Afkicken en niet vergeten

En dan gaat het leven verder. 
De wereld nam afscheid van Christophe Lambrecht en van Julie Van Espen en van nog zoveel andere mensen die niet in de schijnwerpers stonden. 
Het leven gaat verder in ieders werk- en leefplek en ook in de gevangenissen. 
De energie van de actie bij de gevangenis blijft nazinderen.
De woorden van het meisje aan de poort die tegen de directuer zegt: " Zorg goed voor de mensen hierbinnen en zie dat ze goei eten krijgen. Vertel hen dat God van hen houdt."
Een in alle snelheid gemaakt groot rood hart wordt door één van onze vrouwen door het raam naar buiten gestoken om dank te zeggen. 's Avonds op het einde van de stilte cirkel geeft ze mij een vergeet-mij-nietje met een gouden hartje. " Dat past bij jou", zegt ze... 
En de mooie reportage op de regionale televisie. Ik ben heimelijk een beetje fier, maar openlijk heel dankbaar. 
​