Onder de bomen op een zalige plek in Malle kwamen we een laatste keer bijeen met de ploeg enthousiaste en hartverwarmende mensen waarmee we de actie van 10 mei rond de gevangenis van Hoogstraten hebben voorbereid. 
Na de "gevangenen omarmen", omarmden we ook elkaar. 
Het weer was op die dag niet optimaal en de sfeer in de week vooraf was heel gespannen omwille van de moord op Julie VE.
Toch kunnen we terugblikken op een heel geslaagde dag.  Het was heel fijn werken in een heerlijk team als dit. We geven vanaf september de fakkel door aan hopelijk een even creatieve  en gedreven ploeg in en rond de gevangenis van Mechelen.
In de gevangenis van Hoogstraten gaat het leven intussen zijn gewone gang. Het blijft mij fascineren hoe voor een aantal mannen de zorg voor levende wezens zo veel kracht en positieve energie geeft.  Een te jonge kauw wordt opgevangen en met katteneten groot gebracht . En dat terwijl rond het Gelmelslot waarschijnlijk al de grootste kolonie kauwen leeft van het westelijk halfrond. 
De mannen die op de boerderij werken, genieten van" hun" kalfjes . Ze geven ze een naam, wandelen ermee door de wei, verzorgen ze met veel liefde als er eentje ziek is. Zij geven er geen één op... 
Is dat misschien omdat ze ook zelf niet opgegeven willen worden? 
Het helpt hen zeker om wat meer in zichzelf en het leven te geloven. 
                            

Terwijl de wind rond het huis joeg en zon en regen elkaar afwisselden, dook een select groepje fijne mensen met bibliodrama in rollen van vuur en wind, in voelen en zien, in horen en ruiken. 
Een volgende stap was het pinksterverhaal uit Handelingen 2.  We hoorden de tekst en lieten onze gedachten de vrije loop. Samen bouwden we en knusse kamer waar de leerlingen na de hemelvaart van Jezus verzameld waren. Eén voor één leefden de deelnemers zich in in de rol van een mogelijke aanwezige daar toen in het verhaal. 
Ontkenning en ongeloof, verdriet en twijfel hingen in de kamer en langzaam aan druppelde licht binnen, en waaide een andere wind en opende het voelen en denken zich naar een nieuw toekomst.
Eén van de deelnemers stuurde ons nadien dit tekstje: 
> Noem niet mijn naam
> Ik weet niet wie ik ben.
> Nu Hij er niet meer is
> Is het gedaan met mij.
> Want zonder hem ben ik mijzelve kwijt
> ‘k Wacht op de wind
> die mij weer adem geeft,
> een stem die zegt
> HIJ LEEFT!

​Hij leefde in Bergeijk afgelopen zaterdag. 

Het heeft weer bloed, zweet en tranen gekost om tijdig de aanvraag klaar te krijgen voor subsidies om met ons team in dvierse landen opleiding te kunnen geven en volgen. Maar het is weer gelukt. We kunnen opnieuw rekenen op de steun van jullie allemaal. Heel hartelijk dank!  We zullen er goed gebruik van maken. En als je nieuwsgierig bent naar wat we zoal leren, kom dan deelnemen aan één van onze workshops. We doen niet leiver dan al dat moois met jullie delen. Op de foto alvast de enthousiaste internationale ploeg op de opleiding in Thessaloniki van begin april. 
​