Wat een voorrecht is het om met twee warme en creatieve jonge mensen hun huwelijk te mogen voorbereiden.
Ze wilden graag tonen dat ze heel bewust voor elkaar kiezen
dat ze ook echt aan hun relatie willen werken 
en er desnoods voor willen vechten. 
"Trouwen is bouwen" 
ontdekten we samen
en blijven bouwen...
En zo werken kapla blokjes de rode draad
van een heel persoonlijke viering. 
De aanwezige familie en vrienden overlaadden hen met lieve wensen
goede raad en gouden tips voor een gelukkig huwelijk. 
De kapla blokjes met deze boodschappen zullen een leven lang met hen meegaan. 
Wie weet welke bouwsels en spelletjes er volgen... 
We kijken uit naar foto's van hun bouwwerkjes
maar wensen het jonge paar vooral 
een heel rijk en warm leven samen. 
​

Een middag met kinderen die het allermoeilijkste doormaken: hun papa verliezen…
Of hoe het huis dat ze tekenen kan helpen om hun verhaal te vertellen!
Een tafelgrote flap papier, en voor elk van de vier een dikke stift.
Twee keer twee zussen…
Opdracht: teken een huis. Met wat overleg geraken ze het eens:
er komen twee verdiepingen én een zolder.
De oudste tekent de buitenmuren, de jongste zet het dak erop mét een scheve schoorsteen.
Nu alle kamers nog: keuken, woonkamer, zithoek, badkamer, een slaapkamer voor elk, één of twee wc’s natuurlijk, de werkkamer van mama en papa, hun trouwkleren mogen op zolder, en dan hebben ze nog bergruimte nodig voor de kerstboom en -bollen, en voor speelgoed waar niet meer mee gespeeld wordt… Zo: huis klaar. Véél sneller dan het gebouwd kan worden! Oeps, de tuin nog vergeten!
Ik leg een knalgele zon boven het dak: wat zou dat kunnen betekenen?
Mooi weer natuurlijk, klinkt het in koor, het is zomer én vakantie…
En wat het betekent  als de zon ook binnen in het huis schijnt?
Even spontaan en in meerstemmig koor:
de mensen die er wonen zijn gelukkig, alles gaat goed in dit huis, iedereen blij…
Waaraan merk je dat dan, op de verschillende plekjes van het huis?
Er is veel licht en ’s avonds kaarsjes, veel kleuren en vlaggetjes in de tuin, er bloeien bloemen, het ruikt naar lekker eten, er speelt muziek, de mensen lachen, ze spelen spelletjes samen en knuffelen in de zetel, vriendjes mogen komen spelen, soms  is er feest, …
Ik haal de zon weg, er komt een onweerswolk met bliksem in de plaats.
“Daar ben ik bang voor”, zegt de jongste en kruipt tegen grote zus aan. “Wij maken altijd ruzie, maar als het dondert, mag ik bij zus in bed”, flapt ze er achteraan.  En allebéi vinden ze dat blijkbaar een heel veilig gevoel…
Maar wat als het binnen in huis ook bliksemt en dondert?
Dan is er iets heel ergs gebeurd. Ze kijken ernstig, alle vier. Het gaat slecht, de mensen maken ruzie, en gaan misschien wel scheiden. Of er is iemand dood gegaan. Er is iemand heel ziek geworden, en ze hebben geen geld meer genoeg om te betalen. Iemand is werkloos geworden, of er is oorlog gekomen, …
Kan je dat zien aan het huis, en aan de mensen die er wonen dat er iets ergs gebeurd is?
Zeker wel, knikken de hoofdjes. De rolluiken blijven dicht en het is stil in huis. De bloemen zijn verdord, ze vergeten de plantjes water te geven. Er wordt hard geroepen, mensen wenen, ze weten niet wat gezegd, ze verstoppen zich, ze zitten alleen elk op hun kamer. Ze slaan met dingen en met de deuren, gooien dingen kapot. Ze begrijpen elkaar niet, soms lopen ze weg. Er is geen tijd voor lekker eten koken of pannenkoeken bakken. Iedereen is bang om iets verkeerd te zeggen of te vragen. Alles lijkt grijs en grauw, of zwartwit, en je hebt het koud van binnen…
Tegenover de onweerswolk leg ik de zon terug, en  tussen die twee in: een regenboog.
Soms is het onweer nog niet voorbij, maar de zon schijnt al weer, en dan verschijnt er soms een regenboog. “Daar ken ik een verhaaltje over”, valt de tweede jongste me bij, “aan het einde van de regenboog heeft een kabouter lang geleden een pot vol goud verstopt. O als ik die kon vinden, dan… kocht ik àl het speelgoed van de wereld!” Grote zus van bijna 11 ontkracht haar fantasie. Ze heeft het zélf gezien, op National Geographic: een regenboog heeft geen begin of einde. Vanuit de ruimte bekeken is de regenboog een cirkel zonder einde of begin. Ze noemen alle kleuren op, en zoeken even naar de juiste volgorde, want de puntjes moeten op de i. Toch voor de oudste twee.
En ééntje weet zelfs van die regenboog van God. Die schilderde hij in de wolken toen de lange regen voorbij was, en het duifje weer kon vliegen. Het was wel lang geleden, zegt ze.
Waarom zouden ze hier  alle drie tesamen liggen: het onweer én de zon én de regenboog?
Dat is toch gewoon zo in het leven, zegt zus wiens naam betekent ‘leven’. Dat had ze net voor ons gesprek in het midden gegooid: ik weet wat mijn naam betekent. Leven dus: soms zon, soms storm, bliksem, stortbuien, en soms ook die regenboog.
Zonder het onweer en de zon, verschijnt er nooit een regenboog! Dat weet de àndere zus, wiens naam niets betekent, of dat is toch wat ze dénkt… Ze zou eens moeten weten. (Als ze die pot met goud vond aan het einde van de regenboog, dan zou ze niet langer prinses, maar helemaal de koningin te rijk zijn misschien!)
Zou dat ook in het huis mogelijk zijn dan? Dat zelfs als er iets ergs is gebeurd de zon tóch weer gaat schijnen op de duur? En dat de mensen die er wonen dan tóch weer kleuren kunnen zien? Misschien zelfs beter en mooier en feller dan ooit?
Dat kàn misschien wel, zegt zij wiens papa plots heel veel sneller dan voorzien, voorgoed voorbij was. Ik zie haar twijfelen, haar heen-en-weer tussen heel verdrietig en zelfs boos zijn en de dagen waarop het leven toch weer mooi lijkt. Soms is de regenboog even snel weer weg als ze gekomen is, aarzelt ze. Soms verdwijnt ze langzaam, en even later is ze terug, soms zie je er maar een heel klein stukje ervan, en soms ook helemaal niet…
Wat heeft dit huis en de mensen die er wonen, wat heb jij nodig om de zon weer te zien schijnen, de kleuren van de regenboog te zien, en weer gelukkig te zijn?
Kan dat wel, als er iets ergs gebeurd is, dat je toch weer gelukkig wordt?
Kan dat  altijd? Zouden mensen kunnen leren om de regenboog te zien, ondanks de regen en het onweer? Wat kan jou helpen daarbij?
Onvoorstelbaar, hoe goed ze het weten, de grote en de kleine zussen, wat ze nodig hebben dan.
Wonderlijk hoe ze dat hier zomaar delen met elkaar, en hoe aanstekelijk het werkt…
Als de mama’s hen komen ophalen, willen ze elk een zon én een onweerswolk én een regenboog mee naar huis. Wie weet wordt het een ‘handvaatje’ om thuis iets over ons gesprek te vertellen, en zo thuis het gesprek op gang te brengen…

