Groenhove maakt zich al klaar voor de conferentie. 
De zon scheen. 
Salamanders dartelden in de poel. 
De indrukwekkende tentoonstelling met de namen van de slachtoffers van Maalbeek en Zaventem, de kalligrafie van kindergedichten over oorlog, vrede en vluchten , over terrorisme...
de vriendelijke ontvangst.... 
We krijgen er alleen meer zin in. En jullie hopelijk ook. 
Wees welkom op onze conferentie European Bibliodrama Conference

Vorige week bezocht in Walter op zijn "kamer" in de gevangenis. 
Spijt, verdriet, gelatenheid en moed : het klinkt allemaal in zijn  verhaal. 
"Wat was kan je niet veranderen ", zegt hij. 
"En toch lijkt het alsof heel wat mensen hier de klok zouden willen terugdraaien.
​Of denk je dat het toeval is dat in alle gevangenissen gewandeld wordt tegen de klok in? " 
Ik had er nooit bij stilgestaan en vroeg aan mijn collega's of het klopt. En ja, blijkbaar...
In deze vastentijd is het in elk geval een uitnodiging: 
ga verder, kies voor het leven en al wat het leven en de liefde voedt. 
Tegen de tijd vechten  heeft geen enkele zin. KEER OM en ga verder. 

​

Drie groepjes van 12 ( ongeveer) jonge leerlingen van Jezus, van 12 jaar ( ongeveer), een lentezon die uitnodigt om buiten te gaan de wereld in en dan toch werken aan de voorbereiding van je vormsel. 
Gelukkig kan dat speels en voor sommigen buiten. 
Verrassend wordt het dan om Jezus zelf te ontmoeten die tegenover je zit op een stoel. 
Spannend en uitdagend om uitgestuurd te worden,
zonder picknick, zonder een valies vol spullen,
alleen met jezelf , een vriend en een stok
om de wereld in te trekken en over Jezus te vertellen,
of nog beter, om Jezus te "doen". 
Wie kom je tegen? 
Hoe vertel je mensen over Jezus? 
Wie is Jezus voor mij? 
Gelukkig mogen we ook weer thuis komen bij Hem. 
En op verhaal komen... 
​Kunnen we dit gevoel meenemen naar Pasen, naar ons vormsel en naar de rest van ons leven? 

Afgelopen maandag scheen buiten het zonnetje in Eindhoven.
Maar in de Ontmoetingskerk stormde het tijdens ons bibliodrama-spel.
Jona wilde ontsnappen aan zijn verantwoordelijkheid.
Hij verstopte zichzelf voor God, diep in het schip, diep in slaap.  
Dichter bij de dood, verder weg van het leven kon hij niet zijn.

De anderen op het schip werden door de storm bijna meegesleept de diepte in. 
Bijna waren ze zelf slachtoffer geworden van Jona's vluchtgedrag.
Maar in plaats daarvan vochten ze voor zijn leven.
​Ze weigerden om een mens, al kenden ze hem niet, op te offeren. 

Waren er maar meer mensen die voor het leven van hun medemens durfden vechten. 
Wat zou de wereld er dan anders uit zien.

Bij het Mariakapelletje aan de lindeboom midden in de velden,
langs het Soepboerstraatje
zijn in juli 2016 voor het eerst verschijningen vastgesteld. 
Sindsdien is het een komen en gaan van pelgrims.
Ingetogen brengen ze er enige tijd door verdiept in hun digitaal gebedenapparaatje. 
Aanvankelijk kwamen ze alleen te voet of per fiets. 
Nu zijn het steeds meer auto's die hele groepen bedevaarders aanbrengen: jonge gasten met petjes, ouders met opgroeiende kinderen, koppeltjes ondergedoken in hun eigen gebed,
in verbondenheid met de mysterieuze digitale geestenwereld. 
In het begin werden ook wel eens ouderen , in grootouderleeftijd, gesignaleerd. 
Maar die hebben intussen de devotie toch opgegeven...
Geen bloemenkransen, kaarsen, wierook of gebedswimpels laten ze achter, 
wel bandensporen in de berm, lege McDonaldsverpakkingen,
blikjes en verdovende gasflesjes... 
En Maria? 
Zij kijkt ieder minzaam aan en
​blijft er heel rustig bij met haar grote hart. 
Zo is een hemelse moeder .. toch? 

