En dan gaat het leven verder. 
De wereld nam afscheid van Christophe Lambrecht en van Julie Van Espen en van nog zoveel andere mensen die niet in de schijnwerpers stonden. 
Het leven gaat verder in ieders werk- en leefplek en ook in de gevangenissen. 
De energie van de actie bij de gevangenis blijft nazinderen.
De woorden van het meisje aan de poort die tegen de directuer zegt: " Zorg goed voor de mensen hierbinnen en zie dat ze goei eten krijgen. Vertel hen dat God van hen houdt."
Een in alle snelheid gemaakt groot rood hart wordt door één van onze vrouwen door het raam naar buiten gestoken om dank te zeggen. 's Avonds op het einde van de stilte cirkel geeft ze mij een vergeet-mij-nietje met een gouden hartje. " Dat past bij jou", zegt ze... 
En de mooie reportage op de regionale televisie. Ik ben heimelijk een beetje fier, maar openlijk heel dankbaar. 
​

Dit geldt voor de slachtoffers en hun omgeving, maar evengoed voor de daders en hun omgeving. Vergeet-mij-niet in de betekenis van zorg en ondersteuning. 
Het is niet eenvoudig in een wereld van vandaag waar vooral de tendens lijkt te overheersen dat mensen TEGEN allerlei zaken zijn. HET IS GENOEG!!! Natuurlijk willen we geen geweld, geen mensen die over onze grenzen gaan. Natuurlijk willen we ons veilig voelen.
Maar hoe gaan we dat doen? Wat willen we hier zelf in investeren? Willen we zelf ook stappen zetten naar verzoening, naar oplossingen? Zijn we bereid hier energie en creativiteit aan te besteden? 
Verbondenheid is hierbij het sleutelwoord en de ander ALTIJD als medemens blijven benaderen. 
Oh ja, het zijn mooie idealen en soms is het heel lastig om hierin wegen te zoeken. Maar laat ons ons toch maar met elkaar verbinden zoals vorige vrijdag aan zaal Pax en bij de gevangenis van Hoogstraten . Zelfs regen hield ons en die honderden jonge mensen niet tegen. Kijk maar 

Voor solidariteit willen we staan,
voor zorg voor daders en slachtoffers,
tegen onrecht en tegen onverschilligheid,
tegen het kwade,
voor het goede,
tegen de doodstraf,
voor zinvolle invulling van gevangenisstraffen,
voor menselijkheid,
voor een menselijk detentie-systeem,
voor herstel,
voor Julie Van Espen en alle slachtoffers van misbruik,
voor het gebroken riet,
voor elke gevangene,
voor een wereld met meer bruggen dan muren
willen we staan 
en staande blijven
​
Dan ben je al enkele maanden enthousiast aan het voorbereiden. 
Dan heb je al ettelijke keren wilde plannen in haalbare formats geboetseerd. 
Dan heb je uren samen gebrainstormd, gemaild, gebeld, gewhattsappt... 
Dan heb je elkaar herhaaldelijk aangemoedigd, uitgedaagd, opgepept, complimenten gegeven.. 
en dan schrikt iedereen op door de gruwelijke dood van een jonge vrouw. 
Plots wordt de vanzelfsprekendheid waarmee we samen de activiteit van 10 mei bij de gevangenis van Hoogstraten hebben aangepakt, niet meer vanzelfsprekend.
Enkelen uit ons werkgroepje staan voor groepen jongeren op school om te vertellen over gevangenen en slachtoffers. Met hen delen we het ongeloof, verdriet, de angst en verontwaardiging. 
Kan het wel doorgaan nu, terwijl er stille marsen gehouden worden tegen geweld, terwijl, onder bedekte termen, politiek voordeel of afrekening wordt gezocht in het aanloop van de verkiezingen? 
Hebben wij nog wel een stem om een ander geluid te laten klinken? 
Ja , we gaan door. Meer dan ooit past het nu om een menswaardig gevangenis beleid te vragen waarbij mensen achter de muren de begeleiding krijgen die ze nodig hebben om anders, positiever en vooral zonder een dreiging te zijn, buiten komen. DAT is alvast één van onze verwachtingen. 
En we verbinden ons met alle slachtoffers. want wanneer hen polarisering en haat wordt opgedrongen, stopt ook hun leven. 
Iedere mens is méér dan zijn daden, ieder slachtoffer is méér dan wat hem/haar werd aangedaan. Samen hebben we de verantwoordeljkheid om hier onze schouders onder te zetten. 
Samen kunnen we dat "niet-vergeten" positief maken. Samen kunnen we zaadjes hiervan rondstrooien.  De sjaaltjes met gehaakte vergeet-mij-nietjes liggen al klaar. Tot morgen. 
Meer info