Eindelijk mocht ons "leerke" weer van stal, samen met ons doekenkoffer en het vreemde voorwerpen valiesje. 
Het voelde als thuiskomen in het lokaal waar we al vele keren  enthousiaste (en soms minder enthousiaste) studenten een eerste bibliodramadouche gaven.  
Het vertrouwde verschuiven van banken en stoelen zorgde voor de opwarming. 
Eén voor één drupten ze dan binnen, nog gemaskerd en wel. Maar wat deed het ook hen deugd weer in levende lijve aanwezig te zijn zonder de tussenkomst van scherm en cyberwereld. 
Was het daarom misschien dat deze groep zo helemaal meeging? 
Jezus uitnodigen op de stoel, uitgezonden als leerlingen de wijde wereld in, verrassende ontmoetingen en terugkeren met warme of confronterende verhalen. 
Voor ons proefde het naar meer. 
We hopen dat we een bibliodramazaadje geplant hebben in hun ontluikende lerarenhart. 
​Wie weet zien we sommigen van hen later op andere activiteiten. 

Een hoopgevende herinnering brachten we mee uit Vilnius. 
Twee weken geleden vierden ze daar hun Onafhankelijkheidsdag. Het is maar een goeie 30 jaar geleden dat de Baltische staten zich eindelijk konden bevrijden van het Sovjetjuk. 
Wikipedia zegt: 
"De Baltische Weg of Baltische Keten (Estisch: ‘Balti kett’, Lets: ‘Baltijas ceļš’, Litouws: ‘Baltijos kelias’, Russisch: Балтийский путь) was een vreedzame demonstratie, die plaatsvond op 23 augustus 1989, tegelijkertijd in alle drie de Baltische landen: Estland, Letland en Litouwen. Ongeveer twee miljoen mensen (een kwart van de bevolking) vormden een menselijke keten van Tallinn via Riga naar Vilnius, een afstand van ca. 600 kilometer. Daarmee eisten de Esten, Letten en Litouwers onafhankelijkheid en protesteerden ze tegen het Molotov-Ribbentroppact, dat op die dag vijftig jaar geleden werd afgesloten. Dat pact was de aanleiding tot het verlies van de onafhankelijkheid van deze landen in 1940.
De Baltische Weg was de meest spectaculaire uiting van de zingende revolutie, een reeks vreedzame manifestaties die leidden tot herstel van de onafhankelijkheid van de drie Baltische landen."

De beelden en foto's hiervan zien terwijl het Oekraïense volk vecht voor zijn onafhankelijkheid, komt des te sterker binnen. Tegelijk klinkt er zoveel hoop door en bewondering voor de vredelievende actie van toen. 
Laat ons zingend weerstand bieden en mensen kettingen vormen voor vrede. 

Het Leerke was maar net als naam geboren in 2015 toen we hem voor het eerst ontmoetten wat verloren tussen de gebouwen aan de ingang van de universiteit van Vilnius. Boven op een "leerke" reikte hij naar de hemel om " de maan te dragen en de sterren aan te steken." En we vonden het een zegen voor onze kleine vereniging... Ja, het klopt. 
Na de cursus, What about Mary+ , breidden we nog een citytrip aan ons verblijf. De vlucht naar huis ging immers pas op maandag. En we zochten onze vriend, de lantaarnaansteker, opnieuw op. Een jonge vrouw in klederdracht wees ons de QR-code .  Hij was een "talking statue". We konden hem gewoon opbellen en hij vertelde heel enthousiast  zijn verhaal. 
Intussen mogen we blij zijn en fier op 7 jaar " Het Leerke " . Al blijft het zoeken en puzzelen om in Vlaanderen de liefde voor bibliodrama nieuw leven in te blazen, ons Europese netwerk is een zegen van inspiratie, verbondenheid en gedeelde passie. Tot nog eens makker, hopelijk in tijden van vrede en rust. En wil je zijn verhaal echt horen? Scan dan de QR code met je smartphone, klik op EN en zie wat er gebeurt. 

En dan is corona plots niet meer het "main issue" voor de beslissing of de Europese Special course What about Mary + kan doorgaan.  Opeens doemt het spook "oorlog" onverwacht op aan de horizon. Maar een cursus die twee jaar is uitgesteld , laat zich niet zomaar tegenhouden en de deelnemers en begeleiders nog veel minder. En zo komt het dat we van 8 tot 12 maart met 11 deelnemers uit Finland en Litouwen en twee begeleiders uit de UK en uit België op zoek gingen naar Maria en naar de op Maria gelijkende vrouwen uit de Bijbel , uit de geschiedenis en onze actuele wereld. We troffen elkaar in Vilnius op dezelfde plek waar we zeven jaar geleden een workshop mochten begeleiden op de Europese Bibliodrama Conferentie. 
Het voelde dus helemaal niet niet zo vreemd en na enkele uren leek het of we al minstens een week samen op weg waren. Kijk zeker eens naar de foto's om een idee te hebben van de sfeer.