​Een zomerse dag
een school in vakantiesfeer
een negentigtal jonge mensen met ondersteuningscrew
een grote stille ruimte die even niet meer zo stil is
en twee groepjes die ik mag meenemen. 
De parel van je leven, wat is dat? 
En alles opgeven? Alles? 
Gelukkig zijn is zo makkelijk gezegd. 
Maar lukt dat ooit? 
Er bleven meer vragen dan antwoorden, 
maar de groep groeide
de verbondenheid werd sterker
en de zekerheid 
dat blijven zoeken
én tegelijk genieten van al die kleine parels
meer dan de moeite waard is. 
Ik zag alvast een hele grote parel
en echte vreugde
in de stille ruimte 
van het plusserskamp in Haacht. 
Wat een voorrecht even op deze berg te mogen zijn. 

Op onze vijfde en laatste etappe in de European Advanced Bibliodrama Course waren we te gast in Krzysowa of in het Duits, Kreisau. Andermaal leerde ik een stukje over de Europese geschiedenis waar we hier in België nauwelijks weet van hebben.  De Kreisauer Kreis ( kring) was een groep van Duitse economen, politici, intellectuelen en schrijvers die een samenzwering tegen de dictatuur van Hitler beraamden.  Voor onze opleiding verbleven we op het landgoed waar zij hun samenkosten hadden. 
Tegelijk is het de plek waar een belangrijke stap gezet werd in de verzoening tussen Duitsland en Polen. Er is nu een stichting actief die streeft naar goede betrekkingen tussen de Europese volkeren. Op 12 november 1989 vond op het landgoed een verzoeningsmis plaats waaraan de Duitse kanselier Helmut Kohl en de Poolse minister-president Tadeusz Mazowiecki deelnamen.  Een inspirerend monument herinnert aan de continue opdracht om aan vrede te blijven werken: NIET VERGETEN is hierbij centraal. Heel actueel weer.
Hoe symbolisch is het dan om net hier met 18 mensen uit 8 verschillende Europese landen aan verbinding te werken en dan nog met de rijke methodieken van bibliodrama die op zich al telkens mensen uitnodigen om zich in te leven in de beleving en gevoelens van een ander. 
Ik blijf achter met "after-kamp-blues" en de gedachthe dat er een nieuwe Kreisauer Kreis geboren is verenigd door bibliodrama met een blijvend netwerk van Duitsland naar Zweden, van Polen , naar Roemenië en Hongarije, van België naar Litouwen en Finland. 
Wij spinnen verder .... 

Onder de bomen op een zalige plek in Malle kwamen we een laatste keer bijeen met de ploeg enthousiaste en hartverwarmende mensen waarmee we de actie van 10 mei rond de gevangenis van Hoogstraten hebben voorbereid. 
Na de "gevangenen omarmen", omarmden we ook elkaar. 
Het weer was op die dag niet optimaal en de sfeer in de week vooraf was heel gespannen omwille van de moord op Julie VE.
Toch kunnen we terugblikken op een heel geslaagde dag.  Het was heel fijn werken in een heerlijk team als dit. We geven vanaf september de fakkel door aan hopelijk een even creatieve  en gedreven ploeg in en rond de gevangenis van Mechelen.
In de gevangenis van Hoogstraten gaat het leven intussen zijn gewone gang. Het blijft mij fascineren hoe voor een aantal mannen de zorg voor levende wezens zo veel kracht en positieve energie geeft.  Een te jonge kauw wordt opgevangen en met katteneten groot gebracht . En dat terwijl rond het Gelmelslot waarschijnlijk al de grootste kolonie kauwen leeft van het westelijk halfrond. 
De mannen die op de boerderij werken, genieten van" hun" kalfjes . Ze geven ze een naam, wandelen ermee door de wei, verzorgen ze met veel liefde als er eentje ziek is. Zij geven er geen één op... 
Is dat misschien omdat ze ook zelf niet opgegeven willen worden? 
Het helpt hen zeker om wat meer in zichzelf en het leven te geloven. 
                            

