Het was zo'n paasachtig gezicht: een trots zwart klein haantje en twee pluizige, nog deels met dons bedekte hennetjes die trippelden over het terras en zich spiegelden in de ramen van de keuken.  
Hij kraaide van plezier en zocht lekkere hapjes uit. 
Zij liepen kirrend achter hem aan en vereerden hem. 
Een tokske van hem was genoeg om hen te lokken. 
En toen kwam ik thuis en vond er geen één meer. 
Slechts enkele zwarte pluimen... 
In het hok zit één hennetje verdwaasd en in elkaar gedoken alleen... 
Geen spoor van de rest van het gezinnetje. 
Een roofvogel? Een marter? 
En alle twee geroofd?
Die nacht droomde ik van hennetjes en hanen en belagers... 
Groot was dan ook onze verrassing toen de middag nadien
plots toch nog hennetje twee bang over de stenen liep. 
Het had zich zo lang weggestoken. 
Wie weet was dat de laatste kreet van haan: " Weg, en verstop je tot ik je roep !"
Maar hij riep niet meer. 
Hij heeft zijn leven gegeven voor  zijn hennetjes... 
Maar toen ze weer met twee waren, Doortje en Kaatje
had het toch iets van hoop en van  de hoop nooit opgeven... 

Het thema van de dag voor mijn tweelingzus +2O jaar en mijzelf op onze gezamelijke verjaardag: rusten in God...
Lukt dit ondanks de blikschade na een botsing met het "mijlpaaltje van 75 jaar"? 
Met het gemis en verdriet om dingen die niet meer zijn. 
Met de ergernis en spanning om wat niet lukte in het verleden. 
Met de onmacht om wat had kunnen zijn en toch maar niet komt. 
Met onze grote dromen die we noodgedwongen kleiner maken ????
Ja, want we laten ons drijven op het vlot van de vriendschap
van vertrouwen en toevertrouwen
en we laten de zon op ons schijnen en tellen onze zegentjes... 
En opeens is daar ook Jonah weer , zittend op het vlot op de zee van de onmacht
en met de uitnodiging dat wie wil, erbij mag... ( vorige week op onze bibliodrama bijeenkomst in Eindhoven) 
Intussen genieten we toch maar van die ene dag in het jaar dat je "bijzonder" bent, bijna zo bijzonder als die dag toen je geboren bent... Zo ben je door God geschapen...
En straks ga ik weer op pad in de gevangenis om ook de mannen daar een heel klein beetje licht te geven op hun "ene" dag... 
​Nu een blik op de zee... en op oneindig, op de Oneindige... 
​
 

Tuesday evening, Galerie Ravenstein in Brussels. 
In the middle of the everyday business, between shops and offices 
there is a silent place with a temporal exhibition of photographs made by Johan Van Steen,
one of the victims of the attacks on 22 of March 2016. 
In this Holy Week where we connect with the dead of Jesus and with the suffering of innocent victims all over the world this testimony fits completely.  We had the honour to be part of a circle of silence...
​Just visit their website and you learn about the spirit we want to share with Het Leerke.  
At at the European Bibliodrama Conference we will try to spread Pieces of this kind of Peace... like circles in the water wider and wider...  
www.wehavethechoice.com/home-1

We waren op prospectie in Groenhove, Torhout, ter voorbereiding van de Europese Bibliodrama Conferentie, met ons complete team. We inspecteerden de lokalen, verkenden de omgeving en proefden de keuken. 
Natuurlijk liepen we ook in de kapel langs. 
En er stond al een "leerke" klaar bij Maria en Jezus. 
Net op de juiste hoogte om Jezuske de kans te geven veilig naar beneden te klimmen....
om buiten te spelen en van de lentezon te genieten... 
Doe maar, ventje, ga dan... er is nog zoveel te ontdekken. 
​En wij zagen dat het goed was... als Hij al mee komt spelen... 

Geleerd van Chris, mijn tijdelijke huishoudhulp, een dappere vrouw die al heel wat kronkelpaden doorliep...
"Ik kan niet, zeg dat niet. Zet dat "kannetje" opzij en pak een "leerke". 
Wat een heerlijke slogan voor onze werking. 
​Dankje Chris. 

Blije gebeurtenis in gevangeniskasteel Hoogstraten: een tiental mini pluchen bolletjes kwamen uit hun ei gekropen en we mochten ze zien trippelen achter moedereend aan op zoek naar water.
Maar dat water is buiten de poort. 
Geen paniek!!!
Een escorte van vijf witte, stoere bakkersgasten begeleidt de hele trippelende troep. 
De grote gevangenispoort zwaait open. 
Met voorzichtige tred en zachte aanmoedigingen wordt de mammie met haar kinders de weg gewezen: door de donkere gang , door de poort, over de brug en zo richting slotgracht...
De moeder springt meteen het water in. De kleintjes volgen haar buitelend en piepend. 
Bakker Jan ligt op zijn buik en helpt de achterblijvers die in het hoge gras blijven steken... 
Een zucht van opluchting : deze familie is verenigd en veilig, voorlopig toch... 
En ze genieten nog even na , op de brug, buiten de poort.  
Zachtheid en zorg ten top. 
Je ziet het: goed en slecht is helemaal niet wit en zwart ... 
​Mijn geloof in de lente en de mens kreeg alvast een serieuze boost. 

Heb jij dat ook, wanneer het lente wordt, dat dubbele gevoel? 
Wanneer het eentonige grijsbruineeuwigdonkergroen van de winter open barst in geel, wit, blauw, in fluogroen vol leven. wanneer vogelgeluiden wisselen van uitnodigende liefdesliedjes tot heftig terrein afbakenen. Wanneer mezenkoppeltjes duchtig in de weer zijn om een vrijstaand appartementje te inspecteren en onderhandelen met andere gegadigden... Wanneer de lucht zich vult met een mengeling van bloemengeuren en akkerbemesting... 
Dat dan je eigen hart ook opspringt en onstuimig wordt? 
Een diep gevoel van blij zijn om te leven, van mogelijkheden en kansen, van "goesting" om in alles tegelijk in te vliegen.... 
En tegelijk is er ook die vreemde melancholie. Net dan lijkt het alsof het leven zo snel, te snel gaat. er is nog zoveel te doen, te zien, te riuiken, te ontdekken en wanneer moet/kan  dat allemaal? Herken je dat? 
Gelukkig... dan ben ik niet alleen.