Een korte geconcentreerde online bibliodrama ontmoeting rond de tekst van Prediker "Er is een tijd voor alles..."  was genoeg om hoop te geven: een gezichtsuitdrukking, eenvoudige handgebaren voor de camera, hier en daar een woord. Zelfs via deze weg ontstaan krachtige verbindingen van vertrouwen en steun. 
En dan op weg naar Pasen met een Finse groep langs bijzondere plaatsen met het verhaal van de Goede Week als leidraad. Een kleine indruk geven we graag mee. 

Als je om je heen kijkt en ziet dat het met de aarde en vooral met wat de mensen zoal doen, de verkeerde kant uit gaat, als jet het gevoel krijgt dat het naar de botten gaat en het kwaad de overhand haalt... 
Als je dan in de schoenen van God zou staan, wat zou je dan voelen, denken, willen doen? 
En stel dat je een stem zou horen die je zou opdragen om een ark te bouwen om jezelf en de dieren en wie je lief is te redden, wat dan? 
En als je dan uiteindelijk een zegen van God zou mogen horen, hoe zou die dan klinken? 
Vreemde voorstelling? 
Het overkwam de studenten van het HIGW van Mechelen Brussel die met deze opdrachten en inleefsituaties geconfronteerd werden in hun eigen huiskamer. Online en hoe (!) ondervonden ze hoe een overbekend verhaal aan je lijf en wezen gaat kleven wanneer je er met bibliodrama in wordt meegenomen. Wat een zalige groep om mee te werken. Wat een verrijkende verhalen en reacties. Online bibliodrama is dan wel anders dan samen in één ruimte, maar het werkt ook en verrassend genoeg, steeds beter. Dankjewel om met jullie op weg te mogen gaan. 

Het was niet meteen duidelijk. "Wahaguru" stond op de nummerplaat van de auto voor ons. Na wat "google opzoekwerk"  ontdekten we dat het om G'd Zelf ging. Waauw, op die eerst lentedag, gewoon onderweg zo achter G'd rijden. Maar het was maar even, hij/zij koos een andere weg; we hoopten nog een glimp op te vangen van de chaffeur, maar helaas. Al gauw was de wagen te ver weg. 
Zo gaat dat dus blijbaar wanneer je G'd ontmoet: even een glimp , opwinding, verbeelding geprikkeld en dan weer weg. Het zelfde gebeurde met de witte bestelwagen van "Jez" nauwelijks een dag later. 
Het leert ons wel om open te staan voor het onverwachte. Wie weet waar komt je G'd tegen....

Er valt veel te zeggen over deze tijden. We missen zoveel. Het ergerde me dat sommigen zo kunstmatig optimistisch bleven wijzen op de kansen en het "nieuwe normaal". 
Maar dankzij onze Europese Bibliodrama partners hebben we nu toch ook echt het gevoel dat we nieuwe dingen aan het ontwikklenen zijn, dat we bouwen aan mogelijkheden en kansen om op een andere manier met bibliodrama bezig te zijn in virtuele "speelkamers". 
Waar het Europese contact in het verleden voornamelijk gebeurde via de jaarlijkse conferentie en hier en daar een speciale cursus, zijn wenu volop bezig om een digitaal netwerk van online bibliodrama en ontmoetingskansen te weven. 
We herdenken onze methoden, puzzelen en experimenteren EN delen onze ervairngen met elkaar. En het blijkt dat mensen en plezier in scheppen en er helemaal mee aande slag gaan. 
We ontwikkelen onze bibliodrama vaardigheden en ervaringen, maar ook onze digitale kennis en expertise. En we bouwen bruggen, levende bruggen ... Dit blijft vast ook actief als het gewone weer kan.  heerlijk. Dit wordt vervolgd. Meer weten? Kijk dan hier. 

Vorige week hadden we een heel fijne eerste online meeting met mensen uit het Europese Bibliodrama Netwerk. Een nieuw secretariaat voor lopende zaken werd gekozen en geïnstalleerd en we maakten volop plannen om de Europese Bibliodrama familie te blijven verbinden. 
Jammer genieg is de conferentie in Italië van volgende zomer afgelsat omdat er te veel onzekerheden zijn over wat er mogelijk gaat zijn. 
Maar hou onze pagina in het oog voor alternatieven. 
Online bibliodrama is het nieuwe sleutelwoord. Zolang het echte werk niet kan... 
In Duitsland is een heel "Welle" en ook Europees maken we nieuwe plannen. 
Intussen maakten we de gesloten bibliodrama community op Thomas "open". 
En we installeerden een nieuwe ontmoetingsgroep op EPALE, het europese uitwisselingsplatform voor volwassenonderwijs. 
​Heb je interesse hiervoor stuur dan een mailtje naar mij en ik stuur je een stappenplan om mee in te loggen. Dit platform is wel in het Engels. 

