Bij een computerzoektocht naar een documentje dat ik blijkbaar te zorgvuldig had opgeborgen kwam ik terecht bij een artikeltje dat ik ooit schreef. 
Het sluit zeker aan bij de visie van het nieuwe leerplan en ik deel het graag nog eens. 
Het klokhuis van de appelclub. 
​

In de abdij van Postel dobbert een miniklasje zevendejaars mee op het ritme van de paters. Ze verkennen hoe je samen met elkaar je leven bewust vorm kan geven. Even mocht ook het Leerke in hun kring staan.
Het programma:
Hoe blijf je als groep in evenwicht? Of vang je elkaar op? Hoe kan elkaar tot steun? Wat met de tegestellingen ? We speelden het samen letterlijk uit. 
Het is zo rijk om elkaars kwaliteiten te benoemen en toe te delen. En als je ze nu alleen in kleur en beweging op papier zet, zijn ze dan voor de anderen nog herkenbaar?  Ja hoor.
Ieder heeft zijn eigen moeilijke momenten en eigenschappen om mee te dragen. We hebben ze in de kring gezet en nadien een warm en zacht jasje gegeven .
En dan wandelen we een labyrint en laten achter wat ons bezwaart, koesteren onze parel en  dragen dankbaar mee wat ons leven vorm geeft. 
Een heel inspirerende en fijne ochtend. 

Heb je interesse voor een bijzondere workshop rond Ignatiaanse spiritualiteit gecombineerd bibliodrama en met grafisch werken met schilderen en kaders? 
Klik dan zeker door naar deze uitnodiging voor een cursus in Hamburg. 
MEER dan de moeite waard. 
​De tekst is in het Duits, maar de workshop zal in het Engels zijn.
​Vraag gerust meer uitleg als je geïnteresseerd bent. 

Het was vandaag met spijt en misschien zelfs teleurstelling dat ik onze kerstversiering heb opgeruimd. Met zorg heb ik de versieringen uit de boom gehaald en netjes verpakt. De herders en koningen, de schaapjes, ossen en ezels, de engelen en de vijf heilige families uit de kersttafereeltjes die her en der in onze woonkamer stonden, werden in een zacht bedje weer opgeborgen, zorgvuldig gewikkeld in zijdepapier. Een vaas vol lichtjes mag nog  blijven als herinnering aan het feest van de geboorte van de hoop en als verzekering dat het binnenkort ECHT lichter wordt. 
Waar komt dit jaar het gevoel van spijt en teleurstelling vandaan? Is het omdat deze dagen zo gevuld zijn met eten en drinken en feesten dat het lijkt alsof je aan het wezenlijke niet toekomt? Is het omdat in de wereld rondom mij, dicht en veraf , de vierkant lopende dingen zo manifest contrasteren met waar het in het kerstverhaal om gaat? 
Is het gewoon omdat het leven te snel voorbij schiet en er nauwelijks tijd is om "te verwijlen"? 
En dan denk ik nu hoe ik eindeloos kon genieten toen mijn inderen baby waren. De wereld stond stil als je met zo'n hummeltje op schoot zat. Het was een perfect excuus om niet te moeten doen, maar gewoon te zijn... 
Misschien is dat mijn voornemen voor het nieuwe jaar: momenten creeëren van "verwijlen" alsof een baby in mijn armen ligt en licht maakt....

