Je kent het vast: het verhaal van de toren van Babel. 
Het is voor velen zo overbekend dat je iets hebt van "ja,ja" en wat ergernis ook want het weerspiegelt toch gewoon de realiteit, de verstrooide mensen die elkaar niet verstaan...
En als je hier dan leest dat de Ene het zo gewild heeft, wat kunnen we daar dan mee? 
Er lag dus wel wat op de plank toen uitgerekend dit verhaal de spelruimte werd voor het bibliodrama in ons maandelijkse speelgroepje in Eindhoven. De opkomst was heel beperkt door ziekte en storm en zo, maar we gingen er voor. 
Eerste opdracht: bouw een zo hoog mogelijke toren.  Als je die opdracht aan twee teams geeft, wordt het meteen een wedstrijdje met vernieling als gevolg. Interessant.
Tweede stap: kies een toren uit ( foto)  die je wil verkennen. Welke toren ben je? Een altijd in ontwikkeling zijnde speelse Sagrada Familia, een onrustige heen en weer wippende, versplinterde speigeltoren, een gretig meer willen weten boekentoren, een oude verdedigingstoren die nu verweerd overeind blijft, maar wel uitkijk biedt...
Schuif eens door. Ga eens bij de andere torens op bezoek. Wat voel je nu? Wat zegt die toren je? Wat wil jij zeggen tegen die toren? 
En dan lezen we het verhaal dat iedereen al verwachte. We laten onze vragen opborrelen, zoeken een oneindige rijkdom aan mogelijke rollen en kiezen dan... 
Het gesprek tussen een arbeider, de Ene, de naam en de kloof wordt boeiend en uitdagend. 
Wat blijft hangen? 
- een kloof die steeds dieper wordt en onstabieler en niet toelaat dat met haar gebeurt wat gebeurt
- een Ene die zich afvraagt wat de architecten bezielt. Is gewoon goed genoeg?
- een bouwer die naamloos toch vereerd is te kunnen bijdragen aan iets groot en majestueus. 
- een naam die zoekt te zijn en  toch wat nieuws ontdekt... 
Na het verhaal van Babel, begint de geslachtslijst die zal uitmonden bij Abraham, de aartsvader... De geslachtslijst begint bij , juist ja, Naam" Sem ". 
Zo eindigen we ons spel: welke naam leeft wel voort? En bouw nu samen die naam. 
Er ontstaat een standbeeld in verbondenheid, gegrondvest en in beweging met openheid naar de wereld. Zo mooi.  De Toren van Babel vertaald....
​

Tineke schreef na het bibliodramaweekend in Postel Dezelfde Levensstroom

Ik kreeg deze vragen vandaag verschillende keren. En alle keren deden de mensen die het antwoord hoorden een stap achteruit. Ze waren verrast door mijn enthousiasme dat uit mijn ogen spatte, en mijn fierheid in houding.
O ja: ik heb heel veel plezier gehad en energie opgedaan! En hoewel ik niet eens zoveel ‘gelachen’ heb, heb ik me wel helemaal uitgeleefd in dans, in het spelen, in het begeleiden, in de ontmoetingen met al die anderen. Waar ligt dat aan?
Om te beginnen: het ligt in de kracht van het concept zelf – met een mooie groep vol bezieling je toevertrouwen aan de innerlijke kracht die in verhalen ligt opgeslagen. Altijd weer ervaren dat een verhaal je raakt, dat het aansluit bij je eigen levensverhaal, dat het je een nieuwe weg wijst in vragen die je met je meedraagt.
Het ligt in de kracht van de creativiteit die in elke deelnemer zo puur naar boven komt en ingezet wordt in een gezamenlijke zoektocht naar inspiratie.
Het ligt in de kracht van symbolen en terugkerende rituelen die ons dierbaar zijn geworden.
Je zou wensen dat zoveel meer mensen deelgenoot worden in onze passie voor bibliodrama – dat mooie concept vol verrassingen, grondige voorbereiding, intuïtie en overgave aan het verhaal en aan elkaar.
Onze levens – mijn leven – is er zoveel rijker door geworden.
Wil je meegenomen worden? Het kan: check onze nieuwsbrief! 
Wil je weten wat we allemaal deden, binnenkort lees je reflecties en verslagen op de pagina van ons weekend. 

