Kijken, spelen, zoeken, tasten, horen, zegenen voorbij de verschillen
dat mochten we meemaken
in een groep van enthousiaste zingevingsvrijwillligsters van Femma. 
Het cultureel centrum van Hasselt
bood ons de veilige omgeving om samen te breien
met onhandige borstelstelen
omdat het nu eenmaal een opgave is
om telkens opnieuw met de verschillende inbreng
en de eigen-aardigheid van ieder die we ontmoeten
op weg te gaan en er iets positiefs van te maken. 
'Interessant' en 'dit is een variatie', werken dan beter
dan ' die is vreemd' of ' ik ben bang van je omdat je anders bent'. 
We spiegelen onszelf bij elkaar en
ntdekken hoe alle hoeken van het lokaal
een eigen betekenis krijgen
​door oude en nieuwe symbolen die er allemaal mogen zijn. 
Een zegen op het einde van de dag in het park met een Ave Maria en een wondermooi Islamgebed... Passanten keken vreemd, maar een jong koppel zette zich in het gras verbonden met onze zegeningen. 
www.youtube.com/watch?v=IhwJpac61Dg

De Europese Bibliodrama Conferentie klokt nu af op meer dan 70 deelnemers. 
Dat betekent dat alle nieuwe inschrijvingen vanaf nu op een wachtlijst komen. 
Héél jammer voor de late beslissers.
Maar niet getreurd: we houden je op de hoogte als je wil met beelden en verslagjes.
Geef dan zeker je gegevens door, ook voor bibliodrama acties in onze regio tijdens het volgende werkjaar.
En de volgende editie van de Europese Conferentie zal  in Oostenrijk zijn onder Zwitserse vleugels... 

40 dagen en 40 nachten zat Jona vol ongeduld in de hitte te wachten 
met zicht op Ninive. 
Als ramptoerist? 
Omdat hij niet wist wat hij moest? 
Omdat hij dacht dat het dat was wat God van hem verwacht? 
En dan gebeurt er.... NIETS!
Heeft hij zich vergist? 
Heeft hij voor niets de tocht gemaakt,
de diepte en de zee getrotseerd en het binnenste van de vis,
de lange tocht doorstaan,
​zich in die de vreemde stad gewaagd? 
Heeft hij zich niet hopeloos belachelijk gemaakt? 
Is zijn geloof te klein en verbleekt hij bij het geloof van die vreemdelingen? 
Wat is zijn leven dan nog waard? 
Als hij, profeet van dienst, 
moet toegeven dat God "anders" is 
dan hij had gedacht, 
dat de "vreemdelingen" geloviger, menselijker zijn
dan hij....? 
Wie is hij dan nog? 
Kan hij zich OOK omkeren en het licht zien,
​het vertrouwen voelen, zich aan de hoop wagen?  
Eindhoven , bibliodrama bijeenkomst 

Ik heb me laten vangen om deze zomer
in de zevende editie ook een keertje
op de Preekstoel van de Sint-Waltrudiskerk van Herentals te staan...
Bleef het maar bij staan... 
Ik zal er ook wat moeten zeggen!!!!
Men verwacht dat ik mijn persoonlijk antwoord formuleer
op de vraag wat het voor mij betekent als ik zeg  "ik ben christen gelovig." 
Er was een tijd dat ik het gewoon fijn zou vinden om dit te doen. 
Maar nu... 
Het helpt in elk geval al om met heel bewuste ogen te kijken. 
Ben ik wel christen gelovig? 
Wat wie hoe is God? 
En Jezus? 
Wat met mij in het plaatje van de "Kerk"? 
Gisteren zag ik God knipogen 
- in de bezorgdheid om de mannen tijdens het gesprek met een cipier
- in de vriendschap tussen mannen die voor elkaar zorgen 
- in de bekommernis om een jonge kauw met een plakkertje om de poot: Wie doet nu zoiets ?
...
Is dat het? Is er meer? Waar hoe wat? En wat is mijn plek in het plaatje? 
​Herentals wat doe je me aan?  

​www.kerknet.be/kerknet-redactie/nieuws/europese-ontmoeting-bibliodrama-deze-zomer-torhout

Du siehst mich , ich sehe dich... 
​De laatste Kirchentagdag. 
Een zalig, zon gewarmde zondag in Berlijn.
Een brug met een zitplek net in de schaduw: daar speelt hij.  
Fotogeniek: witte warrige haren en een snor, zigeunertype. 
een grote glimlach om zijn mond, pretlichtjes in zijn ogen en hij speelt vol overgave, 
want hij wordt gefilmd door die jongeman vlak voor hem
die minutenlang op hem inzoomt met zijn gsm op een selfiestick...
Wij wandelen voorbij en alsof ik het voel aankomen, 
stopt de man met filmen en wandelt gewoon weg. 
Ik kan het niet laten en roep hem na: and now it is the moment you pay something. 
Hij is in de war, tast wat onbeholpen in zijn zakken en verdwijnt dan toch. 
Ik diep enkele euro's op en breng het de man. 
We kijken elkaar en groeten in respect... 
Du siehst mich, ich sehe dich... 
ik stel me voor dat ergens een jonge man het filmpje toont op het thuisfront... 
Ik wens hem dan op zijn minst een ongemakkelijk gevoel... 

Wat stel ik vast? 
Dat ik blijkbaar er minder makkelijk toe kom om nu in deze zonnige tijd verhaaltjes te posten die met het leven leren, spelen en vieren te maken hebben. 
Nochtans gebeurt er voortdurend wat. 
Het leven zit vol verborgen parels. 
Zal ik er hier toch maar enkele noemen? 
Er was het warme geboortefeest van Stef waar we met ons Leerke mochten helpen om taal en teken te geven aan hoe welkom deze kleine Bèir is in zijn warme familie. 
We  mochten getuige zijn van een prins die zal mogen opgroeien tot een mens die mag botsen met het leven hier en daar, aangemoedigd door zijn grote broer, door zijn ouders  en zijn omgeving om helemaal te worden wie hij . Hij heeft geen ezelsoren nodig om daaraan herinnerd te worden...
Er was de bijzonder rijke bibliodrama middag in Lochristi. Een groep van 17 deelnemers tussen de 6 en de 66 die het aandurfden om in de schoenen te stappen van de leerlingen van Jezus "op stage".  De jongeren deden de mond van de ouderen openvallen van verbazing om zoveel rijkdom en eerlijk , zoekend geloof. We kregen kippenvel ondanks de warme temperaturen. 
Er was Berlijn met de drukte van een bruisende stad die dit keer ook oranje kleurde door de 100000 of zo deelnemers van de Deutsche Evangelische Kirchentag. 
Wij mochten samen met onze Duitse collega Anja tweetalige bibliodrama workshops verzorgen.  Elisabeth die bezoek kreeg van Maria  en Zacheus geroepen uit de boom. 
Het blijft ons verbazen hoe een verhaal ondanks de warmte in het veel te kleine lokaal openbloeit en nieuwe betekenissen doet geboren worden.  Hoe mensen anders, lichter, rijker buiten gaan dan ze binnen kwamen.