Ik zie ik zie wat jij niet ziet

Een winterse vrijdagochtend. Dozen vol spullen dragen naar een onbekend lokaal. Tafels aan de kant en ze dan bedekken met prenten en creatief materiaal. Een kring met stoelen, evenveel als de mensen die we verwachten. Een doek en wat mooie dingen in het midden. Dan wachten op wie komt. Toch wel wat zenuwachtig.
Hilde en ik hebben onze activiteit aangekondigd onder de titel ' Ik zie ik zie wat jij niet ziet'. We willen mensen in een traject in de strijd tegen kanker uitnodigen om naar zichzelf en hun leven te kijken en we willen hen triggeren om hun blik te verruimen en te zoeken naar wat hen energie en perspectief geeft.
We hebben een mooi programma uitgewerkt. Maar we worden door de deelnemers al meteen op onze tijdsplanning gepakt. Wat als intro zou dienen, wordt al snel de helft van de ochtend. We sturen ons projectje bij en het wordt toch een intens en deugddoend verhaal. Wanneer we afscheid nemen, lijkt het alsof we elkaar al heel lang kennen.
En we weten zeker dat we dingen "zien", "anders zien" nu ... Het komt goed, al is het soms anders dan we dachten...
​