Terwijl de wind rond het huis joeg en zon en regen elkaar afwisselden, dook een select groepje fijne mensen met bibliodrama in rollen van vuur en wind, in voelen en zien, in horen en ruiken. 
Een volgende stap was het pinksterverhaal uit Handelingen 2.  We hoorden de tekst en lieten onze gedachten de vrije loop. Samen bouwden we en knusse kamer waar de leerlingen na de hemelvaart van Jezus verzameld waren. Eén voor één leefden de deelnemers zich in in de rol van een mogelijke aanwezige daar toen in het verhaal. 
Ontkenning en ongeloof, verdriet en twijfel hingen in de kamer en langzaam aan druppelde licht binnen, en waaide een andere wind en opende het voelen en denken zich naar een nieuw toekomst.
Eén van de deelnemers stuurde ons nadien dit tekstje: 
> Noem niet mijn naam
> Ik weet niet wie ik ben.
> Nu Hij er niet meer is
> Is het gedaan met mij.
> Want zonder hem ben ik mijzelve kwijt
> ‘k Wacht op de wind
> die mij weer adem geeft,
> een stem die zegt
> HIJ LEEFT!

​Hij leefde in Bergeijk afgelopen zaterdag. 

Het heeft weer bloed, zweet en tranen gekost om tijdig de aanvraag klaar te krijgen voor subsidies om met ons team in dvierse landen opleiding te kunnen geven en volgen. Maar het is weer gelukt. We kunnen opnieuw rekenen op de steun van jullie allemaal. Heel hartelijk dank!  We zullen er goed gebruik van maken. En als je nieuwsgierig bent naar wat we zoal leren, kom dan deelnemen aan één van onze workshops. We doen niet leiver dan al dat moois met jullie delen. Op de foto alvast de enthousiaste internationale ploeg op de opleiding in Thessaloniki van begin april. 
​

En dan gaat het leven verder. 
De wereld nam afscheid van Christophe Lambrecht en van Julie Van Espen en van nog zoveel andere mensen die niet in de schijnwerpers stonden. 
Het leven gaat verder in ieders werk- en leefplek en ook in de gevangenissen. 
De energie van de actie bij de gevangenis blijft nazinderen.
De woorden van het meisje aan de poort die tegen de directuer zegt: " Zorg goed voor de mensen hierbinnen en zie dat ze goei eten krijgen. Vertel hen dat God van hen houdt."
Een in alle snelheid gemaakt groot rood hart wordt door één van onze vrouwen door het raam naar buiten gestoken om dank te zeggen. 's Avonds op het einde van de stilte cirkel geeft ze mij een vergeet-mij-nietje met een gouden hartje. " Dat past bij jou", zegt ze... 
En de mooie reportage op de regionale televisie. Ik ben heimelijk een beetje fier, maar openlijk heel dankbaar. 
​

Dit geldt voor de slachtoffers en hun omgeving, maar evengoed voor de daders en hun omgeving. Vergeet-mij-niet in de betekenis van zorg en ondersteuning. 
Het is niet eenvoudig in een wereld van vandaag waar vooral de tendens lijkt te overheersen dat mensen TEGEN allerlei zaken zijn. HET IS GENOEG!!! Natuurlijk willen we geen geweld, geen mensen die over onze grenzen gaan. Natuurlijk willen we ons veilig voelen.
Maar hoe gaan we dat doen? Wat willen we hier zelf in investeren? Willen we zelf ook stappen zetten naar verzoening, naar oplossingen? Zijn we bereid hier energie en creativiteit aan te besteden? 
Verbondenheid is hierbij het sleutelwoord en de ander ALTIJD als medemens blijven benaderen. 
Oh ja, het zijn mooie idealen en soms is het heel lastig om hierin wegen te zoeken. Maar laat ons ons toch maar met elkaar verbinden zoals vorige vrijdag aan zaal Pax en bij de gevangenis van Hoogstraten . Zelfs regen hield ons en die honderden jonge mensen niet tegen. Kijk maar 