Het begin van de vakantie, de start van de koopjes en het hete zomerweer verhinderde niet dat een mooie groep mensen kwamen aanwaaien op het Bijbelevent in het en rond het Bijbelhuis in de Abdij van Zevenkerken. 
Er was heel wat om mensen te prikkelen en te kietelen en het "liefde" in te blazen. 
In de conferentieruimte op de zolder, dicht bij de hemel blaasde de bibliodramawind door de openstaande ramen. 
Het blijft altijd een hele uitdaging om in minder dan een uur mensen toch te laten proeven van de kracht van bibliodrama. De groep was klein, maar wat er gebeurde bracht leven en beweging in de wondermooie woorden van Korientiers 13. 
De tekst werd gelezen, woorden en gedachten gesprokkeld en samen zochten we naar allerlei mogelijke rollen. Deze keer ging het niet om menselijke figuren, maar om begrippen en stukken zin... 
Voorwerpen rondom en doeken prikkelden de verbeelding en we bouwden een uniek levend schilderij. In een klein hoekje zat klein hoop die gewoon door er altijd te zijn, soms onzichtbaar te blijven bij de mensen, sprak van oneindige liefde. Het "niets" verscheen als de grote open ruimte waar alles in kon gebeuren. De liefde zelf zette zich centraal, heel rijk en vol, in alles rondom ons,  maar ook bewust dat ze maar kan bestaan door alles rondom haar. De taal van de engel dwarrelde rondom en streelde liefde wakker overal en bij iedereen.  Het geduld zette zich tissen de liefde en de kleine hoop, want wat kan liefde zonder geduld? Als er liefde is, klinkt muziek, in de natuur, in het hart van de mensen, zelfs in de stilte. Het kind moets even zoeken naar zijn plek, want eigelijk barste het van liefde en wilde het iedereen en alles omarmen... 
Rode pluimpjes vol vertrouwen gingen mee naar huis, net als de gedachten en gevoelens die zouden mogen kietelen en vleugels geven.... 
​

