Hopen op het onverwachte

Het was zo'n paasachtig gezicht: een trots zwart klein haantje en twee pluizige, nog deels met dons bedekte hennetjes die trippelden over het terras en zich spiegelden in de ramen van de keuken.  
Hij kraaide van plezier en zocht lekkere hapjes uit. 
Zij liepen kirrend achter hem aan en vereerden hem. 
Een tokske van hem was genoeg om hen te lokken. 
En toen kwam ik thuis en vond er geen één meer. 
Slechts enkele zwarte pluimen... 
In het hok zit één hennetje verdwaasd en in elkaar gedoken alleen... 
Geen spoor van de rest van het gezinnetje. 
Een roofvogel? Een marter? 
En alle twee geroofd?
Die nacht droomde ik van hennetjes en hanen en belagers... 
Groot was dan ook onze verrassing toen de middag nadien
plots toch nog hennetje twee bang over de stenen liep. 
Het had zich zo lang weggestoken. 
Wie weet was dat de laatste kreet van haan: " Weg, en verstop je tot ik je roep !"
Maar hij riep niet meer. 
Hij heeft zijn leven gegeven voor  zijn hennetjes... 
Maar toen ze weer met twee waren, Doortje en Kaatje
had het toch iets van hoop en van  de hoop nooit opgeven...