In de Bethelkapel in den Haag wordt al enkele weken een continue viering gehouden voor het Armeense gezin Tamrazyan. Een groep uit onze gemeente vertrok in het weekend voor de kerst naar een gewone Haagse straat met voortuintjes en veel auto’s, waar midden tussen de huizen een deur zichtbaar is in de vorm van een poort. Er brandt een bescheiden lampje boven.
De kapel is ruim. Tegen de achtergrond van een modern mozaïek een eenvoudig smal, wit kruis. Wij vullen de uren met zingen, muziek, bidden, teksten, verhalen. Elk uur vullen we met andere mensen, elk uur heeft haar eigen kleur. De lantaarn van onze kinderkerk brandt al die tijd als was het een godslamp. Zo zijn ook de kinderen aanwezig. Er blijken veel ‘toonaarden’ te leven in onze gemeente. Alles komt aan de orde: stilte, protest, roep om recht en bevrijding, moed, vertrouwen. Maar ook wanhoop, boosheid en schaamte. Naarmate de nacht vordert lijkt het of we gaan ‘verstillen’: minder actief, we luisteren meer naar wat geboden wordt. Het gemeenschapsgevoel is sterk. Tegen de morgen lezen we heel Jesaja 40 over de troost die ons toegezegd wordt. Via bibliodrama-werkvormen proberen we onze geestelijke en lichamelijke vermoeidheid om te zetten in nieuwe energie.
Een indringende ervaring, teksten, liederen die meer raken dan wanneer we ze in een ‘gewone’ kerkdienst zingen en horen. De situatie van mensen in nood liet ons in actie komen, maar gaf ons zelf ook zoveel inspiratie, warmte en verbondenheid. Er ontstond een krachtig gevoel tegen fatalistische uitspraken en doemdenken als ‘het helpt toch niet’. Het helpt wél, misschien niet met het effect waarop je hoopt maar het helpt wel te laten zien dat je naar hen omziet, met hen bewogen bent, hun situatie aandacht geeft. En – om Dom Helder Camara nog maar eens te citeren – het zijn de vele druppels die rivieren en beken vormen.
In de vroege donkere ochtend verlieten wij als vrije vogels de Bethelkapel. Wíj wel..
Met velen blijven we hopen op een wonder, want ergens is een vonk van hoop die nooit zal doven!

Stel je eens voor: dit is het lichaam van een profeet. Welk deel in dat lichaam ben jij dan? Waarom is dat deel, ben jij belangrijk? Wat is je functie? Wat heb je nodig? Zo luidde de opdracht tijdens het tweede deel van onze bibliodrama bijeenkomst in Eindhoven. 
Wat is de essentie van een profeet?
Zijn voeten zijn onmisbaar. Zij hebben stevig op de grond te staan, ze moeten ook gaan naar de plekken wat ze moeten zijn. Maar wat kunnen zij zonder de benen , die hen vastmaken aan de rest van het lijf waardoor ze het hele lichaam kunnen  verplaatsen en doen bewegen…
Of zijn het de nieren? Verborgen maar door God gezien, en gekend van in het prilste begin. Zij zijn onmisbaar. Ze zuiveren en geven leven zo, elke keer opnieuw.
Of is het het hart waar de boodschap van de profeet vertrekt? Maar waar komt die vandaan dan, die boodschap? Alleen dat hart volstaat niet.
De nek verbindt het hoofd met het lichaam, het denken met het doen en voelen, met de schouders van de profeet die nogal wat te dragen kan krijgen want als er één ding wezenlijk is voor profeten dan is het dat ze hun nek durven uitsteken.
De mond wil best wel spreken, stil of luid, maar wat zal ze zeggen?
Hebben ze elkaar niet allemaal nodig eigenlijk,  deze delen van de profeet?
En meer dan dat: alleen verbonden met de Bron kunnen ze leven en bewegen.
Maar waar ligt die Bron? Is het iets buiten hem of haar om?
Of is het de verbinding met het diepste van de profeet zelf?
Hartverwarmend te zien hoe verbinding alles in de profeet in een zachte, ruisende beweging zet,
als een briesje doorheen heel zijn wezen. Hoofd en mond, hart en nek, armen benen, voeten en nieren. Pas als de profeet een mens uit één stuk wordt, kan hij doen wat hij moet doen:
zijn stem laten klinken als tegenstem, als uitdaging en uitnodiging,
een droom , een visioen, een belofte.
En dat gebeurde…
Intens was het en een warme start van een profetische advent. 

