Ik heb het geluk gehad al één en ander te mogen rondreizen op deze wereld. Dan ontmoet je natuurlijk ook mensen en een deel van die mensen begroet je ook persoonlijk, meestal met een handdruk. 
Ik heb me laten vertellen dat de handdruk ooit ontstaan is als een sterk symbool van elkaar ongewapend - en dus tenminste met de intentie om vredevol te zijn- te ontmoeten.  Als je elkaar de rechterhand geeft ( uitgaande van het feit dat de meeste mensen rechtshandig zijn) , kan je er geen zwaard in dragen. Daarom. 
Ik heb intussen ontdekt dat men niet overal dezelfde soort handdruk geeft. In Afrika of India is de handdruk eerder wat wij "slap" noemen. Het gaat om elkaar voorzichtig en zonder dwang groeten. In middens van de "staalindustrie" waar mijn man zich in beweegt en ik dus ook af en toe mag mee rondwandelen, zijn de handdrukken doorgaans van ijzeren stevigheid. In de gevangenis had ik ooit een kerel die mijn vingers haast tot moes kneep en er plezier in had. Hem vertelde ik het verhaal van de handdruk als ongewapende groet, niet als wapen. Sindsdien is hij voorzichtiger. 
Maar deze week zag ik foto's van Macron en Trump passeren die van het hand drukken zowaar een krachtpatserij gemaakt hebben en een rondje handdruk vechten. Waar is het symbool van groet en vrede naartoe ? En wat hebben we nog te verwachten als het zo begint? Zullen wij toch maar massaal gaan voor de groet van gelijkwaardigheid en vrede? 
www.standaard.be/cnt/dmf20180609_03553595 

Opeens 's avonds was er een vreselijk kabaal in onze kippenhok. We gingen kijken, maar konden op het eerste zicht niets verontrustend vaststellen. Maar toen zag ik het: onze haan die elke avond gaat slapen in de hazelaar, was om één of andere reden uit de struik gesukkeld en was terecht gekomen bij de buren. Verdwaasd trippelde heen en weer tussen onze draad en de haag van de buren. Hoe moest hij weer bij zijn hennetjes geraken? Paniek ! Hij moest vliegen om over de draad te geraken, maar zo tussen de haag en de draad lukte dat niet. Ik had nu het idee om enkele stokken door de draad te steken waar door hij van stok op stok horen kon springen. Weer lukt te niet zolang ik bleef kijken. 
Ik liet hem dus en ja, even later zat hij tevreden te kirren hoog in de hazelaar en zijn hennen zaten wat lager onder hem. De rust was weergekeerd. 
Soms moet je hoger durven kijken en stapje voor trapje verder proberen om te graken waar je wil/moet zijn. Je moet het zelf doen.  En het lukt pas als je ook daar vertrouwen krijgt. 
Real life in het kippenhok. 

Deze zomer was een tijd van opruimen en herschikken. Al mijn schoolmateriaal, van lessen tot projectdagvoorbereidingen, van jaarplannen tot examenvoorbeelden, van oude handboeken tot achtergrondinformatie en knipsels. Alles werd onder handen genomen en met soms wat weemoed, maar toch resoluut gerangschikt in de grote gele papiercontainer. 
Dochterlief nam haar eigen kamer onder handen. Dat nam wat meer tijd in beslag, maar je ruimt ook een jeugd niet zomaar even aan de kant. Zoiets vraagt om weloverwogen bekijken of het een te bewaren herinnering wordt of toch beter een nieuw leven krijgt als recyclage materiaal of in de kringloop. 
Nu was vandaag onze website aan de beurt. Ik heb me genesteld met zicht op de tuin. Jammer dat dit soort werk niet buiten kan. De zon is genadeloos en straft zonder medelijden computerwerk buiten af. Maar ik ben tevreden. Eindelijk heb ik wat orde op zaken gesteld. Hopelijk helpt het mensen om om op ons webstekje wat makkelijker de weg te vinden. 
Laat eens horen wat je ervan vindt. 

Er zat een zwaluw in de gang. Duidelijk vol angst rustte het diertje op de verwarmingsbuizen langs het hoge plafond in de gang van het gevangenis kasteel van Hoogstraten. Het was een samenwerkende actie van iemand van de psychosociale dienst, de islam consulent en mijzelf als katholiek aalmoezenier om het vogeltje de weg naar de vrijheid te wijzen. 
Het beestje was binnengeraakt door de open deur naar het balkon, maar het vond de uitweg niet meer.  Het bleef maar fladderen dicht tegen het plafond en mistte zo elke keer de uitgang. Ik kwam op het idee om alle ramen open te zetten en het niet langer te proberen in de juiste richting te sturen, maar rustig te vertrouwen dat het zijn weg wel zou vinden. 
En ja toen we even later opnieuw op de gang kwamen was het diertje weg...
Om de weg naar de vrijheid te vinden, had het vertrouwen nodig, moest het lager vliegen om zo door één van de ramen de open ruimte in te duiken. De zwaluw had het gewaagd.
Vogels en gevangenis. Vrijheid en vliegen of niet kunnen vliegen. Thema's die elke keer weer samenkomen op deze plek. Is het ook niet zo voor de mensen achter de muren van een strafinrichting? Hebben ook zij geen nood aan hulpverleners die samenwerken en ramen opzetten? Zijn zij niet evenzeer gebaat bij mensen die hen dan vertrouwen geven en uitdagen om zelf te vliegen en hun weg te zoeken? En betekent het dan niet heel vaak dat ze bereid moeten zijn door een diepere weg te gaan voor dat lukt? 
Een kleine zwaluw met een mooi verhaal en een levensechte boodschap.