Al enkele jaren op rij staat in de laatste week voor Kerstmis één dag met stip in onze agenda. We zijn dan te gast in de Artevelden Hogeschool om de studenten van de lerarenopleiding secundair onderwijs onder te dompelen in een kerstbibliodrama. 
Een hele ochtend krijgen wij cadeau om met deze jonge mensen de weg naar de geboorte van het Kind te gaan. 
Elk jaar opnieuw is het een verrijkende en deugddoende ervaring zowel voor ons als voor de studenten en hun docenten. 
De duisternis verscheen in evenveel gedaanten als er deelnemers waren. Als wijzen stonden ze verbaasd bij het zien van die ene bijzondere ster. Ze voelden Koning Herodes aan de tand. Ze  brachten betekenisvolle geschenken voor de pasgeboren koning. Bij een vuurtje haalden ze herinneringen op aan die bijzondere tocht op de "reunie van de Wijzen".  Ze bliezen het licht van Kerstmis de wereld rond naar ieder die het nodig heeft. 
In de uitwisselingsronde doken kritische en geïnteresseerde vragen op over het hoe en wat van bibliodrama. Ja, voor ons klonk er muziek... 

In de prachtige omgeving van de Landcommanderij van Alden-Biesen was Het Leerke één van de 25 organisaties die hun Europees Erasmus + project mocht presenteren op de uitwisselingsbeurs. En dat we fier waren met onze inbreng. 
We sluiten alvast heel erg aan bij de Europese gedachte en gaan verder op de weg... 
Dankjewel Karen voor het super fijne gezelschap en de steun. 
​

Een abdij, in de donkere dagen van het jaar, regen en wind en binnen die muren en onder dat dak: twaalf mensen wandelend en spelend onder de warme mantel van heiligen en liefde. Het klinkt wat melig misschien, maar toch geeft het iets weer van wat er gebeurde. Lees zeker verder op de "mantelpagina". 
​

Het was een stekelige, lastige voorbereiding die vooraf ging aan de bibliodrama speelmiddag van afgelopen maandag in Eindhoven. Het verhaal van Kain en Abel: nieuwe workshop, lastige thema, kleine groep spelers, ... Het was alsog het al doorwerkte terwijl we onze weg er doorheen worstelden. 
Maar de enthousiaste deelnmers maakten onze bezorgdheid meteen overbodig. Ze waagden zich meteen en spiegelden zichzelf aan het verhaal, aan de moeilijke vragen, aan de personages en emoties die ze ontdekten...
Wat een rijke oogst weer, niet zozeer van antwoorden en oplsossingen, wel van lucht en licht en samen kijken naar wat is en hoe het kan zijn. Openheid en adem, oren en ogen, een groot hart. We ontdekten inderdaad opnieuw een stukje verloren paradijs op aarde. Als mensen samen kijken en voelen en doen is zoveel mogelijk. 
Enkele pareltjes die uiteraard vooral spreken voor wie erbij was: 
-Wat is het verschil tussen mij en mijn broer ? , vroeg Kain aan God? 
- Waar staat God in deze verwarrende verwarde wereld? Het is geen wit/zwart. Geen duidelijke lijn. 
- De boeren van nu voelen zich ook zo vaak niet gezien...
- Wie goed doet, heeft geen zorgen. Wie daaraan twijfelt, daar ligt de zonde op de loer. Aan jou om te kiezen!!!
- Waar is mijn broer? Wie is mijn broer? 
- Soms moet je in jezelf kruipen, bij jezelf kruipen om op kracht te komen en dan opnieuw te beginnen.  Anders blijf je op de dool. 
Zweverig? Nee hoor, alles behalve. Bibliodrama is met twee voeten in het volle leven staan en je oefenen anders en nieuw te kijken, wie weet met de ogen van de Ene. 

Neem een kijkje op onze Mariam pagina. De teller tikt... Een eerste schijf is al overgemaakt en Mariam liet ons weten dat ze meteen aan het werk gaat. We houden je op de hoogte. 

Hieronder een foto van Mariam op tocht door Arendonk onder de vleugels van Jan De Pauw. ( 2007) Ze bezocht het Rustoord, de school op de Voorheide, de brandweer en het zwembad. Allemaal heel nieuwe indrukken waren het voor haar. We gingen naar de abdij van Postel, zagen hoe kaas gemaakt werd en liepen door de biossen. Ze was te gast in de Wereldwinkel en in Binnen Zonder Bellen in Turnhout.... 
Eén gesprek bleef mij heel erg bij. De laatste dag in Arendonk zat zij aan de keukentafel . Ik maakte het eten. We hadden al pret gehad omdat we blijkbaar voor elke karwei een ander apparaatje hebben, zelfs om perterselie te snipperen. Ze was intussen bezig om de foto's van haar Kempisch verblijf in een flipkaftje te steken. Ineens zei ze: "Je pense que Dieu nous a oublié". "Wat bedoel je?" vraag ik . "Wel," zegt ze: " jullie hebben hier zoveel, zelfs een toestelletje voor de eenvoudigste dingen, en wij, wij hebben zo weinig, te weinig. Ik denk dat God ons vergeten is. "  
Lieve mensen, laat ons nu tonen dat WIJ ( en zo ook God?) hen niet vergeten. We hebben nog een eind te gaan... 
​GOGOGO