Vier jaar geleden leerden we als bij toeval de Europese Bibliodrama familie kennen. 
Sindsdien konden we onze degelijke Vlaamse bibliodrama achtergrond voortdurend verrijken door invloeden, inspiratie en vernieuwende input uit diverse Europese bibliodrama scholen. 
Dit keer mochten we aan de rand van een Fins meer genieten van de deskundige begeleiding van Kimmo Hurri. Hij leerde ons over "empowering photographie". Het verhaal van Jezus die over het meer wandelt werd het decor. Een woord uit de tekst dat ons raakte en de haiku die we erbij schreven werd onze inspiratie. In dialoog met een medecursist mochten we de regisseur worden van onze eigen "krachtfoto". Het was spannend. Het is uiteindelijk ondanks het selfietijdperk  en voortdurend fotograferen, helemaal niet vanzelfsprekend om jezelf als "onderwerp" neer te zetten.  Het vraagt vertrouwen en durf. Maar het resultaat is zo bevrijdend. 
Outi Haijanen liet bibliodrama en het verhaal van Mattheus spreken en klinken door allerlei experimenten met geluid en klank. Ook dit opende heel nieuwe perspectieven en nodigde uit om nieuwe wegen te gaan. 
Voeg hierbij de warme groep, de heerlijke plek, de mooie input van de Finnen over Interfaith en werken met vluchtelingen en je krijgt een vaag vermoeden van de rijkdom. 
​Om het echt te weten moet je erbij zijn. Of één van onze workshops volgen geïnspireerd op wat we leerden.  
​

 In de Oud-Katholieke kerk van Eindhoven vonden voor een tweede keer bibliodramalovers uit Nederland en België elkaar voor een dagje samen spelen en uitwisselen. 
In de ochtend namen Anne en Jes de deelnemers mee in een mengeling van Vlaamse en Europees geïnspireerde werkvormen doorheen het evrhaal van de wijze en dwaze meisjes. Van vonken en vuur, naar olie die opraakt tot een oog in oog gesprek met de bruidegom. Het leverde nieuwe inzichten en verrijkende belevingen. 
In de namiddag verkende de helft van de groep psalm 131 met bibliodans. Ze dansen té en het effect ervan. Ze ondervonden troost en bekommernis. Riëtte begeleidde deze weg. 
De andere groep zwierf aan de hand van Bas en Cockydoor door het verhaal van de vurige hemelvaart van de profeet Elia. Beweging in lijf en ziel was hier het resultaat. 
Een verhelderende uitleg door Riëtte over bibliodans en bibliodrama rondde de middag af. 
We keerden verwarmd en verlicht naar huis terug met de belofte elkaar zeker weer te zien op een volgende editie, dit keer opnieuw in Belgenland. 

Heel wat mensen van goede wil werken dag in dag uit om het beste van zichzelf te geven als medewerker schoolpastoraal of leerkracht godsdienst. 
Vanzelfsprekend is dat allerminst. 
Daarom was het zo deugddoende om een mooie delegatie van deze mensen van goede wil te mogen ontmoeten in het Sint-Baafshuis in Gent. 
Het Leerke mocht een deel van hen meenemen in een bibliodrama workshop met het Pinksterverhaal. 
Ondanks het feit dat de tijd kort was ( een uur en een kwartier) en de groepen geen of nauwelijks ervaring hadden met bibliodrama, gebeurde het wonder weer.
Het oude verhaal kwam tot leven op een intense en inspirerende manier.  Voor enkele ervaringsberichten, kan je hier verder kijken. 