​Dalilla Hermans
​Ooit ontdekte de war-Khasis stam in India een ingenieuze manier om van de wortels van rubbervijgbomen natuur- lijke bruggen te maken. Via een systeem waarbij ze holle boomstammen van andere boomsoorten als geleiders gebruikten, hielpen ze de wortels over een stroom heen, om aan de andere oever terug in de grond te verdwijnen. De regio waar de stam leeft, is een van de plaatsen op aarde die de meeste regen te verwerken krijgt. Een gewone houten brug zou door al die neerslag gaan rotten of poreus worden, maar deze levende bruggen worden net sterker doorheen de jaren. De bruggen zien er niet alleen prachtig uit, zo met de natuur als bondgenoot een natuurfenomeen bestrijden, vind ik ontzettend inspirerend. Het vroeg wel geduld: de boomwortels doen er zo’n vijftien jaar over om een stevige brug te worden. Maar eens gevormd, kunnen er vijftig mensen tegelijk overheen lopen. Het vraagt niet veel moeite de vergelijking te maken met mensen die bruggen vormen in onze maatschappij. Vaak worden zij die brug omdat er te veel op ons neerdaalt om iedereen nog veilig te laten oversteken. Met voldoende ondersteuning, geduld en richting, worden sommigen wortels die over de stroom heen naar de overkant groeien. En na verloop van tijd dragen ze indrukwekkend veel. Wat jammer dat ze zo vaak afgekapt worden, voor ze stevig en intact de andere oever mogen bereiken.

Andere jaren voelt het wat als "opgeruimd" en "klaar voor een nieuw begin" en een tikkeltje blij dat de drukte weer voorbij is.
Dit jaar zag ik er echt tegen op om de lichtjes uit de boom te halen, de versieringen in de doos te stoppen en de kersttaferelen her en der in huis weer op te bergen. Ik heb nog wat lichtjes in vazen en schalen achtergelaten. Het is nog niet helemaal licht aan het worden. Wat extra is geen overbodige luxe want we hebben elkaar te veel van op afstand moeten zien en in cyberspace en alleen gehoord in plaats van gevoeld. 
Af en toe ointsnapt me een diepe zucht. Ik merk dat ik mijn "vooruitkijken" wat moet dempen en meer "nu" blijven. 
​Dan lukt het beter...

Omdat het echte nog niet kan, ontmoeten we elkaar toch in onze online bibliodrama kamer. We ondernamen deze tocht al met deelnemers uit verschillende landen en de workshops waren toen in het Engels. Wil je hun verhalen lezen dan kan dat hier. 
We herhalen dit aanbod in verkorte vorm voor jullie. 
Met een speelse knipoog naar de clown gaan we op zoek naar de ster in het donker,
op bezoek bij Herodes en bij de pasgeboren koning
en we keren langs een andere weg terug.
Het belooft een heel avontuur te worden. 
Wil je meedoen? 
We doen een avondsessie op woensdag 6 januari van 18-21 uur ( met pauze)  en een ochtend sessie op ztaerdag 9 januari van 10-13 u. Aan jou de keuze. 
Schrijf je in via deze weg. 

De zon komt op, de zon gaat onder. Elke dag opnieuw en net nu de dagen maar even opengaan, valt het me op hoe een kleurrijke zonsopgang of zonsondergang het telkens weer doet kriebelen om die schoonheid vast te houden, vast telegen in een foto of beeld... 
Die warme, vurige, altijd veranderende kleuren zeggen misschien wel iets over de kracht van licht, over hoop en geloof dat toch elke keer weer het donker overwint... 
Ze lijken op elkaar de zonsopgang van donker naar ligt en de zonsondergang van licht naar donker . Ze zijn als een tweeling die naar elkaar verwijst... 
Ze zijn in elk geval kadertjes van schoonheid en houden een belofte in... Alles stroomt...
​