Lendelede, 7 en 8 november. 
In de kapel van de zusters breekt de zon door het ochten duister en tovert een kleurenspel op de muren. 
Zeven keer mogen we een klasgroep tweedejaars meenemen in een klein uurtje stil staan bij afscheid en verdriet. 
Zeven keer gieten we één na één stil verdriet letterlijk uit in het tranenmeer. 
Zeven keer plooien kleurrijke bloemen vol herinneringen open op en lichten het donkere verdriet op. 
Zeven keer groeit er een landschap vol troost rond het verdriet. 
Zeven keer zingen en blazen we ons little light aan en delen het met elkaar en de wereld. 
Zeven keer, voorwaar een heilig getal van heel worden, van vrede en volheid. 
Dankjewel PRIZMA, een regenboog waard. 

Ik zag hem zitten toen ik passeerde op de snelweg. Hij zat op een vouwstoeltje in camouflage kledij,  op de hoek van een mini stukje bos en het open veld, zijn geweer op zijn knieën : de jager. 
Is het op deze manier dat hij "het wildbestand op peil houdt"?  Is het een meditatieve bezigheid om te wachten daar op zijn stoeltje tot een dappere haas, een vermetele fazant of een onvoorzichtig, hongerig konijn zich waagt uit de bescherming van de struiken in het open veld? Het stukje bos is amper een voorschoot groot, aan de ene kant afgezoomd door de snelweg en de drie andere zijden zijn open, vlakte. Beeld je eens in dat jij een diertje bent dat daar schuilt. In de zomer kan je je nog verbergen tussen de hoge mais, Maar dan komt de oogst. Er is dan wel een veld bezaaid met lekkere hapjes, maar .... daar is ook de dappere jager om het "wild op peil te houden;". 
Ik moet dan telkens denken aan de uitspraak van mijn vader: Jagen , hier bij ons, dat is maar fair als de konijnen ook een geweer hebben..."
Maar los van de jachtdiscussie en kijkend naar de wereld zie ik hoe steeds meer mensen in de camouflage kledij van hun schermpje op een vouwstoeltje in de warme huiskamer werkloos en bewegingsloos zitten te kijken om hun geweer te richten via de sociale media bijvoorbeeld op bange mensen die gewoon dromen van een beter en veiliger leven. Juichend om brandstichting, scheldend op mensen die op de vlucht zijn... Het "vreemdelingenbestand op peil houden" is hun slogan... 
Het maakt mij droef en boos en bang.... 
​

Als splinternieuwe freelance vormingswerker voor spiritualiteit bij Kvlv mocht ik mensen uit de kerngroepen warm maken voor het "heilige vuur", voor zingevingsactiviteiten.
Ik ontmoette zoveel enthousiaste dames die meteen ter plaatste al begonnen met brainstormen en het afwegen van de mogelijkheden op hun eigen terrein met hun eigen mensen. 
Zalig om de kracht te zien van de basis en de verbondenheid. Het is een stukje samenleven om te koesteren en aan te vuren. Bijvoorbeeld met een stille wandeling en een inspirerend verhaal. 
Ik wil er alvast voor gaan. 
Info en afspraken via Vrouwen met vaart of onze website. 

Een half uur kregen we om iets te vertellen over hoe je met rituelen kan werken als je met jongeren op weg gaat in hun verwerking van verdriet. Het was een opdracht van vandaag op morgen. Veel tijd om het voor te bereiden hadden we evenmin. We sprongen in voor iemand die had geannuleerd. 
Wat wilden we meegeven: 
- de kracht van rituelen
- de uitdaging om out of the box te denken en goed te luisteren naar wat de jongere zelf aangeeft
- werken met alle zintuigen en met materialen
- geloven in de kracht van de jongeren
- verbeelding prikkelen.
We voelden de beperking van de korte tijd en de honger van de aanwezigen naar meer. 
Benieuwd dus of er nog wat komt... 

 De Ontmoetingskerk in Eindhoven werd voor een uurtje de paradijstuin, de tuin van Eden. We roken allerlei geuren en wandelden in onze verbeelding doorheen de tuin en onze herinneringen.  We stonden in de schoenen ( nu ja, schoenen?)  van Isj en Isja die elkaar voor het eerst zagen. Heel verrassend, intens, grappig en nieuw was dat. 
En we bewogen als de Ene, als de slang, als Isj of Isja rond de Boom van Kennis in het midden van de tuin. We keerden terug met nieuwe ervaringen, verrassende inzichten en uitdagende vragen. 
Weer maar eens een oud verhaal dat nieuw werd. 
Heb je ook zin om mee te doen? Geef dan je naam op via Contact

Soms zijn er van die dagen die je vleugels geven en het gevoel dat het goed is, het leven. Vorige week donderdag was zo'n dag. Ik mocht twee workshops bibliodrama geven voor leerkrachten uit het basisonderwijs op hun startdag van schoolpastoraal. Mijn lokaal was al zorgvuldig voorbereid en ik was snel klaar met me te installeren. Ik kon dus zonder problemen ook bij het startmoment zijn. Een hele aula vol creatieve enthousiaste mensen die waren afgezakt naar Heverlee om erbij te zijn om een shot hoop te krijgen. Je zou voor minder verslaafd geraken. Het was voor mij de 4de keer dat ik erbij was en opnieuw moet ik zeggen: er leeft zoveel moois in onze scholen. De kerken mogen dan wel leeg lopen, maar aan de geest van het evangelie die door onze scholen zweeft, hoeft niet getwijfeld. Ga ervoor mensen. Jullie strooien handen vol hoop overal rond. Super. 

