Onze bibliodrama bijeenkomst in Eindhoven zou vertrekken van poorten, grenzen en strepen...
Welke poort raakt jou, inspireert je? Stel ze ons eens voor. Jij bent de gids.
We waren goed en wel begonnen toen we plots ons lokaal moesten verlaten.  De poort ging er voor ons dicht. Daar stonden we. Hoe wonderlijk is het dat er dan uit het niets een onverwachte poortwachter opduikt die ons gidst naar een andere ruimte, kleiner en kouder, maar in elk geval voldoende om onze zoektocht verder te zetten.  
Door het voorval van het dubbel geboekte lokaal werden we meteen uitgedaagd onze eigen grenzen te verleggen. Zo kan dat gaan. 
Het maakte ons meteen strijdlustig om in het oog van de Rietzee onze angsten te overwinnen en te gaan.... 
Grenzen, muren en poorten, ze spelen voortdurend, ook in de actie die we samen met een groep enthousiaste mensen uit de omgeving van Hoogstraten voorbereiden: de volgende editie van Gevangenen Omarmen. Zet 10 mei en Hoogstraten alvast in je agenda. We rekenen op je. 
Eén van de grote bezielers voor wie een deur nooit afsluit, maar altijd openstaat is Jan De Cock. 
Kijk zeker eens naar zijn ontbolsterende Bolster 

Bij een computerzoektocht naar een documentje dat ik blijkbaar te zorgvuldig had opgeborgen kwam ik terecht bij een artikeltje dat ik ooit schreef. 
Het sluit zeker aan bij de visie van het nieuwe leerplan en ik deel het graag nog eens. 
Het klokhuis van de appelclub. 
​

In de abdij van Postel dobbert een miniklasje zevendejaars mee op het ritme van de paters. Ze verkennen hoe je samen met elkaar je leven bewust vorm kan geven. Even mocht ook het Leerke in hun kring staan.
Het programma:
Hoe blijf je als groep in evenwicht? Of vang je elkaar op? Hoe kan elkaar tot steun? Wat met de tegestellingen ? We speelden het samen letterlijk uit. 
Het is zo rijk om elkaars kwaliteiten te benoemen en toe te delen. En als je ze nu alleen in kleur en beweging op papier zet, zijn ze dan voor de anderen nog herkenbaar?  Ja hoor.
Ieder heeft zijn eigen moeilijke momenten en eigenschappen om mee te dragen. We hebben ze in de kring gezet en nadien een warm en zacht jasje gegeven .
En dan wandelen we een labyrint en laten achter wat ons bezwaart, koesteren onze parel en  dragen dankbaar mee wat ons leven vorm geeft. 
Een heel inspirerende en fijne ochtend. 

Heb je interesse voor een bijzondere workshop rond Ignatiaanse spiritualiteit gecombineerd bibliodrama en met grafisch werken met schilderen en kaders? 
Klik dan zeker door naar deze uitnodiging voor een cursus in Hamburg. 
MEER dan de moeite waard. 
​De tekst is in het Duits, maar de workshop zal in het Engels zijn.
​Vraag gerust meer uitleg als je geïnteresseerd bent. 

Het was vandaag met spijt en misschien zelfs teleurstelling dat ik onze kerstversiering heb opgeruimd. Met zorg heb ik de versieringen uit de boom gehaald en netjes verpakt. De herders en koningen, de schaapjes, ossen en ezels, de engelen en de vijf heilige families uit de kersttafereeltjes die her en der in onze woonkamer stonden, werden in een zacht bedje weer opgeborgen, zorgvuldig gewikkeld in zijdepapier. Een vaas vol lichtjes mag nog  blijven als herinnering aan het feest van de geboorte van de hoop en als verzekering dat het binnenkort ECHT lichter wordt. 
Waar komt dit jaar het gevoel van spijt en teleurstelling vandaan? Is het omdat deze dagen zo gevuld zijn met eten en drinken en feesten dat het lijkt alsof je aan het wezenlijke niet toekomt? Is het omdat in de wereld rondom mij, dicht en veraf , de vierkant lopende dingen zo manifest contrasteren met waar het in het kerstverhaal om gaat? 
Is het gewoon omdat het leven te snel voorbij schiet en er nauwelijks tijd is om "te verwijlen"? 
En dan denk ik nu hoe ik eindeloos kon genieten toen mijn inderen baby waren. De wereld stond stil als je met zo'n hummeltje op schoot zat. Het was een perfect excuus om niet te moeten doen, maar gewoon te zijn... 
Misschien is dat mijn voornemen voor het nieuwe jaar: momenten creeëren van "verwijlen" alsof een baby in mijn armen ligt en licht maakt....

In de Bethelkapel in den Haag wordt al enkele weken een continue viering gehouden voor het Armeense gezin Tamrazyan. Een groep uit onze gemeente vertrok in het weekend voor de kerst naar een gewone Haagse straat met voortuintjes en veel auto’s, waar midden tussen de huizen een deur zichtbaar is in de vorm van een poort. Er brandt een bescheiden lampje boven.
De kapel is ruim. Tegen de achtergrond van een modern mozaïek een eenvoudig smal, wit kruis. Wij vullen de uren met zingen, muziek, bidden, teksten, verhalen. Elk uur vullen we met andere mensen, elk uur heeft haar eigen kleur. De lantaarn van onze kinderkerk brandt al die tijd als was het een godslamp. Zo zijn ook de kinderen aanwezig. Er blijken veel ‘toonaarden’ te leven in onze gemeente. Alles komt aan de orde: stilte, protest, roep om recht en bevrijding, moed, vertrouwen. Maar ook wanhoop, boosheid en schaamte. Naarmate de nacht vordert lijkt het of we gaan ‘verstillen’: minder actief, we luisteren meer naar wat geboden wordt. Het gemeenschapsgevoel is sterk. Tegen de morgen lezen we heel Jesaja 40 over de troost die ons toegezegd wordt. Via bibliodrama-werkvormen proberen we onze geestelijke en lichamelijke vermoeidheid om te zetten in nieuwe energie.
Een indringende ervaring, teksten, liederen die meer raken dan wanneer we ze in een ‘gewone’ kerkdienst zingen en horen. De situatie van mensen in nood liet ons in actie komen, maar gaf ons zelf ook zoveel inspiratie, warmte en verbondenheid. Er ontstond een krachtig gevoel tegen fatalistische uitspraken en doemdenken als ‘het helpt toch niet’. Het helpt wél, misschien niet met het effect waarop je hoopt maar het helpt wel te laten zien dat je naar hen omziet, met hen bewogen bent, hun situatie aandacht geeft. En – om Dom Helder Camara nog maar eens te citeren – het zijn de vele druppels die rivieren en beken vormen.
In de vroege donkere ochtend verlieten wij als vrije vogels de Bethelkapel. Wíj wel..
Met velen blijven we hopen op een wonder, want ergens is een vonk van hoop die nooit zal doven!