Met het Leerke mochten we ook dit jaar te gast zijn op de Impulsdag voor Pastoraal op School in Heverlee. En het moet gezegd: elk jaar opnieuw bruist het er van energie en enthousiasme... 
Je zou gewoon wensen om kind te zijn en met dit soort van leerkrachten te maken te hebben... 
​Er is maar één moeilijkheid: kies maar eens in het rijke aanbod van werkwinkels ... 
Gelukkig hoefden wij niet te kiezen, wij mochten " deelnemers meenemen en hen onze "schatten" laten ontdekken.
In de werkwinkel rond bibliodrama maakte men kennis met lichaamstaal en emoties en konden stappen gezet worden in het verhaal van de koopman die op zoek ging naar parels en zelfs naar DE parel. 
De werkwinkel  "Op weg naar/door het labyrint" nam de deelnemers mee in de betekenis van het lopen van een labyrint, maar vooral kregen ze de kans om er zelf doorheen te gaan. 
En of dat inspirerend, confronteren, uitnodigend en intrigerend was... 
Voor ons als begeleiders zagen we in elk geval "schatten" van mensen .... 
​

Die zondag mocht de dag iets later opengaan... 
Een ontbijt met pistoletjes... 
De eerste vertrekkers waren al weg... 
Maar wie kon , bleef voor de slotvieirng.
De kapel druppelde vol. 
Mensen in het wit, als teken van een nieuw begin
verwijzend naar doop  en pelgrimstocht, 
naar een verzoendag en nieuw leven... 
Het laatste Jonaluik werd gelezen en de stad plooide tot een vraagteken... 
What about us? Keren wij om? 
Verzachten wij onze blik? 
Hoe werken wij aan verzoening? 
De duifjes, de Jonatjes die met ons meereisden de voorbije dagen
werden vredesduifjes, de dragers van onze eigen kleine of grote vredesboodschap.
Brood werd gebroken zoals onze pijn en verdriet de voorbije dagen. 
Wijn werd geklonken en gedronken
net als zoveel vreugde en liefde en vriendschap
zo voelbaar was. 
In de European Bibliodrama Meeting 
wierpen we een blik op de toekomst... 
We will meet again in Batschuns ( Austria) 
van 5 tot 9 september 2018.... 
Pieces of peace vertrekken weer in alle richtingen... 
Dank aan iedereen die deze dagen tot een stukje hemel op aarde maakte...
 

Op dag drie van de conferentie werden
de puzzelstukken van vrede en onvrede
in de kapel tijdens het morgen gebed
een muur rond de vis...
een muur met een open hoek...
Deel 3 van het Jonaverhaal werd gelezen. 
De vis veranderde in een stad, in Nineve... 
Jona ging , sprak en hij zag hoe de mensen omkeerden...
De puzzelstukken keerden ook. 
En zie de rechte muur verdween. 
Eilandjes van vrede en onvrede ontstaan
openingen rond de stad... 
We hadden het voorbereid, maar dit effect hadden we niet voorzien. 
En intussen zongen we Jesaja:
geen volk zal het zwaard nog opheffen tegen een ander,
ze zullen de oorlog niet meer leren...
Lo yissa goy... 
Zo dromen we het: geen oorlog meer, ... 
Als God zich omkeert, kunnen wij dan ook niet? Telkens opnieuw? 
De laatste workshop, een namiddag met een verhaal volhanden en verrijkende ontmoetingen met mensen met een intens verhaal... 
Het doet samen zingen.
In een kapel waar normaal zusters bidden, 
wordt het Heilig Sacrament nu meegenomen in een unieke harmonie
van vluchtige klanken, heel eigen en toch samen... 
Zo zou de wereld moeten zijn. 
Het feest van die avond met Blue Wire,
heerlijk eten veel,
heel veel dansen en muziek
en een verrassend dessertbuffet ... 
Wat meer moet er zijn? 

