Water naar zee dragen

Het mocht weer: elkaar ontmoeten over de grens heen. 
Het kon dus toch om de fles vol "levend water" die getuige en het resultaat was van onze tocht door verhalen en tradities tijdens het weekend in februari in Postel naar de zee te brengen. 
Het voelde vreemd om elkaar dit keer alleen vanop afstand te begroeten: geen knuffels , maar een voetgroet of rugbump... Maar we aten samen op respectalbele afstand terwijl de wind de lucht schoonblies, binnen en buiten. 
We hoorden diezelfde wind ( of was het de geest) spelen door het windorgel op de pier in Vlissingen en daar vloeide ons water samen met de grote zee... 
Heerlijk toch. 
De fles met het kroontje bleef ( per ongeluk ) achter in Panta Rei... Alles stroomt... Hoe betekenisvol. 
Tot gauw, lieve vrienden. 
​