Hoe actueel kan een oud verhaal zijn met de klimaatdreigingen, brandende wouden, stormen en overstromingen. 
Noach krijgt in dit bibliodramaspel de stevige vraag: " Denk je echt dat je de wereld gaat redden met dat schip van je? "
Zijn antwoord: " De wereld denk ik niet te redden, wel de HOOP." 
​

Al enkele jaren op rij staat in de laatste week voor Kerstmis één dag met stip in onze agenda. We zijn dan te gast in de Artevelden Hogeschool om de studenten van de lerarenopleiding secundair onderwijs onder te dompelen in een kerstbibliodrama. 
Een hele ochtend krijgen wij cadeau om met deze jonge mensen de weg naar de geboorte van het Kind te gaan. 
Elk jaar opnieuw is het een verrijkende en deugddoende ervaring zowel voor ons als voor de studenten en hun docenten. 
De duisternis verscheen in evenveel gedaanten als er deelnemers waren. Als wijzen stonden ze verbaasd bij het zien van die ene bijzondere ster. Ze voelden Koning Herodes aan de tand. Ze  brachten betekenisvolle geschenken voor de pasgeboren koning. Bij een vuurtje haalden ze herinneringen op aan die bijzondere tocht op de "reunie van de Wijzen".  Ze bliezen het licht van Kerstmis de wereld rond naar ieder die het nodig heeft. 
In de uitwisselingsronde doken kritische en geïnteresseerde vragen op over het hoe en wat van bibliodrama. Ja, voor ons klonk er muziek... 

In de prachtige omgeving van de Landcommanderij van Alden-Biesen was Het Leerke één van de 25 organisaties die hun Europees Erasmus + project mocht presenteren op de uitwisselingsbeurs. En dat we fier waren met onze inbreng. 
We sluiten alvast heel erg aan bij de Europese gedachte en gaan verder op de weg... 
Dankjewel Karen voor het super fijne gezelschap en de steun. 
​

Een abdij, in de donkere dagen van het jaar, regen en wind en binnen die muren en onder dat dak: twaalf mensen wandelend en spelend onder de warme mantel van heiligen en liefde. Het klinkt wat melig misschien, maar toch geeft het iets weer van wat er gebeurde. Lees zeker verder op de "mantelpagina". 
​

Het was een stekelige, lastige voorbereiding die vooraf ging aan de bibliodrama speelmiddag van afgelopen maandag in Eindhoven. Het verhaal van Kain en Abel: nieuwe workshop, lastige thema, kleine groep spelers, ... Het was alsog het al doorwerkte terwijl we onze weg er doorheen worstelden. 
Maar de enthousiaste deelnmers maakten onze bezorgdheid meteen overbodig. Ze waagden zich meteen en spiegelden zichzelf aan het verhaal, aan de moeilijke vragen, aan de personages en emoties die ze ontdekten...
Wat een rijke oogst weer, niet zozeer van antwoorden en oplsossingen, wel van lucht en licht en samen kijken naar wat is en hoe het kan zijn. Openheid en adem, oren en ogen, een groot hart. We ontdekten inderdaad opnieuw een stukje verloren paradijs op aarde. Als mensen samen kijken en voelen en doen is zoveel mogelijk. 
Enkele pareltjes die uiteraard vooral spreken voor wie erbij was: 
-Wat is het verschil tussen mij en mijn broer ? , vroeg Kain aan God? 
- Waar staat God in deze verwarrende verwarde wereld? Het is geen wit/zwart. Geen duidelijke lijn. 
- De boeren van nu voelen zich ook zo vaak niet gezien...
- Wie goed doet, heeft geen zorgen. Wie daaraan twijfelt, daar ligt de zonde op de loer. Aan jou om te kiezen!!!
- Waar is mijn broer? Wie is mijn broer? 
- Soms moet je in jezelf kruipen, bij jezelf kruipen om op kracht te komen en dan opnieuw te beginnen.  Anders blijf je op de dool. 
Zweverig? Nee hoor, alles behalve. Bibliodrama is met twee voeten in het volle leven staan en je oefenen anders en nieuw te kijken, wie weet met de ogen van de Ene. 