De tweede echte conferentiedag beloofde heftig te worden.
Bij de dagopening werd de boot vol Jonatjes een vis. 
De schreeuw , het gebed van Jona weergalmde in de 99 namen voor God, verspreid over de kapel, een wandelmeditatie op zoek naar de naam die waarmee ieder op dat moment de Ene wilde noemen,  Die-Altijd-Groter-Is...
En we zongen de zegen van Aaron over elkaar uit bij het begin van een dag waar "niet-vrede" en het zoeken naar vrede doorheen zouden slingeren.
Een workshopochtend , een middagmaal en dan de bus op naar de streek rond Ieper. 
In Langemark-Poelkapelle bezochten we achtereenvolgens een Brits en een Duits oorlogskerkhof. We deden dat in stilte . we wandelden rond en lieten ons raken door zoveel verspilde, verstilde levens. Eén naam brachten we telkens mee en we noemden die opnieuw, in deze kring van mensen over de grenzen van tijd en landen, van vijand en bondgenoten heen en zongen om te verbinden. 
In Ieper bezochten we het Flanders Fields museum en maakten we ons eigen Coming World Remember Me beeldje voor de grote landinstallatie die in 2018 zal worden opgesteld voor de 600 000 slachtoffers van alle partijen. 
De Last Post was plots heel militair en Brits in dit gezelschap. Het vredesgebed nadien boven op de vesten rond de vredesbank was daarom echt op zijn plaats.
Waar zijn alle bloemen heen... in alle talen
Poppies in het groen
een Maori reiniging met water en 
dromen , blijven dromen van vrede...
We keerden anders weer.... 
​De volgende morgen dreven Duitse eretekens tussen Britse poppies .... 

Wat een luxe om met het uitdagende Jonaverhaal
vier lange workshops te mogen vullen.
En toch blijft het kiezen en afstemmen
voor de workshop teams met elk hun eigen bagage en invalshoek... 
De deelnmers mogen proeven hoe door spel en dans,
door poppen te maken en te weven,
door een vis te bouwen en aan de lijve te ondervinden,
door tekenen en schilderen, ... 
door rakende beelden te laten spreken, 
kunstwerken van ooit...
Je eigen traject, je eigen worstelen met het verhaal,
met herkenbare gevoelens en gedachten
die ook door Jona speelden
in dialoog met de andere mensen van je groep,
​soms met woorden, soms door een houding... 
Vragen laten klinken, soms antwoorden ontdekken. 
Maar altijd nieuw, altijd komt het verhaal in beweging. 
Altijd valt een nieuw licht op oude betekenissen. 
Altijd haakt het vast aan nu, hier, met deze mensen... 
Dat is wonen in het Woord... 
Jij Jona, Jij mens, hier Ninive, of Mossul... 
En nu? 

Wat is het vroeg dag na een organiserende, muggenrijke nacht. 
We zijn donderdagmorgen , de eerste volledige conferentiedag. 
De kapel is stil.  we voelen de spanning bij het eerste ochtend gebed... 
Eén na één komen de mensen. 
De grote tangram ligt vierkant in het midden.
Vooraan staat het leerke, met afdaalleerkes. 
Golvendoeken verbeelden de zee. Het schip wacht op Jona. 
Het grote labyrint nodigt uit bij de ingang: heilige grond betreed je zonder schoenen.... 
Stilte en ochtend licht, het geluid van de gong. 
Jona 1 in 4 talen...
De tangram wordt een boot en de duifjes varen mee... 
Samen zingen we de zegen uit over de dag die komt, over elkaar, de wereld in.... 
Na het ontbijt zullen we allemaal meegenomen worden in het verhaal van de kleine profeet. 
Zullen we ons herkennen? 
​

meDe tijd vliegt... 
op woensdag 23 augustus ging de Europese Bibliodrama Conferentie officieel van start. 
Het was een dag van drukte: 
- heen en weer lopen om alle lokalen en de kapel op orde te zetten
- sleutels en deelnemersmapjes klaarleggen
- shuttledienst naar het station om telkens nieuwe gasten op te pikken
- hartverwarmend weerzien
- eindelijk ook de gezichten en de mensen die bij de namen en de mailtjes horen
- verwisselde sleutels opsporen
- mensen wegwijs maken in het labyrint van Groenhove
En er waren de reisverhalen over stakende baggageteams in de luchthaven, koeien op het spoor en vertragingen allerhande... 
Maar iedereen bereikte uiteindelijk veilig en vol verwachting the place to be. 
We kunnen van start. 
Een woordenloze voorstelling van het Leerke,
waar we stukjes hemel plukken
om vanuit Heilige Grond
bruggen te bouwen naar anderen toe. 
" Welcome Welcome, Welcome Welcome,
pieces of peace, pieces of Peace,
playing bibliodrama, playing bibliodrama,
Yes we love, Yes we love" en dat in canon in 8 groepen.
Als dat al lukt, dan kan het alleen maar goed gaan... 
Landen worden voorgesteld met enkele sprekende gebaren,
stappen naar het midden duiden je EBN ervaring aan,
uitwisselingsgroepjes worden gemaakt en
​de puzzelstukken van vrede en onvrede vormen voor het eerst een tapijt... 
We zijn vertrokken. 
​