Puzzelen aan stukjes vrede
in het opmaken van een Europese steunaanvraag
met vertegenwoordigers uit Italië, Turkije, Roemenië en België
is op zich al een heel vredeproces in action.
Het is voorwaar "a challenge" om
het als Europese bijna-analfabeet gewoon al uit te houden.
Maar er is ook deze plek 
het Huis over Grenzen bij de Duitse oorlogsbergaafplaats in Lommel. 
Lopend over de indrukwekkende vlakte vol graven van veelal jonge Duitse mensen
uit de twee grote oorlogen, midden in de Limburgse bossen
laat niemand onberoerd. 
Zo dicht bij huis wist ik niet eens van dit bestaan. 
Ik wist niet dat hier heel actief en creatief aan vredeseducatie wordt gedaan.
De kracht van deze plek overgoten met lentezon en vogelgezang 
brengt zowaar rust en vrede in mijn hart. 
Vaste grond voor een laatste Europese zitting. 

Mount John, de Johannesberg, Tekapo Nieuw Zeeland. 
Op aanraden van het gastenboek in ons vakantiehuisje
gingen we op pad voor een stevige ochtend wandeling bergop,
eerst door de pijnboombossen, dan over een bloeiende bergweide.
Het Lake Tekapo lag zo hemels als wat blauw te blinken in het dal. 
Toen was daar een pittige, laatste helling.
Voor het "gemak" had men een trap, een stevige "leer", voorzien.
Want zo zijn ze , de Nieuw-Zeelanders ,
ze zorgen voor degelijke afgebakende , verzorgde wandelwegen. 
Maar wat viel op? De meeste wandelaars zochten naast de trap met hoge, steile treden,
hun eigen slingerpadje naar boven...., hemelwaarts. 
Ik vraag me af of dat met geloof ook niet zo is of kan zijn.
Er zijn de duidelijk afgebakende, gebaande en vastgelegde wegen
van geloofsleer, liturgie , leefregels .
Het lijkt een rechte weg en trap naar de hemel.
En er zijn steeds meer de mensen die naast die trap
un eigen weg gaan, langzaam, zoekend , tastend,
niet ver van de" stairway to heaven",
maar hun eigen padje... ook hemelwaarts ....
Het beeld op mijn netvlies werd een aquarelschetsje...  

In de gevangenis in Hoogstraten ziet de aszegen er iets anders uit. 
We geven geen zwarte kruisjes aan deze mensen die door de samenleving al voldoende getekend worden met zwarte kruisen.
We proberen de betekenis van Aswoensdag en de vasten aan te brengen op een heel bemoedigende en uitnodigende manier. 
Ik mocht op pad gaan en nam mee:
een mooie doos met inhoud en een groen, zacht gebedstapijtje.
In elke cel werd een klein heilig plekje gemaakt met op het eerste zichtmisschien onverwachte voorwerpen: een ruwe steen, een flesje Jordaanwater, een hartensteentje, een rode draad, een bijbeltje, een grote mosselschelp, enekel lichtpuntjes, een kruisje., een mooi doosje met as... 
Verwondering en vragende blikken vielen me telkens ten deel...
samen zochten we naar het verband tussen wat ze zagen en de betekenis van aswoensdag en vasten en hun eigen leven. Velen deelden wat hen bezig hield, hun zorgen en angst, hun goede voornemens en hoop. 
Dan mocht ik hen zegen, in de beslotenheid en veiligheid van hun kamer, met een gestrooid assekruis of hun hoofd. 
Misschien zullen ze dag nadien wakker worden en hun hoofdkussen vol as vinden...
Meteen worden ze herinnerd aan hun zegen en aan hun opdracht om te "lossen" in deze vasten en opnieuw te worden zoals ze bedoeld zijn... 
​Het was voor mij een zegen om dit te mogen doen.