Het is alweer een maand geleden. 
In Malle, met twaalf waren we om in het voetspoor te stappen van Ruth, Orpa en Noömi,
om ons verhaal te verweven met hun verhaal,
om de methodieken van bibliodrama te ontdekken en uit te proberen. 
De kapel werd gekleed met koffers en tassen in allerlei soort en doeken in velerlei kleuren. 
In de zaal stonden lege weefgetouwen en bakken vol wol en draden. 
Doorheen de vier dagen
leerden we elkaar kennen
werd het Bijbelverhaal steeds meer ons verhaal
voelden we de kracht van bibliodrama
en oefenden en leerden we. 
Een weefstuk ontstond bijna vanzelf.
Het resultaat was negen gemotiveerde nieuwe bibliodrama begeleiders
die hopelijk goesting hebben naar meer. 
Graag kondigen we dan ook aan dat we een tweede deel van de Basistraining aanbieden waarbij we inzoomen op het inoefenen van korte werkvormen.
Voorwaarde is dat je ooit een eerste basisopleiding gevolgd hebt ( bij Het Leerke of elders) 
De plek: Abdij Postel
De data: 26-28 oktober 2018 en 1-3 februari 2019
Het eerste weekend vullen we met demonstraties, achtergrond en oefenen in de eigen groep. 
In de tussentijd gaan de deelnemers zelf aan de slag en delen ze hun ervaringen in een intervisiegroepje.
​In het tweede weekend zullen de deelnemers zelf begeleider zijn. Hierna kan je met voldoende bagage verschillende korte werkvormen succesvol inzetten. 
Prijs: logies : € 200 Opleiding: € 250 
Begeleiding: Jes Bouwen, Anne Coussement, Tineke Dronkert 

Wat is dat toch met zorgen voor vogels in de gevangenis? Heeft het iets met vrijheid te maken? Met dromen om te kunnen vliegen, weg van alle zorgen en moeilijkheden? 
Eergisteren waren drie duiven het magazijn van de drukkerij binnengeraakt.  Van zijn grootvader, duivenmelker, had  hij geleerd dat je met een handdoek miet zwaaien dan zodat ze rondfladder tot ze vermoeid gaan zitten. Dan is het geen probleem om hen te pakken te krijgen en vrij te laten buiten.  Dat lukt zonder veel problemen met twee van hen. De derde had zich verscholen en was niet te pakken.  Gisterochtend zat ze er dus nog. Een nieuwe poging werd ondernomen. Ze zette zich uiteindelijk neer  hoog op een pakket. Een "leerke" gehaald en zo kon ze gepakt worden. Maar ze was intussen toch gekwets door het rondvliegen in paniek en botsen tegen gesloten ramen. Ze kon ze niet buitengezet worden. 
Een verzorgingsbeurt drong zich op:  het gewonde kopje werd schoongemaakt en ontsmet, de snede dicht geplakt, water waren en eten en toen.... Toen vloog ze in een boog buiten rond de bomen en de gebouwen. 
De Heilige Geest was gered. 

9 mei om 11 uur. Noteer het alvast in je kalender. 
Dan treffen we elkaar in Turnhout voor de ingang van de gevangenis. We gaan zingen en daarna een mensenketting maken om zo duidelijk te laten zien dat gevangenen ook mensen zijn. 
Willen we hen op een veilige manier naar de samenleving laten terugkeren, dan moet er werk gemaakt worden van een menselijk herstel beleid. 
Onze ludieke actie op 9 mei wil hier even aandacht aangeven. 
Kom meedoen. 
Wil je meer weten, neem dan een kijkje op onze tijdelijke pagina Gevangenis omarmen

Verbinding tussen de clown in jezelf, mensen naast je en het Bijbelse verhaal van de verloren ( engevonden) penning.  Tussen de borstel of besem die je meebracht en de rijkdom van je verbeelding, tussen ernst en spel, tussen wat gebeurde en het méér dat mogelijk is... ( Deutsche Bibliodramatag) 
Verbinding tussen tegenstellingen in het verhaal van Patrick Loobuyck  over je eigen vooroordelen heen. 
Verbinding tussen godsdienstleerkrachten op een pedagogische studiedag in Gent die elkaar treffen als leerling van Jezus. Ze worden erop uitgezonden om als stagiair in zijn voetspreon te treden en stellen vast dat wie leerling is , vaak ontvangt in plaats van de geven... 
Verbinding is dat niet de uitdaging van vandaag? 
Dat we elkaar mogen benaderen met een warme, nieuwsgierige open blik en samen zoeken naar wat ons verbindt in plaats vanwat ons verdeelt. 
Daar gaat het om.