Voor solidariteit willen we staan,
voor zorg voor daders en slachtoffers,
tegen onrecht en tegen onverschilligheid,
tegen het kwade,
voor het goede,
tegen de doodstraf,
voor zinvolle invulling van gevangenisstraffen,
voor menselijkheid,
voor een menselijk detentie-systeem,
voor herstel,
voor Julie Van Espen en alle slachtoffers van misbruik,
voor het gebroken riet,
voor elke gevangene,
voor een wereld met meer bruggen dan muren
willen we staan 
en staande blijven
​
Dan ben je al enkele maanden enthousiast aan het voorbereiden. 
Dan heb je al ettelijke keren wilde plannen in haalbare formats geboetseerd. 
Dan heb je uren samen gebrainstormd, gemaild, gebeld, gewhattsappt... 
Dan heb je elkaar herhaaldelijk aangemoedigd, uitgedaagd, opgepept, complimenten gegeven.. 
en dan schrikt iedereen op door de gruwelijke dood van een jonge vrouw. 
Plots wordt de vanzelfsprekendheid waarmee we samen de activiteit van 10 mei bij de gevangenis van Hoogstraten hebben aangepakt, niet meer vanzelfsprekend.
Enkelen uit ons werkgroepje staan voor groepen jongeren op school om te vertellen over gevangenen en slachtoffers. Met hen delen we het ongeloof, verdriet, de angst en verontwaardiging. 
Kan het wel doorgaan nu, terwijl er stille marsen gehouden worden tegen geweld, terwijl, onder bedekte termen, politiek voordeel of afrekening wordt gezocht in het aanloop van de verkiezingen? 
Hebben wij nog wel een stem om een ander geluid te laten klinken? 
Ja , we gaan door. Meer dan ooit past het nu om een menswaardig gevangenis beleid te vragen waarbij mensen achter de muren de begeleiding krijgen die ze nodig hebben om anders, positiever en vooral zonder een dreiging te zijn, buiten komen. DAT is alvast één van onze verwachtingen. 
En we verbinden ons met alle slachtoffers. want wanneer hen polarisering en haat wordt opgedrongen, stopt ook hun leven. 
Iedere mens is méér dan zijn daden, ieder slachtoffer is méér dan wat hem/haar werd aangedaan. Samen hebben we de verantwoordeljkheid om hier onze schouders onder te zetten. 
Samen kunnen we dat "niet-vergeten" positief maken. Samen kunnen we zaadjes hiervan rondstrooien.  De sjaaltjes met gehaakte vergeet-mij-nietjes liggen al klaar. Tot morgen. 
Meer info 

