Lentekriebels

Heb jij dat ook, wanneer het lente wordt, dat dubbele gevoel? 
Wanneer het eentonige grijsbruineeuwigdonkergroen van de winter open barst in geel, wit, blauw, in fluogroen vol leven. wanneer vogelgeluiden wisselen van uitnodigende liefdesliedjes tot heftig terrein afbakenen. Wanneer mezenkoppeltjes duchtig in de weer zijn om een vrijstaand appartementje te inspecteren en onderhandelen met andere gegadigden... Wanneer de lucht zich vult met een mengeling van bloemengeuren en akkerbemesting... 
Dat dan je eigen hart ook opspringt en onstuimig wordt? 
Een diep gevoel van blij zijn om te leven, van mogelijkheden en kansen, van "goesting" om in alles tegelijk in te vliegen.... 
En tegelijk is er ook die vreemde melancholie. Net dan lijkt het alsof het leven zo snel, te snel gaat. er is nog zoveel te doen, te zien, te riuiken, te ontdekken en wanneer moet/kan  dat allemaal? Herken je dat? 
Gelukkig... dan ben ik niet alleen.