Voorbereiding voor de bergtocht van zondag

​De kamers van het appartement
resoluut en eerlijk herverdelen.
Solidair durven zijn.
Opkomen voor de zwakste.
Het is niet eentje van de zovele jasjes
die je bij gelegenheid eens kunt aantrekken.
Het is niet iets dat afhangt van de goesting
of van het moment…
Het is een levenshouding,
iets wat je hele manier van zijn doordringt.
Iets waar je mee op staat
en dikwijls niet kunt van slapen.
Waar je keihard van weg wil lopen bij momenten,
want je botst overal
tegen muren van kritiek en onwil.
Je wordt bedreigd zelfs
door wie zich door jouw ‘revolutionaire’ gedachten bedreigd voelt!
Zo moet het voor Jezus geweest zijn.
En dan kan je een kleine ‘time-out’ wel gebruiken,
efkes de rust opzoeken,
boven op die berg misschien.
Bergschoenen aan,
een paar goeie maten mee om mee te klappen
en om samen stil te zijn.
De duvelkes, de dooddoeners die zeggen
‘wuk’n avance’ en ‘’t ga toch nooit lukken’,
de mensen met lange tenen…
Die laten ze achter, beneden in het dal,
al is ‘t lastig om je der niet door
naar beneden te laten trekken,
altijd opnieuw.
Maar ze klimmen dus, gestadig naar omhoog.
Er hangt mist rond de top,
ze zien nog niet ‘klaar’ waar ze gaan uitkomen.
’t Is zoeken en tasten soms,
en durven vertrouwen vooral op dat kompas
dat Jezus van zijn Vader meegekregen heeft ooit,
en dat hij altijd in zijn zakken heeft zitten.
“Jongen”, had ie gezegd toen dat ie ’t hem gaf,
“Als je niet meer weet waar in of waar uit,
als je der echt geen doen meer aan ziet,
vergeet je kompas niet!”
(’t Was er één in de vorm van een hartje,
de LIEFDE in zakformaat!)
Ook nu kwam het dus weer van pas,
onderweg naar de top van deze berg, in de mist.
Ze spraken over het leven en over hun dromen,
over de vragen die zonder antwoord bleven,
over hun verdriet, hun angst, hun machteloosheid,
maar ook over wat deugd deed,
hen content maakte en deed glimlachen…
En just op dat moment gebeurde het:
héél efkes trok de mist op en vlakbij
zagen ze helder en duidelijk de top van de berg.
Het leek wel of er nóg mensen waren?!
Ze dachten aan Mozes, aan Elia…
Die 2 waren er ook geweest, boven op een berg!
En ze hadden allebei gestraald
toen ze weer naar beneden kwamen.
Mozes met zijn tien wegwijzers
naar het beloofde land van vrijheid en recht
voor alle mensen.
En Elia die in zijn grootste vertwijfeling
tóch weer de zachte bries had mogen voelen
van Gods levensadem.


Even maar was de mist verdwenen:
een moment van éven heel helder
weten weer waar het om gaat in je leven,
zien dat ànderen je op die weg zijn voorgegaan,
voelen dat ze met je mee blijven gaan,
dat je nooit alleen bent.
Omdat je grootste supporters
bij je blijven en blijven zeggen:
doe maar, goe bezig,
ge doet da goed, nie opgeven,
geloof er maar in!
Bij Jezus zijn het Petrus en Johannes,
Mozes en Elia,
en, dóór hen ook God zelf, die zegt:
“Komaan volhouden!”.
Ze wéten dat je goed gezelschap nodig hebt
om de moeilijke weg van je leven te gaan.
Zo is dat met Jezus
en nog veel meer mss met ons, kleine mensen!



We hebben moed nodig, én God’s zegen,
én niet in het minst ménsen
die ons voorgaan, die met ons meegaan.


Ik zie ze samen de berg afdalen, lieve mensen,
Jezus en zijn beste vrienden.
Nog vol van dat genademoment op de berg,
en toch ook met lood in hun schoenen…
Tóch weer helemaal het leven in duiken:
het moét, ook al is het spannend!
Want mooie woorden en dromen alléén,
daar wordt de wereld niet béter van!


Hier samenkomen
kàn ook voor ons zo’n bergmoment zijn
als we maar niet vergeten
dat er ook een dal is
om straks vol vertrouwen naar terug te keren,
met stevige schoenen aan
om met de voeten op de grond te blijven,
in goed gezelschap om af en toe op te leunen,
en om daar beneden in het dal van de wereld
de handen uit de mouwen te steken:
om daar eens en voor altijd duidelijk te maken
dat je niet spéélt met het leven,
dat élk leven telt,
zelfs en vooràl het kleine en zwakke…

---