Profetisch: wat is dat? 
Deze foto's vertellen veel, heel veel.
Een profeet blijft roepen om rechtvaardigheid, om naar school te mogen, bijvoorbeeld ook als meisje, in een land waar wie het voor het zeggen heeft dat uitdrukkelijk, op straffe van de dood zelfs, verbiedt... Zij spreekt, roept , schreeuwt het uit wat die anderen, die achter haar staan, niet gezegd krijgen.
Een profeet ziet er soms geen gat in en toch is hij doorzichtig. Hij draagt de toekomst bij zich. uitzicht ook. Hij geeft een doorkijk , perspectief. Maar hoe blijft hij overeind? 
Een profeet , men denkt dat hij het verschil kent tussen licht en donker, tussen goed en kwaad. Maar is dat wel zo? Staat hij niet zelf vaak ook in de mist nog met een vermoeden van een horizon van anders?
Profeten kijken verder dan muren. Ze gaan telkens opnieuw op zoek naar een opening, een poort, een nieuw begin. 
Een profeet ziet met meer ogen, met andere ogen. Maar daardoor misschien ook jaagt hij mensen schrik aan als een spin. Men beseft vaak niet hoe die spin draden spint, verbondenheid weeft... met acht poten tegelijk. Spinnen zijn zo vaak onbegrepen, opgejaagd. Men wil ze dood. Men jaagt ze weg of sluit ze op. Het lot van een profeet? 
Profeten dagen ons uit om steeds opnieuw ons perspectief in vraag te stellen, om voorbij oordelen en vooroordelen te kijken. Verwondering dat staat je dan te wachten en daarmee ook hoop en vertrouwen. 
( De eerste oogst bibliodramagroepje nieuwe editie Eindhoven )

Soms op een grijze dag als vandaag kan het deugd doen om je bezig te houden met parels die glinsteren door het grijze heen. 
Parels gebeurden vorige week toe een groep jonge mensen het waagde om hun weerstand te laten zakken bij een te directieve bezinningsbegeleidster en koos voor opnieuw en met andere ogen. Pareltjes wijsheid dansten over trappen en door de gangen, op stenen vloeren, en zacht rollend over het tapijt in de plek waar we werkten. Daar in de abdij van Averbode ging een schatkamer open vol wijsheid uit jonge harten, met elkaar gedeeld als een kostbare schat. 
Parels kom ik tegen terwijl ik de adventsviering van de gevangenis voorbereid en dan krijg ik zin om het te delen. Zomaar om door het grijze licht te laten glinsteren en blinken. 
Parel

Net heb ik een stapel strijk verwerkt, een heel meditatieve bezigheid.  Intussen dwalen mijn gedachten af naar het leven. 
Zou het niet heel zalig zijn als je de plooien van het leven op eenzelfde manier zou kunnen gladstrijken? Stel je voor dat je leven door allerlei mislukken en troebels helemaal vuil geworden is. Stel je eens voor dat je het dan een goeie wasbeurt kan geven , eventueel met een inweekperiode en een voorwas om de hardnekkige vlekken ook aan te pakken.  Daar na kan je het dan laten drogen in de wind en alles strijken en netjes opplooien... Een nieuw begin... 
Hoe zou het zijn als je die service kon aanbieden aan mensen die je ontmoet met alleen een frommelige, vuilstuk wasgoed dat hun leven nog is? 
Strijken is niet mijn favoriete bezigheid, maar als ik deze dienst zou kunnen aanbieden aan de verslagen mensen die ik soms tegenover me zie zitten in de gevangenis, met plezier zou ik mijn ijzer warmen... Of doe ik dat nu ook al een beetje, gewoon door af en toe bij hen te zijn? 

Bibliodrama spelen houdt niet op bij het moment zelf waarop je speelt in een groep. Je neemt onbewust iets mee van het spel en je ervaringen in je lijf en ziel. In de dagen (maanden, jaren) erna plopt er dan onverwachts vaak iets op, wat je doet denken aan eerdere spel-ervaringen.
In ons spelweekend in de abdij van Postel keken we naar een film “Le tout nouveau testament” van Jaco van Dormael. Onze Gods- en mensbeelden werden door de personages op de korrel genomen - en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Éen van de meest indrukwekkende zinnetjes die bleef hangen was “Ieder mens heeft zijn eigen hart-muziekje”.
Een paar dagen later danste ik in een groep bij Riette Beurmanjer op donderdagochtend over … Godsbeelden. Welke beelden hadden wij, hoe vormden die ons, en hoe vormden wij die beelden? Toen kwam dat zinnetje weer boven drijven ….
In dans, in beweging werden beelden zichtbaar en voelbaar gemaakt. We dansten alleen en samen, we stootten elkaar af en kwamen naar elkaar toe. We inspireerden elkaar en bevroegen elkaar in beweging en op papier, in woorden en in tekeningen.
Ik ben benieuwd waar de hart-muziek nog meer gaat stromen. Tineke