Kerstboom opgeruimd

Het was vandaag met spijt en misschien zelfs teleurstelling dat ik onze kerstversiering heb opgeruimd. Met zorg heb ik de versieringen uit de boom gehaald en netjes verpakt. De herders en koningen, de schaapjes, ossen en ezels, de engelen en de vijf heilige families uit de kersttafereeltjes die her en der in onze woonkamer stonden, werden in een zacht bedje weer opgeborgen, zorgvuldig gewikkeld in zijdepapier. Een vaas vol lichtjes mag nog  blijven als herinnering aan het feest van de geboorte van de hoop en als verzekering dat het binnenkort ECHT lichter wordt. 
Waar komt dit jaar het gevoel van spijt en teleurstelling vandaan? Is het omdat deze dagen zo gevuld zijn met eten en drinken en feesten dat het lijkt alsof je aan het wezenlijke niet toekomt? Is het omdat in de wereld rondom mij, dicht en veraf , de vierkant lopende dingen zo manifest contrasteren met waar het in het kerstverhaal om gaat? 
Is het gewoon omdat het leven te snel voorbij schiet en er nauwelijks tijd is om "te verwijlen"? 
En dan denk ik nu hoe ik eindeloos kon genieten toen mijn inderen baby waren. De wereld stond stil als je met zo'n hummeltje op schoot zat. Het was een perfect excuus om niet te moeten doen, maar gewoon te zijn... 
Misschien is dat mijn voornemen voor het nieuwe jaar: momenten creeëren van "verwijlen" alsof een baby in mijn armen ligt en licht maakt....