In 2007 was Mariam Yameogo bij ons te gast in het kader van Broederlijk Delen. We leerden haar kennen als een stevige madam die van aanpakken weet in een knappe organisatie in Burkina Fasso, ADIF. Deze organisatie werkt aan de verbetering van de situatie van de plattelndsvrouwen. Ze doen dit oa.door educatie en microkredieten. Maar de streek staat nu onder zware druk omdat de dorpen overspoeld worden door vluchtelingen uit het buurland. Ze zijn daar op de vlucht gedreven door terrorisme en moord. Vrouwen en kinderen vooral, zoekn nu opvang, verzorging en voedsel in de al kwetsbare regio waar Mariam woont en werkt. 
Zij vraagt nu haar netwerk van toen om dringende hulp. We zijn z-steeds contact blijven houden. Nooit heeft ze iets voor zichzelf gevraagd, maar uit al haar berichten spreekt nu grote dringendheid. 
Daarom zoeken we 240 mensen die 25 euro willen geven. 
​Alle info over wat en hoe  vind je op haar speciale actie pagina op deze website.  

Onze medewerker, Anne, heeft zich verbonden met het Europese Bibliodrama netwerk door deel te nemen aan een " ONLINE BIBLIODRAMA" . Op deze plek vind je meer informatie. 
​Hieronder lees je een korte getuigenis. 
Een ‘verbeelding’ van ons tweede ‘bibliodrama-online’ rond de tekst Matteus 6, 25-34.
Laat de foto maar voor zich spreken…
Op stap gaan met een kompas in de hand. Ondanks dat  kompas verloren lopen.
Of tóch de weg vinden, ‘er’ geraken. Wat is ‘er’? En wat heb je nog méér nodig dan alleen dat kompas? Een doel in de verte? Een verrekijker om het te kunnen zien?
Mag het: ‘ongerust zijn’, ‘being anxious’, als je het (éven?) niét ziet?
Is de Australische ‘No worries’ wel ‘human’, of is het net supermenselijk, en zelfs vaak ook waardevol dat je je zorgen maakt over dingen die op je weg komen? Ze maken je behoedzaam in nieuwe situaties, doen je reflecteren op moeilijke momenten, even halt houden vooraleer te kiezen…
Wat helpt dan? Kleine ‘landmarks’ op je weg? Weg-en-weer-wijzers van vlees en bloed, waardoor je ‘not alone’ bent, ‘connection’ en ‘belonging to…’  voelt? Een soort van ‘basic trust’, iets / iemand / Iemand ‘to lean on’ die je niét ontslaat van zelf denken – voelen – kiezen – doen…

​Hoeveel berg
zou een berg over hebben?
Hoeveel zee een zee?
En hoeveel woestijn
kan een woestijn missen
om woestijn te blijven?
Kan een zee wel íets missen?
Is een kiezel van de berg
al voldoende
om van de berg
een mindere berg te maken?

En dan nu met ‘mens’ ...
Met dank aan Geert De Kockere

Lendelede, 7 en 8 november. 
In de kapel van de zusters breekt de zon door het ochten duister en tovert een kleurenspel op de muren. 
Zeven keer mogen we een klasgroep tweedejaars meenemen in een klein uurtje stil staan bij afscheid en verdriet. 
Zeven keer gieten we één na één stil verdriet letterlijk uit in het tranenmeer. 
Zeven keer plooien kleurrijke bloemen vol herinneringen open op en lichten het donkere verdriet op. 
Zeven keer groeit er een landschap vol troost rond het verdriet. 
Zeven keer zingen en blazen we ons little light aan en delen het met elkaar en de wereld. 
Zeven keer, voorwaar een heilig getal van heel worden, van vrede en volheid. 
Dankjewel PRIZMA, een regenboog waard. 

Ik zag hem zitten toen ik passeerde op de snelweg. Hij zat op een vouwstoeltje in camouflage kledij,  op de hoek van een mini stukje bos en het open veld, zijn geweer op zijn knieën : de jager. 
Is het op deze manier dat hij "het wildbestand op peil houdt"?  Is het een meditatieve bezigheid om te wachten daar op zijn stoeltje tot een dappere haas, een vermetele fazant of een onvoorzichtig, hongerig konijn zich waagt uit de bescherming van de struiken in het open veld? Het stukje bos is amper een voorschoot groot, aan de ene kant afgezoomd door de snelweg en de drie andere zijden zijn open, vlakte. Beeld je eens in dat jij een diertje bent dat daar schuilt. In de zomer kan je je nog verbergen tussen de hoge mais, Maar dan komt de oogst. Er is dan wel een veld bezaaid met lekkere hapjes, maar .... daar is ook de dappere jager om het "wild op peil te houden;". 
Ik moet dan telkens denken aan de uitspraak van mijn vader: Jagen , hier bij ons, dat is maar fair als de konijnen ook een geweer hebben..."
Maar los van de jachtdiscussie en kijkend naar de wereld zie ik hoe steeds meer mensen in de camouflage kledij van hun schermpje op een vouwstoeltje in de warme huiskamer werkloos en bewegingsloos zitten te kijken om hun geweer te richten via de sociale media bijvoorbeeld op bange mensen die gewoon dromen van een beter en veiliger leven. Juichend om brandstichting, scheldend op mensen die op de vlucht zijn... Het "vreemdelingenbestand op peil houden" is hun slogan... 
Het maakt mij droef en boos en bang.... 
​