Door de woestijn

Het verblijf in de woestijn was verkwikkend. 
Graag deel ik wat van het woordje dat klonk in de viering. Zomaar als inkijkje. 
​Heb je deze plek, hier, ooit gezien als “een woestijn” ?
Als een plek die alles heeft om te  ‘VASTEN’ ?
Of om het anders en misschien uitdagender en positiever te zeggen te  ‘LOSSEN’
leren om los te laten…
 
Ik hoor hier zo veel klagen. Het is inderdaad frustrerend om het leven te voelen voorbijglijden terwijl je er zelf niet meer echt deel uit van lijkt te maken. Om je te moeten schikken naar het werk en de informatie van anderen …
Je wordt zo vaak gedwongen je leven uit handen te geven en te wachten, uit te zitten…
Het is niet wat we organiseren als we het voor het zeggen hebben.
En dan zie ik hier ook verschillende manieren waarop mensen met de situatie omgaan…
Sommigen accepteren… Ik heb verkeerd gedaan, dit heb ik verdiend. Ik kan eruit leren en ik maak er het beste van.
Anderen marchanderen en foefelen en lopen de kantjes eraf. Ze zetten voor een stuk hun leventje van buiten voort.
Nog anderen zinken weg in depressiviteit en verdriet of verliezen zich in opstandigheid en weerbarstig zijn…
 
Ook ik betrap mezelf regelmatig op zeuren en jammeren over al die dingen die niet zijn zoals ik ze droom…
En door ze te zeggen, worden ze alleen maar zichtbaarder en groter en sterker…
De stenen in mijn woestijn worden heter en scherper, het zand vervelender en de atmosfeer verhit en droog…
 
Je zou honger en dorst krijgen om minder…
En tegelijk wordt zo de bodem klaargemaakt voor de duvelkes… Want die leven van het negatieve…
Die voeden zich ermee en worden alsmaar groter en machtiger.
Van wat niet is, nog niet is,
Van wat we verlangen en dromen
En ze maken er
Verleidingen, bekoringen van …
‘Diabolos’ staat er in het Grieks,
Letterlijk betekent DIABOLOS
‘hij die alles uiteen trekt en tegen elkaar opzet’!
 
Maar we mogen ons gelukkig prijzen vandaag. We ontdekken dat we niet de enigen zijn die ermee te kampen hebben.
Ook Jezus komt ze tegen,
zijn duvelkes, in de woestijn…
De plek bij uitstek waar Hij
teruggeworpen wordt op zichzelf.
De plek waar niets meer is
om je achter te verbergen.
Alles kan Hij achterlaten,
als Hij naar de woestijn trekt,
àlles, behalve zichzelf!
Zoals hier ook, in dit huis?
 
Uiteindelijk denk ik
Dat dat de grote opdracht is van elke mensen:
Leren leven met zichzelf en zijn duvels in de ogen zien en kiezen telkens weer voor het leven en de liefde…
Bij Jezus waren het de duivels van brood , macht en superpower…
Zeker zijn het ook vaak de onze:
Dingen willen hebben, steeds meer, nooit genoeg en dan bezorgd zijn om ze te verliezen
Macht hebben en laten gelden tegenover anderen… Herkenbaar? Ook hier? Ook bij jou?
En IEMAND zijn, geen pluisje dat verdwijnt in de wind van het leven, maar graag gezien worden en liefst heel graag… door iedereen…
En ik hoor het mezelf graag zeggen.
Het is allemaal zo herkenbaar…
Daarom is deze vastentijd zo een mooi uitdaging
Om te lossen
De droom van steeds meer
Macht , bezit en aanzien
En om te kijken naar de ander naast ons
Dichtbij en veraf
In Colombia, dit jaar waar Broederlijk Delen de schijnwerpers op zet.
Waar grond er is om te delen en te leven
Niet om uit te buiten
En weet je wat
Ik durf geloven dat Lucas vandaag
Jezus niet wil laten zien
als de mens
die Bovenmenselijk-Goddelijk is
en alle (menselijke) bekoringen
kan weerstaan daarom.
Maar net als een heel ménselijke Jezus
die net als wij heen en weer getrokken wordt
en levenslang worstelt
tussen ja of nee zeggen
aan datgene waartoe je geroepen wordt.
Ik geloof dat de woestijn tijd het beste kan zijn dat ons overkomt, net zoals bij Jezus en Mozes en Het volk dwalend door die bergen en dalen… Voor ze aankwamen bij het beloofde land..
De duivel ging “voor een tijd” van hem vandaan… zegt het evangelie… We mogen hem dus terug verwachten… We zijn er beter op voorbereid.