Neem een kijkje op onze Mariam pagina. De teller tikt... Een eerste schijf is al overgemaakt en Mariam liet ons weten dat ze meteen aan het werk gaat. We houden je op de hoogte. 

Hieronder een foto van Mariam op tocht door Arendonk onder de vleugels van Jan De Pauw. ( 2007) Ze bezocht het Rustoord, de school op de Voorheide, de brandweer en het zwembad. Allemaal heel nieuwe indrukken waren het voor haar. We gingen naar de abdij van Postel, zagen hoe kaas gemaakt werd en liepen door de biossen. Ze was te gast in de Wereldwinkel en in Binnen Zonder Bellen in Turnhout.... 
Eén gesprek bleef mij heel erg bij. De laatste dag in Arendonk zat zij aan de keukentafel . Ik maakte het eten. We hadden al pret gehad omdat we blijkbaar voor elke karwei een ander apparaatje hebben, zelfs om perterselie te snipperen. Ze was intussen bezig om de foto's van haar Kempisch verblijf in een flipkaftje te steken. Ineens zei ze: "Je pense que Dieu nous a oublié". "Wat bedoel je?" vraag ik . "Wel," zegt ze: " jullie hebben hier zoveel, zelfs een toestelletje voor de eenvoudigste dingen, en wij, wij hebben zo weinig, te weinig. Ik denk dat God ons vergeten is. "  
Lieve mensen, laat ons nu tonen dat WIJ ( en zo ook God?) hen niet vergeten. We hebben nog een eind te gaan... 
​GOGOGO

In 2007 was Mariam Yameogo bij ons te gast in het kader van Broederlijk Delen. We leerden haar kennen als een stevige madam die van aanpakken weet in een knappe organisatie in Burkina Fasso, ADIF. Deze organisatie werkt aan de verbetering van de situatie van de plattelndsvrouwen. Ze doen dit oa.door educatie en microkredieten. Maar de streek staat nu onder zware druk omdat de dorpen overspoeld worden door vluchtelingen uit het buurland. Ze zijn daar op de vlucht gedreven door terrorisme en moord. Vrouwen en kinderen vooral, zoekn nu opvang, verzorging en voedsel in de al kwetsbare regio waar Mariam woont en werkt. 
Zij vraagt nu haar netwerk van toen om dringende hulp. We zijn z-steeds contact blijven houden. Nooit heeft ze iets voor zichzelf gevraagd, maar uit al haar berichten spreekt nu grote dringendheid. 
Daarom zoeken we 240 mensen die 25 euro willen geven. 
​Alle info over wat en hoe  vind je op haar speciale actie pagina op deze website.  

Onze medewerker, Anne, heeft zich verbonden met het Europese Bibliodrama netwerk door deel te nemen aan een " ONLINE BIBLIODRAMA" . Op deze plek vind je meer informatie. 
​Hieronder lees je een korte getuigenis. 
Een ‘verbeelding’ van ons tweede ‘bibliodrama-online’ rond de tekst Matteus 6, 25-34.
Laat de foto maar voor zich spreken…
Op stap gaan met een kompas in de hand. Ondanks dat  kompas verloren lopen.
Of tóch de weg vinden, ‘er’ geraken. Wat is ‘er’? En wat heb je nog méér nodig dan alleen dat kompas? Een doel in de verte? Een verrekijker om het te kunnen zien?
Mag het: ‘ongerust zijn’, ‘being anxious’, als je het (éven?) niét ziet?
Is de Australische ‘No worries’ wel ‘human’, of is het net supermenselijk, en zelfs vaak ook waardevol dat je je zorgen maakt over dingen die op je weg komen? Ze maken je behoedzaam in nieuwe situaties, doen je reflecteren op moeilijke momenten, even halt houden vooraleer te kiezen…
Wat helpt dan? Kleine ‘landmarks’ op je weg? Weg-en-weer-wijzers van vlees en bloed, waardoor je ‘not alone’ bent, ‘connection’ en ‘belonging to…’  voelt? Een soort van ‘basic trust’, iets / iemand / Iemand ‘to lean on’ die je niét ontslaat van zelf denken – voelen – kiezen – doen…

​Hoeveel berg
zou een berg over hebben?
Hoeveel zee een zee?
En hoeveel woestijn
kan een woestijn missen
om woestijn te blijven?
Kan een zee wel íets missen?
Is een kiezel van de berg
al voldoende
om van de berg
een mindere berg te maken?

En dan nu met ‘mens’ ...
Met dank aan Geert De Kockere

Lendelede, 7 en 8 november. 
In de kapel van de zusters breekt de zon door het ochten duister en tovert een kleurenspel op de muren. 
Zeven keer mogen we een klasgroep tweedejaars meenemen in een klein uurtje stil staan bij afscheid en verdriet. 
Zeven keer gieten we één na één stil verdriet letterlijk uit in het tranenmeer. 
Zeven keer plooien kleurrijke bloemen vol herinneringen open op en lichten het donkere verdriet op. 
Zeven keer groeit er een landschap vol troost rond het verdriet. 
Zeven keer zingen en blazen we ons little light aan en delen het met elkaar en de wereld. 
Zeven keer, voorwaar een heilig getal van heel worden, van vrede en volheid. 
Dankjewel PRIZMA, een regenboog waard. 

Ik zag hem zitten toen ik passeerde op de snelweg. Hij zat op een vouwstoeltje in camouflage kledij,  op de hoek van een mini stukje bos en het open veld, zijn geweer op zijn knieën : de jager. 
Is het op deze manier dat hij "het wildbestand op peil houdt"?  Is het een meditatieve bezigheid om te wachten daar op zijn stoeltje tot een dappere haas, een vermetele fazant of een onvoorzichtig, hongerig konijn zich waagt uit de bescherming van de struiken in het open veld? Het stukje bos is amper een voorschoot groot, aan de ene kant afgezoomd door de snelweg en de drie andere zijden zijn open, vlakte. Beeld je eens in dat jij een diertje bent dat daar schuilt. In de zomer kan je je nog verbergen tussen de hoge mais, Maar dan komt de oogst. Er is dan wel een veld bezaaid met lekkere hapjes, maar .... daar is ook de dappere jager om het "wild op peil te houden;". 
Ik moet dan telkens denken aan de uitspraak van mijn vader: Jagen , hier bij ons, dat is maar fair als de konijnen ook een geweer hebben..."
Maar los van de jachtdiscussie en kijkend naar de wereld zie ik hoe steeds meer mensen in de camouflage kledij van hun schermpje op een vouwstoeltje in de warme huiskamer werkloos en bewegingsloos zitten te kijken om hun geweer te richten via de sociale media bijvoorbeeld op bange mensen die gewoon dromen van een beter en veiliger leven. Juichend om brandstichting, scheldend op mensen die op de vlucht zijn... Het "vreemdelingenbestand op peil houden" is hun slogan... 
Het maakt mij droef en boos en bang.... 
​