Een verhaal dat nawerkt...

Bibliodrama spelen houdt niet op bij het moment zelf waarop je speelt in een groep. Je neemt onbewust iets mee van het spel en je ervaringen in je lijf en ziel. In de dagen (maanden, jaren) erna plopt er dan onverwachts vaak iets op, wat je doet denken aan eerdere spel-ervaringen.
In ons spelweekend in de abdij van Postel keken we naar een film “Le tout nouveau testament” van Jaco van Dormael. Onze Gods- en mensbeelden werden door de personages op de korrel genomen - en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Éen van de meest indrukwekkende zinnetjes die bleef hangen was “Ieder mens heeft zijn eigen hart-muziekje”.
Een paar dagen later danste ik in een groep bij Riette Beurmanjer op donderdagochtend over … Godsbeelden. Welke beelden hadden wij, hoe vormden die ons, en hoe vormden wij die beelden? Toen kwam dat zinnetje weer boven drijven ….
In dans, in beweging werden beelden zichtbaar en voelbaar gemaakt. We dansten alleen en samen, we stootten elkaar af en kwamen naar elkaar toe. We inspireerden elkaar en bevroegen elkaar in beweging en op papier, in woorden en in tekeningen.
Ik ben benieuwd waar de hart-muziek nog meer gaat stromen. Tineke