Een volle gevangeniskapel over godsdiensten en leeftijden heen
een Berbers wiegelied bij de kribee
clownsneuzen als rode kerstballetjes
die uitdagen elke dag te kijken met de ogen van een kind
een stal ontmantelen met het kerst verhaal van Lucus
een nieuw tafereel opbouwen aan de hand van het verhaal van de Wijzen
cadeautjes delen aan de kinderen met opdrachtjes en boodschappen
verborgen engelentaken verdelen
samen eten en naar oude verhalen luistEren
van de grootouders en hun vroegste kerstherinneringen...
EN ACHTER EN OVER EN DOOR ALLES HEEN
BLIJVEN GELOOF HOPEN DAT DE LIEFDE HET WINT ELKE KEER OPNIEUW.....

Hoe vaak maak je het mee: een vrijwel rimpelloze zee die de hemel weerspiegelt en samen met een vleugje mist een oneindigheid doet vermoeden? 
En daarbij een zeehond telkens even boven komt  om net als wij verwonderd rond te kijken?
De zee belooft ....
We hadden net een bezoekje gebracht aan Groenhove, onze pleisterplek voor de Europese Bibliodrama Conferentie in augustus 2017. 
Anja, een bibliodrama collega  uit Duitsland, heeft er alvast, net zls wij heel veel zin in. 
Iedreen die zich wil onderdompelen in een langer bibliodramagebeuren én van een bont internationaal en levensbeschouwelijk gemengd gezelschap wil leren is welkom. 
Blokkeer alvast 23 tot 27 augustus 2017 in je splinternieuwe agenda. 
Voertaal is Engels, maar laat dat je niet tegenhouden. Vertaling wordt voorzien... 
Pieces of Peace, stukjes vrede vliegen nu vlak voor Kerst alvast jou richting uit. 
​

Er is een muizenplaag in de gevangenis. 
Zakjes vergif helpen niet. 
De muizen zijn te slim. 
Dus ouderwetse vallen. Gruweldingen en niet met kaas. 
Dat werkt niet, maar met chocolade of zoetigheid... 
En dat werkt wel.
De dode beestjes worden zelfs gebruikt om andere de stuipen op het lijf te jagen. 
En het blijft een vreselijk marteltuig... 
G. weet er niet beter op dan elke avond de ronde te doen en de klemmen te doen springen. 
Elke ochtend spant hij ze weer op... 
de muizen blijven... 
​Of hoe iemand die gevangen is , andere wezens de vrijheid geeft. 

De Ontmoetingskerk in Eindhoven was andermaal de plek waar een stukje uit de Jozefcyclus tot leven kwam. Dit keer bouwden we een intens levend schilderij rond de zegen van Israël voor de beide zonen van Jozef...
En zo stond deze mens weer eens als per toeval ( of niet?)  in de rol van Jozef... 
Heel de cyclus, op vier stadia in het verhaal, je verbinden met hetzelfde personage doet je de bewegingen aan den lijve ondervinden... 
De onbevangen jongeling zorgeloos en vol idealisme dromend van een prachtige toekomst in een veelkleurig kleed, tuimelt in de put die zijn broers hem toewensten... 
​Versleept naar Egypte en verkocht als slaaf, mag hij opleven in  het huis van Potifar om dan weer de dieperik in gegooid te worden, vals beschuldigd in de diepe kerkers... 
Door de schenker wordt hij eruit gehaald, krijgt hij het duwtje in de rug en ontdekt heel voorzichtig zijn zachtmoedigheid waarmee hij de Farao met andere ogen leert kijken naar zijn volk... 
Hij mocht opstaan en kreeg verantwoordelijkheid en aanzien... opnieuw... 
Zijn broers zijn door de omstandigheden gedwongen zich aan hem toe te vertrouwen en een nieuw hoofdstuk breekt aan. 
Grootvader Jacob/Israël kan eindelijk de zonen van Jozef an zijn hart drukken... 
Hij zegent hen, maar weer zal de laatste de eerste zijn en Jozef? Zijn zegen ontbreekt... 
Wat is zijn plaats in de lijn? 
Vragen blijven, het leven gaat verder. En de engelen gaan met ons mee. 
Zo ook de bibliodramamiddagen in Eindhoven in 2017. Dit zijn de data 9 januari, 13 februari, 13 maart en 10 april, telkens van 12.30 tot 14.30 u in de Ontmoetingskerk in Eindhoven. Wil je meedoen, stuur ons dan een mailtje via Contact

Hoe is het om het beeld dat je hebt van God voor even te parkeren, om je geest en hart vrij te maken van oordelen en onbevangen te kijken naar een film die barst van verrassingen en creativiteit? Dat was de uitdaging waar een dertigtal mensen wilden op ingaan. Een comfortabel zitje, een drankje en een knabbel zouden de gemoederen wel mild stemmen... 
Het werd een avond met wisselende reacties. Het Allernieuwste Testament van Joco Van Dormael doet van alles met je. Het doet je vragen stellen, roept ergernis op, het confronteert je af en toe en doet je ook hartelijk lachen... In kleine groepjes even erover uitwisselen is een eerste verwerking. 
De dapperen onder de kijkers gingen de ochtend nadien verder aan de slag. Ze stapten in de rol van een personage en keken zo met andere ogen naar wat ze beleefd hadden bij de film, ze zochten woorden en beelden bij wie God mogelijk kan zijn en lieten godswoorden klinken... 
Er zat nog veel meer in, maar de tijd vloog voorbij. 
Het is zeker: "ergens roept iemand onze namen en doet ons ademen en leven"... 
De advent anders gekleurd... Ons eigen Nieuwste Testament begonnen... En er vliegt een  vogeltje op ons Leerke 

In deze adventstijd is het een interesante ervaring om even te kunnen verkennen hoe het zou zijn om als aartsengel Gabriël op pad gestuurd te zijn met de opdracht DE boodschap te brengen aan Maria. Daar sta je dan bekleed met een engelengewaad en een opdracht die vol schoonheid zit en tegelijk vol onvermoede verantwoordelijkheid en zwaarte... 
Natuurlijk kan je zoiets allleen maar brengen bij een jong en onschuldig meisje dat in pure verwondering en onbevangenheid wel 'ja' zal zeggen op die opdracht waar ze de draagwijdte onmogelijk van zal zien .... Maar zelf besef je natuurlijk wel dat het niet niks is... 
En dan valt je oog op de nooduitgangbordjes in het lokaal waar je bent. Die krijgen ineens een andere betekenis. Gezonden door de ENE achter je , mag je op weg gaan om de boodschap te brengen van toekomst en uitkomst in de gedaante van een onschuldig kind vol mogelijkheden... Dat geeft je als engel ondanks alles toch vleugels om weg te vliegen enerzijds, maar zeker ook om wie het nodig heeft op vleugels te dragen... 
Weer maar eens een bibliodrama ervaring die opening maakt. Niet door na te denken, maar door te voelen op het moment dat je daar staat en kijkt... Plots zie je meer en anders. Er openbaart zich iets nieuws dat adem geeft en licht... 
Als dan nadien Maria daar is op die opens stoel, is stilte slechts wat echt past, eerbied en vertrouwen... Het licht komt wel. 
​