Een inkijk op een activiteit van de Belgisch-Nederlandse Bibliodramadag
Wat is gegeven?  3 teksten over donker en licht uit 3 verschillende levensbeschouwingen
Wat is de opdracht?  Maak er een woordenloos poppenspel van.
Wat mag je gebruiken? 
                       Een doek om achter te spelen.
                       Je handen.
                       Eén lichtje.    
En het resultaat .... 
Wonderlijk woordenloos handenspel.
Verrassend simpel
maar super-geconcentreerd
werken met en kijken naar
dat kleine stukje van je lijf:
je handen…
Vuisten, vingers, handpalmen…
Slaan, boksen, fladderen, wriemelen, draaien, spelen…
Verstarren, dichtklappen, of juist opengaan, ontvangen, geven…
En daar één lichtje bij
dat uitlicht, bijlicht, lichter maakt,
soms ondergaat maar altijd weer opstaat…
 
En dan:
vertalen wat handen je vertellen,
wat ze jou laten zien en inzien,
wat ze je laten beleven
en wat ze je zo over leven vertellen…
 
Woordenloos wonderlijk levensspel!

Is het een onverwachte plek om samen te komen voor een inspiratie dag rond bibliodrama:  
op een industrieterrein op de bovenste verdieping van een een staalbedrijf....?
Of zijn er toch onverwachte overeenkomsten?
Want om staal te bewerken heb je vuur nodig en vuurmensen...
Licht en lichtmensen met vuur, die waren er zeker.
25 deelnemers uit al die verschillende opleidingen uit Nederland en Vlaanderen
over een tijdspanne van een dertigtal jaar,  
van pioniers tot aspiranten... 
Cocky en Bas wisten op onnavolgzame wijze het ijs te breken,
de geesten en lichamen op te warmen,
het verhaal te starten en de groepen te splitsen... 
Andries en Clara dompelden elk een groep onder
in het verhaal van Mozes en het volk in de woestijn rond het gouden stierenkalf.
De wereld en God, je eigen verhaal met ergernis en dromen: het was er weer allemaal. 
Na een heerlijke maaltijd leidde Jean ons in een levensdans naar het licht. 
Een poppenspel met niet veel meer dan handen, een lichtzin en een lichtje raakte hart en wezen. Pure eenvoud en kracht waren de sleutelwoorden bij wat Jean begeleidde. 
Met enkele doeken en wat licht plooiden lichtcitaten in  kleine theaterstukjes open in een onverwachte intensiteit... 
Veel te snel ging de dag voorbij.
Slechts een zin en een beweging konden nog en zeiden veel en genoeg.
​Toen dansten we Homeless
verbonden door een veerkrachtige bibliodramageest huiswaarts...
We zijn niet echt homeless, want 
wie weet is hier iets nieuws geboren
​en ont-moeten we elkaar op deze manier nog vaker .
Bibliodrama zal er wel bij varen. 

De stoelen staan in een kring, de tafels aan de kant. 
We hebben onze schoenen klaargezet... 
Ze mogen komen 
uit Groningen en Harelbeke, 
uit Amsterdam en Middelburg, 
Uit Gent, Bierbeek en .... 
Het voelt alsof we wachten op de Sint. 
Morgen is het inspiratiedag bibliodrama
België- Nederland 
En het Leerke speelt thuis.... 
​

We moeten het toegeven: we hebben heel bewust de Sint ontweken afgelopen zondag in Roermond.  
13 november was daar ook in de Minderbroederskerk
de intocht van de estafette rond de feestelijkheden
herdenking van 500 jaar Reformatie. 
Het Leerke mocht de bezoekers prikkelen
om in de schoenen te stappen van tijdgenoten van Luther.  
Met post-itjes konden de mensen hun vragen aan en bij elk personage aangeven.
De silhouetten  bewogen gracieus tussen de nieuwsgierige mensen. 
Was dan nog niet echt bibliodrama, het leidde wel tot boeiende gesprekken en aardige ontmoetingen...
Bovendien hadden we de eer om het doorgeven van de estafette te mogen inkleden... 
De vernieuwende kracht van het evangelie werd zomaar aangedragen 
toen de mensen in de kerkzaal de letters puzzelden
die ze vonden in hun Bijbels geïnspireerde boek...
We hebben dan geen Sint gezien, een heilige sfeer ging er wel ... 
​

Het was een actieve Leerke s week... 
Op woensdag mochten we in Oostduinkerke directieleden, leraars en leerlingen van de Lassaliaanse scholen begeleiden in een oefensessie rond waarachtige communicatie. 
Dat ze verschillende petten te testen hadden , in de huid van Toon Tellegen dieren zouden kruipen en Koen te gast zouden hebben, hadden ze vast niet op voorhand kunnen bedenken. Het enthousiasme en engagement van de deelnemers en organisatoren werkte heel aanstekelijk. Het was super fijn werken en smaakt naar meer... 
's Avonds stond een Bijbelse speelavond in Harelbeke op het programma. We hadden alleen niet gerekend op een file onderweg... Het was dus wat haasten. Maar de schoonheid van wat bibliodrama met barmhartigheid en de mensen die ermee werken doet, deed ons de stress meteen vergeten... En er was natuurlijk ook die warme deelnemersgroep.  De smaak naar meer zal zeker ingevuld worden op onze volgende bijeenkomst op 30 november  opnieuw in de Bron.
 

De Ontmoetingskerk verandert voor een keer
in een donkere kerker annex het stralende paleis van Farao. 
Jozef, de droomuitlegger, overleeft, hoopt en wacht in de kille koelte van de gevangenis...
In het lichte paleis droomt Farao vreemde dromen die niemand begrijpt.  
Dan denkt de wijnschenker uit het paleis aan Jozef
en hoe die ooit zijn droom verklaarde...
De slaaf wordt geroepen, 
​krijgt vertrouwen.
Het geloof van de schenker en een duwtje in de rug
brengen Jozef aan de voeten van macht ...
Geen gemompel, maar duidelijke woorden vraagt de zonnekoning... 
Maar Jozef appelleert zijn hart. 
Hij heeft lef ( lev = hart in het hebreeuws) en 
zo zoekt hij ook bij  de macht de mens met "lev", geen godenzoon...
Hij nodigt  uit af te dalen tot het gewone leven
uit zijn ivoren toren. 
Farao voelt zijn eigen kilte
begrijpt en doet Jozef opstaan... 
De MACHT ont-moet
de zachte moed van de dromenjongen
die uit de kerker klimt
​die koning wordt... 
Bibliodrama in alle schoonheid... 

Wat hebben twaalf twintigers en één iets meer dan twintiger gemeen met de ekster, de eekhoorn en gebroken spiegels? We zijn er nog steeds niet helemaal achter, maar we ontdekten wel dat het mogelijkheden biedt om anders te kijken naar onszelf, naar anderen, naar wat was en naar wat komt... 
Verandering kan en soms moet het lot ons een handje helpen om stappen te zetten. 
Maar laat ons toch maar met elkaar praten en zeggen wat ons dwars zit, of vragen wat we nodig hebben... 
En wie weet staat er dan aan de grootste boom van het bos een heel grote spiegelmozaïek waar iedereen een stukje in heeft bijgedragen... 
Misschien herkennen we zo onszelf in de ander... 
Een variatie op Jij die mij ik maakt... 
Ken je mij?