beleefd hadden. Enkele commentaren die me zijn bijgebleven waren: “playful and prayerful”, “de groep is naar een dieper niveau getreden met elkaar” en “we zijn op gewijde grond geweest”.
Het was een echt plezier en privilege om dit bibliodrama te bedenken en uit te voeren en het smaakt beslist naar meer.
Els