Het was alsof het gisteren was en toch waren er een viertal maanden gepasseerd sinds we elkaar de laatste keer zagen in het bibliodrama speelgroepje in Eindhoven. 
Ondanks het feit dat we nu al enige tijd samen optrekken, eens per maand, in wisselende samenstelling en onder verschillende leiding, gingen we nu toch beginnen "vanaf het begin". 
We doken de schepping in en probeerden te ontdekken hoe het aanvoelt om uit het niets, met alleen wat klei, zonder goed te zien hoe of wat je deed, te scheppen. We voelden schrik, verwondering, ergernis, blijdschap, fierheid, teleurstelling, opluchting en zoveel meer. 
Het verhaal van Louis Verbeeck prikkelde ons en zo waren we helemaal klaar voor het "echte" werk: Genesis 1. 
Hoe is het om een schepsel te zijn op de zevende dag? Wat denk je? Wat voel je? Wat hoop je? Wat wil je doen? En God wandelt door zijn schepping. Hij/ZIj is zelfs aanspreekbaar. Wat wil je zeggen? Wat wil je vragen? Hoe wonderlijk dat er zelfs een antwoord komt... Ervaringen om verder te koesteren en te overdenken. 
We zijn in elk geval klaar voor het vervolg op 14 oktober om 12 uur stipt in de Ontmoetingskerk. 
Wil je ook mee komen doen. Stuur ons een mailtje via deze link 

Ik heb het geluk gehad al één en ander te mogen rondreizen op deze wereld. Dan ontmoet je natuurlijk ook mensen en een deel van die mensen begroet je ook persoonlijk, meestal met een handdruk. 
Ik heb me laten vertellen dat de handdruk ooit ontstaan is als een sterk symbool van elkaar ongewapend - en dus tenminste met de intentie om vredevol te zijn- te ontmoeten.  Als je elkaar de rechterhand geeft ( uitgaande van het feit dat de meeste mensen rechtshandig zijn) , kan je er geen zwaard in dragen. Daarom. 
Ik heb intussen ontdekt dat men niet overal dezelfde soort handdruk geeft. In Afrika of India is de handdruk eerder wat wij "slap" noemen. Het gaat om elkaar voorzichtig en zonder dwang groeten. In middens van de "staalindustrie" waar mijn man zich in beweegt en ik dus ook af en toe mag mee rondwandelen, zijn de handdrukken doorgaans van ijzeren stevigheid. In de gevangenis had ik ooit een kerel die mijn vingers haast tot moes kneep en er plezier in had. Hem vertelde ik het verhaal van de handdruk als ongewapende groet, niet als wapen. Sindsdien is hij voorzichtiger. 
Maar deze week zag ik foto's van Macron en Trump passeren die van het hand drukken zowaar een krachtpatserij gemaakt hebben en een rondje handdruk vechten. Waar is het symbool van groet en vrede naartoe ? En wat hebben we nog te verwachten als het zo begint? Zullen wij toch maar massaal gaan voor de groet van gelijkwaardigheid en vrede? 
www.standaard.be/cnt/dmf20180609_03553595 

Opeens 's avonds was er een vreselijk kabaal in onze kippenhok. We gingen kijken, maar konden op het eerste zicht niets verontrustend vaststellen. Maar toen zag ik het: onze haan die elke avond gaat slapen in de hazelaar, was om één of andere reden uit de struik gesukkeld en was terecht gekomen bij de buren. Verdwaasd trippelde heen en weer tussen onze draad en de haag van de buren. Hoe moest hij weer bij zijn hennetjes geraken? Paniek ! Hij moest vliegen om over de draad te geraken, maar zo tussen de haag en de draad lukte dat niet. Ik had nu het idee om enkele stokken door de draad te steken waar door hij van stok op stok horen kon springen. Weer lukt te niet zolang ik bleef kijken. 
Ik liet hem dus en ja, even later zat hij tevreden te kirren hoog in de hazelaar en zijn hennen zaten wat lager onder hem. De rust was weergekeerd. 
Soms moet je hoger durven kijken en stapje voor trapje verder proberen om te graken waar je wil/moet zijn. Je moet het zelf doen.  En het lukt pas als je ook daar vertrouwen krijgt. 
Real life in het kippenhok. 

Deze zomer was een tijd van opruimen en herschikken. Al mijn schoolmateriaal, van lessen tot projectdagvoorbereidingen, van jaarplannen tot examenvoorbeelden, van oude handboeken tot achtergrondinformatie en knipsels. Alles werd onder handen genomen en met soms wat weemoed, maar toch resoluut gerangschikt in de grote gele papiercontainer. 
Dochterlief nam haar eigen kamer onder handen. Dat nam wat meer tijd in beslag, maar je ruimt ook een jeugd niet zomaar even aan de kant. Zoiets vraagt om weloverwogen bekijken of het een te bewaren herinnering wordt of toch beter een nieuw leven krijgt als recyclage materiaal of in de kringloop. 
Nu was vandaag onze website aan de beurt. Ik heb me genesteld met zicht op de tuin. Jammer dat dit soort werk niet buiten kan. De zon is genadeloos en straft zonder medelijden computerwerk buiten af. Maar ik ben tevreden. Eindelijk heb ik wat orde op zaken gesteld. Hopelijk helpt het mensen om om op ons webstekje wat makkelijker de weg te vinden. 
Laat eens horen wat je ervan vindt.