Neem een kijkje op onze Mariam pagina. De teller tikt... Een eerste schijf is al overgemaakt en Mariam liet ons weten dat ze meteen aan het werk gaat. We houden je op de hoogte. 

Hieronder een foto van Mariam op tocht door Arendonk onder de vleugels van Jan De Pauw. ( 2007) Ze bezocht het Rustoord, de school op de Voorheide, de brandweer en het zwembad. Allemaal heel nieuwe indrukken waren het voor haar. We gingen naar de abdij van Postel, zagen hoe kaas gemaakt werd en liepen door de biossen. Ze was te gast in de Wereldwinkel en in Binnen Zonder Bellen in Turnhout.... 
Eén gesprek bleef mij heel erg bij. De laatste dag in Arendonk zat zij aan de keukentafel . Ik maakte het eten. We hadden al pret gehad omdat we blijkbaar voor elke karwei een ander apparaatje hebben, zelfs om perterselie te snipperen. Ze was intussen bezig om de foto's van haar Kempisch verblijf in een flipkaftje te steken. Ineens zei ze: "Je pense que Dieu nous a oublié". "Wat bedoel je?" vraag ik . "Wel," zegt ze: " jullie hebben hier zoveel, zelfs een toestelletje voor de eenvoudigste dingen, en wij, wij hebben zo weinig, te weinig. Ik denk dat God ons vergeten is. "  
Lieve mensen, laat ons nu tonen dat WIJ ( en zo ook God?) hen niet vergeten. We hebben nog een eind te gaan... 
​GOGOGO

In 2007 was Mariam Yameogo bij ons te gast in het kader van Broederlijk Delen. We leerden haar kennen als een stevige madam die van aanpakken weet in een knappe organisatie in Burkina Fasso, ADIF. Deze organisatie werkt aan de verbetering van de situatie van de plattelndsvrouwen. Ze doen dit oa.door educatie en microkredieten. Maar de streek staat nu onder zware druk omdat de dorpen overspoeld worden door vluchtelingen uit het buurland. Ze zijn daar op de vlucht gedreven door terrorisme en moord. Vrouwen en kinderen vooral, zoekn nu opvang, verzorging en voedsel in de al kwetsbare regio waar Mariam woont en werkt. 
Zij vraagt nu haar netwerk van toen om dringende hulp. We zijn z-steeds contact blijven houden. Nooit heeft ze iets voor zichzelf gevraagd, maar uit al haar berichten spreekt nu grote dringendheid. 
Daarom zoeken we 240 mensen die 25 euro willen geven. 
​Alle info over wat en hoe  vind je op haar speciale actie pagina op deze website.  

Onze medewerker, Anne, heeft zich verbonden met het Europese Bibliodrama netwerk door deel te nemen aan een " ONLINE BIBLIODRAMA" . Op deze plek vind je meer informatie. 
​Hieronder lees je een korte getuigenis. 
Een ‘verbeelding’ van ons tweede ‘bibliodrama-online’ rond de tekst Matteus 6, 25-34.
Laat de foto maar voor zich spreken…
Op stap gaan met een kompas in de hand. Ondanks dat  kompas verloren lopen.
Of tóch de weg vinden, ‘er’ geraken. Wat is ‘er’? En wat heb je nog méér nodig dan alleen dat kompas? Een doel in de verte? Een verrekijker om het te kunnen zien?
Mag het: ‘ongerust zijn’, ‘being anxious’, als je het (éven?) niét ziet?
Is de Australische ‘No worries’ wel ‘human’, of is het net supermenselijk, en zelfs vaak ook waardevol dat je je zorgen maakt over dingen die op je weg komen? Ze maken je behoedzaam in nieuwe situaties, doen je reflecteren op moeilijke momenten, even halt houden vooraleer te kiezen…
Wat helpt dan? Kleine ‘landmarks’ op je weg? Weg-en-weer-wijzers van vlees en bloed, waardoor je ‘not alone’ bent, ‘connection’ en ‘belonging to…’  voelt? Een soort van ‘basic trust’, iets / iemand / Iemand ‘to lean on’ die je niét ontslaat van zelf denken – voelen – kiezen – doen…