Er zijn zo van de verhalen in de Bijbel met weerhaakjes aan die ergernis oproepen om verschillende redenen. Eén van die verhalen is de parabel van de wijze en de dwaze meisjes. 
Net dan is het heel spannend om er bibliodrama op los te laten. 
De vragen mogen er zijn, de weerstanden mogen boven drijven en wie weet, valt er ergens een nieuw licht op... 
En ja , het gebeurde weer vandaag, in Eindhoven. 
Wijs, dwaas, een bruidegom die op het matje werd geroepen, maar vooral het kleine groepje bibliodrama getrouwen dat eindelijk weer samen mocht komen om dan te ontdekken: misschien wordt met de "voorraad olie" wel onze "passie" bedoeld. Die kan je niet delen, die draag je als een energiebron met je mee en die maakt dat je deel kan nemen aan het feest van het leven... 
Er is niet alles verteld over dit weerbarstige stukje evangelie, maar voor vandaag nemen we het met ons mee: laat ons onze passie maar koesteren en wie weet kunnen we toch ook aanstekelijk werken voor anderen. 
Wat een feest om tenminste de passie voor bibliodrama te kunnen delen... 

Een Toren van Babel in Zeist, een bibliodrama ervaring.
Sommigen voelen zich klein en onbegrepen. Ze rekken zich graag zo lang mogelijk uit om gezien te worden.
Als je lang bent en hoog boven alles uitkijkt, is het soms moeilijk om de menselijke maat aan te houden.
 
In onze samenleving zijn mensen heel verschillend, maar als ze elkaar ‘vinden’ en ontdekken dat ze iets gemeenschappelijks hebben kan dat veel moois opleveren. Niets is dan onmogelijk.
Maar daar zit gelijk ook het gevaar: waar gebruik je je inzet voor?
 
We bouwden met elkaar 1 toren om de hemel te kunnen naderen. De ene groep zorgde voor een mooie constructie, wel doordacht. Ze hadden weinig woorden nodig om samen de toren tot aan de hemel te laten reiken. Ze vonden elkaar in harmonie en schoonheid.
De tweede groep zorgde voor de versiering van die toren, maar de boodschap die ze met de versiering door wilden geven was vooral “wees waakzaam, want onder het laagje vernis van eensgezindheid gaat van alles schuil”. De kleuren van de doeken op de grond, en die op de top waren veelzeggend divers.
God daalde af en bekeek de toren, wilde weten wat die mensen dreef om naar de hemel te reiken. En in het hart van God werd het koud: deze torenbouw zou uitdraaien op onenigheid, op jalouzie, op dominantie ten koste van een ander.
 
Verwardheid ontstond, de eensgezindheid verdween. De toren werd ontmanteld. Eenheid tussen mensen: het kan zo mooi zijn – maar wees waakzaam! Voor je het weet gaat de grootheid van de ene mens ten koste van de medemens.