Over zoeken en vinden

Of het in ons vaste speelgroepje in Eindhoven is of met een enthousiaste, warme klasgroep in de abdij van Postel, in beide bibliodrama sessies stond zoeken en vinden en kiezen voor het leven in de kijker. 
Wanneer je werkend met Marcus 1 een Jezus ontdekt die in een sneltrein alles lijkt te doen wat mensen ook maar enigszins van hem verwachten en dat op een tijdspanne van nauwelijks een dag, word je er gewoon moe van. Als je dan met je vraag bij Jezus terecht wil, dan zie jezelf in een lange rij staan en bestaat de kans dat de moed in je schoenen zinkt. Hoe zou je hier een rustig gesprek kunnen voeren met Hem en zicht krijgen op de kluwen van je leven, op hoe en wat en met wie en wanneer... ?
Het is pas als je je terugtrekt en vanop een afstand kijkt en luistert dat je ontdekt waar je moet zijn. Daar, bij die ene die met lood in de schoenen zit te kijken en denkt dat haar eigen problemen in het niet verdwijnen als ze de ellende van de mensen rond zich ziet. Wie ben ik dan dat ik over mijn situatie bij Jezus te rade zou gaan? Laat ons dan samen maar naar een eenzame plek gaan, wat denk je? En ineens was ook Hij erbij, zomaar, zonder woorden. 
En dan met die jonge mensen in Postel, hen meenemen in een oud verhaal over een zoon die vertrekt en verkeerde keuzes maakt en terugkeert en zijn vader treft... 
Een oud verhaal herkend en opnieuw tot leven gekomen dankzij de open geest van deze groep waar ieder mocht zijn en kiezen en gaan op eigen tempo. Een ernstig spel vol verbondenheid en toch ook luchtig. Wat een dankbaarheid om hier getuige van te mogen zijn... 
Hun vingers wijzen naar elkaar, naar de toekomst en naar hoop....