Om allerlei redenen hebben we in de gevangenis van Hoogstraten de erediensten van de Goede Week geconcentreerd in één viering. Het was dan wel op Goede Vrijdag, maar op dat uurtje samen in de kapel doorleefden we heel het passieverhaal van Palmzondag tot de vreugde van Pasen. 
Een groot kruis lag midden in de kring versierd met gezegende palmtakjes. Twee stokjes, een touwtje, een kaarsje en een zangbundel  lag onder iedere stoel...
G speelde op het orgel terwijl onze gasten binnenkwamen... De rust werd even opgeschrikt toe K en C met luide stem de slechthorende M de nodige richtlijnen gaven. Een verwonderde glimlach op de gezichten van de mannen... 
We vertelden het lijdensverhaal van Jezus, zongen bekende liedjes tussendoor. De takjes waren uitroepteken bij Palmzondag en gelijkheidsteken bij Witte Donderdag, Want dan laat Jezus zien dat we allemaal gelijk zijn en samen voor elkaar te zorgen hebben. Je laat niet gelijk wie aan je voeten komen, zo zegt K. Dat vraagt om vertrouwen, je toe vertrouwen... dus Jezus is dan wel dienstbaar, maar het werkt alleen als wij het toelaten dat iemand zo voor ons zorgt... We deelden het brood zoals Hij het toen deed en beseffen opeens nog eens heel duidelijk hoe elk van ons op dat moment gevraagd wordt om handen en voeten van Jezus te zijn, Zijn Lichaam in ons... 
Bij het verhaal van Goede Vrijdag overmant ons de stilte . Onze takjes worden een min- teken, een zware dwarsbalk, en we verbinden ons met het lijden van Jezus, ons eigen verdriet en de pijn overal door van onze takjes een kruisje te maken, gesjord met een touwtje. We helpen elkaar ... Zo mooi, die grote handen die elkaars kruis vasthouden om de knopen te leggen... 
Stilte overmant ons en we zingen daarna " Ik blijf hopen..." bij Stille Zaterdag  .
Wat klinkt het luid telkens " ... eindelijk vrij". 
Bij Pasen verandert het kleed van de voorganger van paars naar wit. De paaskaars staat aan het hoofdeinde van het grote kruis nu bedekt met een wit kleed, het wijwatervat aan het voeteinde. Tussen water en vuur worden alle kruisjes een maalteken... Laat ons vreugde vermenigvuldigen en terugkeren naar de plek waar we leven, naar ons Galilea. 
Het is niet moeilijk zegt M om te geloven dat Jezus is verrezen. Inderdaad, beaamt F, want Jezus leeft in ons. Wij zijn Zijn lichaam, Zijn handen en voeten... 
We vieren Zijn verrijzenis in ons en ik strooi bloemblaadjes over alle aanwezigen.  Zo vereerd en opgeladen , voelen de mensen zich. 
Wanneer ik de kring rondgegaan ben, staat C met haar handen vol bloemblaadjes plots voor me en gooit die over mij... Zalig. 
Jezus is verrezen en verrijst telkens opnieuw. Ik voel het alvast helemaal...
Wanneer na de viering de chocoladen eitjes verdeeld worden, barst zowaar een feestje los. Er wordt uitbundig gezongen, gedanst, gefeest... 
En buiten gaat het verminigvuldigen door:  de eitjes worden verder verdeeld onder de mensen die niet in de viering waren. Alleluia, Alleluia. 
​Echt Pasen!!!

Levenslang leren blijft heel uitdagend én boeiend. 
Ik mocht dat opnieuw ontdekten op de Europese Bibliodrama Cursus in Thessaloniki. 
Samen met Andreas uit Duitsland begeleidden we een workshop rond het verhaal van de wijze en de dwaze meisjes. Onze medecursisten waren de proefkonijnen en we zullen het geweten hebben. Behalve hun dankbaarheid en enthousiasme om de rijke workshop, kregen we meteen ook een hele lading kritsche reflecties cadeau. We zullen blijven oefenen en onszelf in vraag stellen.
Onder de vleugels van Gerhard Marcel Martin verkenden we gedurende het korte stukje tekst van Korinthiers 13 ( 8-13) door bodywork en korte bibliodrama acties. Op locatie in de Rotanda verbaasden we onszelf en andere bezoekers door de indrukwekkende ruimte op een creatieve manier te doorlopen. Paulus was in de buurt. 
Vinnige discussies over de Basics of bibliodrama en over de verantwoordelijkheid en de rol van de begeleider maakten het inhoudelijke deel rond. 
Een bezoek aan het Forum Romanum en aan de Duitse protestantse kerk ter plaatse, de sfeer voelen en even stil vallen en bidden in één of meerdere van de orthodoxe kerken in de stad en lange wandelingen over de zee promenade en dit alles samen met collega's uit Polen, Roemenie, Hongarije, Finland, Duitsland en Litouwen maakten de internationale cursus zo veel rijker. We kijken al uit naar het volgende en meteen laatste luik in deze reeks in Polen.